Anda memutuskan untuk mempelajari kemahiran, katakan pengaturcaraan dan membeli buku terbaik yang anda tahu tentangnya. Selepas menghabiskan buku dan melakukan beberapa latihan, anda berasa seperti anda telah menguasai pengaturcaraan.

Katakan keupayaan anda untuk memprogram telah mencapai dari tahap 0 hingga tahap 3. Anda berasa seperti seorang profesional dan menambah 'pengaturcaraan' pada anda resume di bawah bahagian 'kemahiran lanjutan'. Anda malah meletakkan diri anda dalam kalangan pengaturcara terbaik di dunia.

Realitinya ialah anda baru sahaja menjadi mangsa kesan Dunning Kruger, salah satu daripada banyak berat sebelah yang terdedah kepada minda manusia. Kesannya, dinamakan sempena pengkaji David Dunning dan Justin Kruger, menyatakan bahawa:

Semakin kurang cekap seseorang semakin mereka melebih-lebihkan kecekapan mereka. Sebaliknya, orang yang lebih cekap mempunyai kecenderungan untuk memandang rendah kecekapan mereka.

Para penyelidik menguji pelajar pada beberapa siri kriteria seperti logik dan tatabahasa. Mereka kemudian membandingkan keputusan ujian sebenar dengan anggaran setiap pelajar sendiri tentang prestasi mereka.

Pelajar yang prestasi sebenar mereka adalah yang paling rendah telah terlalu menganggarkan prestasi mereka manakala pelajar yang berprestasi tinggi telah memandang rendah sedikit prestasi mereka.

Menariknya, kajian itu diilhamkan oleh perompak bank yang bodoh yang menutup mukanya dengan jus lemon menyangka dia tidak akan ditangkap kerana jus lemon membuat perkara tidak kelihatan. Dia menganggap bahawa jika jus lemon digunakan sebagai“dakwat halimunan” maka mungkin ia boleh menjadikannya tidak kelihatan juga.

Menurut penyelidik yang melakukan kajian di atas, orang yang kurang cekap tidak tahu bahawa mereka kurang cekap kerana mereka tidak cukup cekap untuk mengetahui bahawa mereka kurang cekap.2

Dalam erti kata lain, untuk mengetahui bahawa anda tidak cukup cekap, anda perlu tahu bahawa tahap kemahiran anda sekarang adalah jauh di bawah tahap yang boleh anda capai. Tetapi anda tidak boleh mengetahuinya kerana anda tidak mengetahui tahap yang sebenarnya boleh anda capai. Jadi, anda fikir tahap semasa anda ialah tahap tertinggi yang boleh anda capai.

Jika semua ini kedengaran mengelirukan, sila kembali kepada contoh 'pengaturcaraan'. Apabila mencapai tahap 3 anda fikir anda seorang profesional pengaturcaraan tetapi ada seorang pengaturcara di luar sana yang telah mencapai tahap 10 dan mentertawakan kebanggaan anda.

Sudah tentu, anda tidak tahu tentang ketidakcekapan anda pada tahap 3 kerana anda tidak tahu bahawa tahap yang lebih tinggi wujud dan oleh itu anda menganggap bahawa tahap semasa anda ialah tahap tertinggi.

Apakah yang berlaku apabila, masih di tahap 3, anda menemui maklumat yang boleh meningkatkan tahap kemahiran anda dalam pengaturcaraan? Katakan, sebagai contoh, anda menjumpai buku pengaturcaraan baharu di kedai buku.

Pada ketika ini, satu daripada dua perkara boleh berlaku. Anda boleh sama ada mengetepikan idea bahawa mungkin ada lagi yang perlu diketahui atau anda boleh terjun ke dalam buku itu dengan segera dan meningkatkan tahap kemahiran anda dalam bidangpengaturcaraan.

Kesan Dunning Kruger- permainan ego

Perkara terakhir itulah yang membezakan seorang genius daripada seorang amatur, bijak daripada yang bodoh, dan bijak daripada yang bodoh.

Apabila berhadapan dengan maklumat baharu, mereka yang kurang cekap cenderung untuk tidak belajar daripadanya dan kekal kurang cekap. Lebih kompeten menyedari bahawa pembelajaran tiada penghujung dan oleh itu sentiasa belajar dan meningkatkan tahap kecekapan mereka.

Hakikat bahawa mereka sudah cekap sebelum menemui maklumat baharu dalam situasi tertentu membuktikan bahawa mereka mempunyai sikap belajar dari mula apabila mereka tidak cekap seperti sekarang.

Mengapa mereka yang kurang cekap tidak belajar daripada maklumat baharu dan menjadi lebih cekap?

Nah, untuk melakukannya, mereka perlu meninggalkan idea bahawa mereka seorang profesional dan ini menyakitkan ego. Lebih mudah untuk terus memperdayakan diri sendiri untuk menganggap bahawa anda adalah yang terbaik daripada menghadapi realiti kejahilan anda.

Ini semua tentang mengekalkan kelebihan yang anda anggap. Malah, kesan Dunning Kruger ialah kes tertentu berat sebelah keunggulan ilusi- kecenderungan orang untuk melebih-lebihkan kelebihan mereka berbanding orang lain pada masa yang sama memandang rendah perkara negatif mereka.

Kemalasan boleh menjadi faktor lain. Belajar adalah sukar dan kebanyakan orang lebih suka tidak melakukan usaha yang diperlukan untuk meningkatkan tahap kecekapan mereka. iniDengan cara ini, mereka bukan sahaja mengelakkan kerja keras tetapi pada masa yang sama terus membelai ego mereka dengan khayalan bahawa mereka sangat cekap.

Rujukan

1. Kruger, J., & Dunning, D. (1999). Tidak mahir dan tidak menyedarinya: bagaimana kesukaran untuk mengenali ketidakcekapan diri sendiri membawa kepada penilaian diri yang melambung tinggi. Jurnal personaliti dan psikologi sosial , 77 (6), 1121.
2. Ehrlinger, J., Johnson, K., Banner, M., Dunning, D ., & Kruger, J. (2008). Mengapa mereka yang tidak mahir tidak menyedari: Penerokaan lanjut tentang (tidak hadir) wawasan diri di kalangan mereka yang tidak cekap. Tingkah laku organisasi dan proses keputusan manusia , 105 (1), 98-121.