W tym artykule zbadamy, co oznacza dysocjacja w psychologii, a następnie pokrótce omówimy różne rodzaje dysocjacji. Na koniec poruszymy związek między dysocjacją a traumą.

Wyobraź sobie, jak ludzie reagują, gdy dochodzi do tragedii, czy to śmierci w rodzinie, klęski żywiołowej, ataku terrorystycznego, czegokolwiek. Weźmy przykład śmierci w rodzinie. Ludzie mogą wykazywać wiele różnych zachowań w takich sytuacjach.

Mężczyźni mają tendencję do cichego opłakiwania lub nawet płaczu z powstrzymywanymi łzami, jeśli zdarzyło im się być blisko osoby, która zmarła. Kobiety mają tendencję do bardziej głośnego opłakiwania, czasami płaczą głośno i często są bardzo ekspresyjne w swoich lamentach.

Większość ludzi jest smutna z powodu tego, co się stało, niektórzy są źli, a kilku innych zaprzecza. Ci, którzy zaprzeczają, po prostu nie chcą zaakceptować śmierci. Będą rozmawiać ze zmarłą osobą tak, jakby nadal żyła, przerażając innych obecnych, zwłaszcza dzieci.

Choć zaprzeczanie może być dziwne, istnieje inne zachowanie, które ludzie wykazują w odpowiedzi na takie tragedie, które jest jeszcze dziwniejsze. Podczas gdy prawie wszyscy opłakują śmierć, możesz znaleźć jedną osobę siedzącą w kącie, która wydaje się nieco zdezorientowana. Zachowują się tak, jakby nie rozumieli, co się dzieje. Podchodzisz do nich i próbujesz z nimi porozmawiać....

"Wszystko w porządku? Jak się trzymasz?"

"Tak, nie wiem. To wszystko wydaje mi się takie nierealne".

To, czego doświadcza ta zdezorientowana osoba, nazywa się dysocjacją. Jej umysł oddzielił się od rzeczywistości, ponieważ rzeczywistość jest zbyt trudna, aby sobie z nią poradzić.

Zrozumienie dysocjacji

Kiedy ktoś bliski umiera, osoba ta może znajdować się w stanie dysocjacji przez tygodnie, a nawet miesiące, dopóki dysocjacja nie ustąpi i nie zostanie przywrócona do rzeczywistości. Dysocjacja jest rodzajem oderwania od rzeczywistości, oderwania, które dana osoba odczuwa od swoich myśli, uczuć, wspomnień lub poczucia tożsamości. Waha się od łagodnego do ciężkiego.

Przykładami łagodnej i nieszkodliwej dysocjacji mogą być nuda, marzenia na jawie lub bezsenność. Te stany psychiczne pojawiają się, gdy umysł jest albo przytłoczony informacjami, albo zmuszony do przetwarzania informacji, na które nie ma ochoty. Pomyśl o konieczności uczestniczenia w nudnym wykładzie, rozwiązywaniu trudnego zadania matematycznego lub doświadczaniu stresu związanego z pracą.

Dysocjacja zachodzi nieświadomie. Nie można celowo wyłączyć się, kiedy się tego chce. Świadoma decyzja o niezwracaniu na coś uwagi nie jest dysocjacją.

Inną powszechną cechą dysocjacji jest utrata pamięci. Jeśli nie rejestrujesz tego, co działo się w twoim otoczeniu podczas dysocjacji, nie pamiętasz tego, co działo się w tym czasie.

Kiedy masz dysocjację, to tak jakbyś miał zanik pamięci. Kiedy wracasz do rzeczywistości, zastanawiasz się: "Gdzie ja byłem?" lub "Gdzie byłem przez cały ten czas?".

Ciężka dysocjacja

Podczas gdy łagodna dysocjacja jest tymczasowym mechanizmem radzenia sobie z unikaniem i nie powoduje żadnych poważnych przeszkód w normalnych codziennych czynnościach, ciężkie formy dysocjacji mogą mieć negatywny wpływ na życie człowieka. Poniżej przedstawiono rodzaje ciężkiej dysocjacji, zwane zaburzeniami dysocjacyjnymi2....

1) Derealizacja

Osoba ta czuje, że świat jest zniekształcony lub nierzeczywisty. Nie jest to tylko spekulacja, że możemy żyć w symulowanej rzeczywistości. Osoba ta rzeczywiście czuje, że świat jest zniekształcony lub nierzeczywisty.

Powyższy przykład osoby, która nie może poradzić sobie ze śmiercią ukochanej osoby, komentując: "Nic z tego nie jest prawdziwe", nie mówi tego tylko dlatego, że czasami może to być odpowiednia rzecz do powiedzenia lub przydatna metafora opisująca, jak smutne lub szokujące jest wydarzenie. Oni faktycznie odczucie w ten sposób.

2. amnezja dysocjacyjna

Dana osoba nie jest w stanie przypomnieć sobie szczegółów traumatycznego wydarzenia życiowego, będąc jednocześnie świadomą, że doświadcza utraty pamięci. Na pierwszy rzut oka wie, że zdarzenie miało miejsce, ale nie może przypomnieć sobie szczegółów. Może mieć również mniej poważne formy.

Jeśli zapytam cię, jakiego etapu swojego życia nie pamiętasz, prawdopodobnie będzie to jakiś zły etap, przed którym chroni cię twój umysł, sprawiając, że o nim zapominasz.

Na przykład, powiedzmy, że twoje ogólne doświadczenia na studiach były złe. Kiedy kończysz studia i pracujesz w firmie przez rok lub dwa, wykonując pracę, której szczególnie nie nienawidzisz, możesz czuć się tak, jakby twój umysł zablokował wspomnienia ze studiów.

Odkąd zacząłeś pracować, prawie nigdy nie myślałeś o studiach. To tak, jakbyś dołączył do pracy bezpośrednio po ukończeniu szkoły średniej, pomijając studia. Pewnego dnia natrafiasz na stare zdjęcie z czasów studiów, a wszystkie wspomnienia z zakamarków twojego umysłu wlewają się do twojego strumienia świadomości.

3. fuga dysocjacyjna

Stan fugi to ten, w którym osoba nagle opuszcza dom, podróżuje, rozpoczyna nowe życie i buduje nową tożsamość. Kiedy osoba powraca do swojego pierwotnego życia i tożsamości, nie pamięta, co wydarzyło się podczas stanu fugi.

W przebojowym serialu telewizyjnym Breaking Bad Główny bohater opuszcza dom, by oddać się nielegalnemu zajęciu, a po powrocie celowo wykazuje objawy stanu fugi, by zmylić innych.

4) Depersonalizacja

Osoba doświadcza dysocjacji nie od świata (jak w przypadku derealizacji), ale od własnego "ja". Podczas gdy w derealizacji osoba może czuć, że świat jest nierzeczywisty, w depersonalizacji osoba czuje, że ona sama jest nierzeczywista.

Czują się odłączeni od własnego życia, tożsamości, myśli i emocji. Obserwują siebie z zewnątrz i czują się jak jakaś postać w telewizji.

5. dysocjacyjne zaburzenie tożsamości

Jedno z najbardziej znanych zaburzeń, dzięki uwadze, jaką poświęca mu kultura popularna, polega na tym, że osoba nie opuszcza domu, aby zbudować nową tożsamość (jak w fudze). Zamiast tego tworzy nową tożsamość lub tożsamości w swojej głowie.

Te różne tożsamości mają zwykle różne osobowości, a osoba zwykle przełącza się z jednej tożsamości na drugą w odpowiedzi na strach lub niepokój.

Traumy i dysocjacja

Poważne formy zaburzeń dysocjacyjnych są związane z traumatycznymi doświadczeniami.1 Traumą może być każde negatywne wydarzenie, które powoduje szkody fizyczne lub psychiczne, takie jak przemoc fizyczna, wykorzystywanie seksualne, przemoc emocjonalna, wypadek, zaniedbanie przez rodziców w dzieciństwie, śmierć bliskiej osoby itp.

Należy jednak zauważyć, że nie wszyscy ludzie mogą reagować na traumę dysocjacją. Prawdopodobnie składa się na to wiele czynników. Niektórzy reagują na traumę dysocjacją, inni po prostu o niej zapominają, a jeszcze inni ciągle o niej mówią (zobacz Dlaczego ludzie w kółko powtarzają to samo).

W jakim celu dysocjacja mogłaby służyć jako reakcja na traumę?

Wiele razy ludzie czują się bezradni w obliczu traumy. Ponieważ nie mogą nic zrobić, aby zmienić sytuację, odłączają się od niej, aby chronić się przed uczuciem skrajnego bólu, wstydu i strachu.

Sprawiając, że osoba jest odłączona i odrętwiała emocjonalnie, jej umysł daje jej możliwość przejścia lub przetrwania traumatycznego doświadczenia.

Ostatnie słowa

Kiedy nazywamy coś "nierzeczywistym", zwykle ma to jakąś pozytywną, nieziemską jakość. Nazywamy pewien utwór muzyczny "boskim" lub występ "nie z tego świata". Jeśli jednak chodzi o dysocjację, uznanie czegoś za nierzeczywiste oznacza, że jest to tak negatywne, że nie można sobie z tym poradzić.

W jednym ze swoich słynnych wierszy Sylvia Plath opłakiwała utratę swojego kochanka, wielokrotnie powtarzając: "Myślę, że wymyśliłam cię w mojej głowie". Nie cierpiała na dysocjacyjne zaburzenie tożsamości, ale była tak bardzo zraniona przez swojego kochanka, który ją opuścił, że czuł się dla niej "wymyślony" lub "nierealny".

Referencje

1. Van der Kolk, B. A., Pelcovitz, D., Roth, S., & Mandel, F. S. (1996). Dysocjacja, somatyzacja i dysregulacja afektu. Amerykańskie czasopismo psychiatryczne , 153 (7), 83.
2. Kihlstrom, J. F. (2005), Zaburzenia dysocjacyjne. Annu. Rev. Clin. Psychol. , 1 , 227-253.