ຈິດຕະວິທະຍາທີ່ຢູ່ເບື້ອງຫຼັງຄວາມໂງ່
ສາລະບານ
ບົດຄວາມນີ້ຈະສຳຫຼວດຈິດຕະວິທະຍາທີ່ຢູ່ເບື້ອງຫຼັງຄວາມໂງ່ຈ້າ ແລະເປັນຫຍັງຄົນເຮົາຈຶ່ງຫຼົງ ຫຼືຫຼົງສິ່ງຂອງເມື່ອພວກເຂົາໂງ່. ແນ່ນອນ, ສາມາດມີເຫດຜົນທາງກາຍຍະພາບອັນແທ້ຈິງທີ່ຢູ່ເບື້ອງຫຼັງວ່າເປັນຫຍັງຄົນເຮົາຈຶ່ງລົ້ມ ຫຼືຕົກສິ່ງຂອງ.
ຕົວຢ່າງ, ຂ້າມສິ່ງຂອງ. ໃນບົດຄວາມນີ້, ຂ້າພະເຈົ້າຈະສຸມໃສ່ເຫດຜົນທາງດ້ານຈິດໃຈອັນບໍລິສຸດທີ່ຢູ່ເບື້ອງຫລັງພຶດຕິກໍາດັ່ງກ່າວ.
ໃນຂະນະທີ່ລາວຍ່າງໄປຫານາງດ້ວຍຊໍ່ດອກກຸຫລາບຢູ່ໃນມືຂອງລາວ, ຈິນຕະນາການວ່າຕົນເອງໄດ້ມອບຊໍ່ດອກໄມ້ໃຫ້ນາງ, ລາວ. ຫຼຸດເປືອກໝາກກ້ວຍ ແລະຕົກລົງດ້ວຍສຽງດັງ.
ລາວອາດຈະຫັກກະດູກຫັກ ຫຼື 2 ຂ້າງ ແລະຕ້ອງໄດ້ເຂົ້າໂຮງໝໍທັນທີ. ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ການບາດເຈັບທາງອາລົມຂອງຄວາມອັບອາຍແມ່ນຫຼາຍກວ່າການບາດເຈັບທາງຮ່າງກາຍ.
ເຈົ້າເຄີຍເຫັນສາກດັ່ງກ່າວໃນຮູບເງົາ ຫຼືໂທລະພາບ ຫຼືໃນຊີວິດຈິງຈັກເທື່ອ?
ອັນໃດເປັນສາເຫດໃຫ້ເກີດຄວາມໂງ່ຈ້າ ແລະເກີດອຸບັດຕິເຫດໃນຄົນໂງ່?
ເບິ່ງ_ນຳ: ການທົດສອບການລະເລີຍອາລົມໃນໄວເດັກ (18 ລາຍການ)ຄວາມເອົາໃຈໃສ່ທີ່ຈຳກັດແລະຄວາມໂງ່
ຈິດໃຈສະຕິຂອງພວກເຮົາພຽງແຕ່ສາມາດເອົາໃຈໃສ່ກັບຈໍານວນຈໍາກັດຂອງສິ່ງທີ່ໃນເວລາດຽວ. ການໃສ່ໃຈ ແລະການຮັບຮູ້ເປັນຊັບພະຍາກອນທາງຈິດໃຈອັນລ້ຳຄ່າທີ່ພວກເຮົາສາມາດຈັດສັນໃຫ້ພຽງແຕ່ສອງສາມຢ່າງເທົ່ານັ້ນ. ໂດຍປົກກະຕິແລ້ວ, ເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນສິ່ງທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດຕໍ່ພວກເຮົາໃນຊ່ວງເວລາໃດນຶ່ງ.
ການມີຂອບເຂດຄວາມສົນໃຈທີ່ຈຳກັດໝາຍຄວາມວ່າ ເມື່ອທ່ານສຸມໃສ່ບາງສິ່ງໃນສະພາບແວດລ້ອມຂອງເຈົ້າ, ເຈົ້າພ້ອມກັນເອົາມັນອອກໄປຈາກສິ່ງອື່ນໆທັງໝົດ. .
ເບິ່ງ_ນຳ: ອະຄະຕິນັກສະແດງໃນຈິດຕະວິທະຍາຖ້າເຈົ້າກຳລັງຍ່າງໄປຕາມຖະໜົນ ແລະເຫັນຄົນທີ່ໜ້າສົນໃຈຢູ່ອີກດ້ານ ໜຶ່ງ ຂອງຖະ ໜົນ, ຄວາມສົນໃຈຂອງເຈົ້າແມ່ນສຸມໃສ່ຄົນນັ້ນແລະບໍ່ແມ່ນບ່ອນທີ່ທ່ານ ກຳ ລັງມຸ່ງ ໜ້າ ໄປ. ດັ່ງນັ້ນ, ເຈົ້າຄົງຈະໄປຕຳກັບໂຄມໄຟ ຫຼື ບາງສິ່ງບາງຢ່າງ.
ດຽວນີ້ສິ່ງລົບກວນທີ່ກຳລັງມາຫາຄວາມສົນໃຈຂອງພວກເຮົາບໍ່ພຽງແຕ່ມີຢູ່ໃນໂລກພາຍນອກເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຍັງຢູ່ໃນໂລກພາຍໃນຂອງພວກເຮົານຳ. ເມື່ອພວກເຮົາເອົາຄວາມສົນໃຈຂອງພວກເຮົາອອກຈາກໂລກພາຍນອກແລະສຸມໃສ່ໂລກພາຍໃນຂອງຂະບວນການຄິດຂອງພວກເຮົາ, ຄວາມໂງ່ຈ້າມີແນວໂນ້ມທີ່ຈະເກີດຂຶ້ນ.
ທີ່ຈິງແລ້ວ, ສ່ວນຫຼາຍແລ້ວ, ມັນແມ່ນສິ່ງລົບກວນພາຍໃນທີ່ເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມງຸ່ມງ່າມຫຼາຍກ່ວາສິ່ງລົບກວນພາຍນອກ.
ບອກວ່າເຈົ້າມີຈຸດສົນໃຈ 100 ໜ່ວຍ. ເມື່ອເຈົ້າບໍ່ມີຄວາມຄິດ ແລະຮູ້ສິ່ງອ້ອມຂ້າງຂອງເຈົ້າຢ່າງຄົບຖ້ວນ, ເຈົ້າຄົງຈະບໍ່ເຮັດແບບໂງ່ໆ.
ຕອນນີ້ສົມມຸດວ່າເຈົ້າມີບັນຫາຢູ່ບ່ອນເຮັດວຽກທີ່ເຈົ້າເປັນຫ່ວງ. ນີ້ໃຊ້ເວລາເຖິງ, ເວົ້າວ່າ, 25 ຫນ່ວຍງານຂອງຄວາມສົນໃຈຂອງທ່ານ. ຕອນນີ້ເຈົ້າຍັງເຫຼືອ 75 ໜ່ວຍເພື່ອຈັດສັນພື້ນທີ່ອ້ອມຮອບຂອງເຈົ້າ ຫຼືສິ່ງທີ່ເຈົ້າກຳລັງເຮັດຢູ່.
ເນື່ອງຈາກເຈົ້າບໍ່ຄ່ອຍສົນໃຈສິ່ງອ້ອມຂ້າງຂອງເຈົ້າໃນຕອນນີ້, ເຈົ້າຄົງຈະເປັນຄົນໂງ່ຫຼາຍ.
ດຽວນີ້, ຖ້າເຈົ້າມີເລື່ອງຜິດຖຽງກັນກັບຄູ່ນອນຂອງເຈົ້າໃນຕອນເຊົ້ານີ້ແລະ ກຳ ລັງເວົ້າເລື່ອງນັ້ນຄືກັນບໍ? ບອກວ່າມັນໃຊ້ເວລາເຖິງ 25 ຫົວໜ່ວຍຂອງຄວາມສົນໃຈຂອງເຈົ້າ. ດຽວນີ້ສາມາດຈັດສັນໄດ້ພຽງແຕ່ 50 ໜ່ວຍ ໃຫ້ກັບສິ່ງອ້ອມຂ້າງ ແລະດ້ວຍເຫດນີ້ເຈົ້າຈຶ່ງມີແນວໂນ້ມທີ່ຈະໂງ່ກວ່າໃນສະຖານະການກ່ອນໜ້ານີ້.
ເບິ່ງວ່າຂ້ອຍກຳລັງໄປຢູ່ໃສ?
ເມື່ອຄວາມສົນໃຈທາງດ້ານສະຕິປັນຍາຂອງຄົນເຮົາ ແບນວິດເຕັມເຊັ່ນພວກເຂົາມີ 0 ຫນ່ວຍທີ່ເຫລືອເພື່ອຈັດສັນພື້ນທີ່ອ້ອມຂ້າງ, ພວກເຂົາ "ບໍ່ສາມາດເອົາມັນອີກຕໍ່ໄປ" ຫຼື "ຕ້ອງການເວລາດຽວ" ຫຼື "ຕ້ອງການພັກຜ່ອນ" ຫຼື "ຕ້ອງການຫນີຈາກສຽງ". ນີ້ເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາແກ້ໄຂບັນຫາພາຍໃນຂອງພວກເຂົາແລະດັ່ງນັ້ນຈຶ່ງເຮັດໃຫ້ແບນວິດຂອງຄວາມສົນໃຈຂອງພວກເຂົາຫວ່າງເປົ່າ.
ການມີຄວາມເອົາໃຈໃສ່ພຽງເລັກນ້ອຍ ຫຼືບໍ່ມີເລີຍເພື່ອແບ່ງປັນສິ່ງແວດລ້ອມອາດເຮັດໃຫ້ເກີດອຸບັດຕິເຫດຮ້າຍແຮງທີ່ບໍ່ພຽງແຕ່ເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມອັບອາຍເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ຍັງສາມາດພິສູດວ່າເຖິງຕາຍໄດ້.
ນີ້ແມ່ນສາເຫດທີ່ເກີດອຸປະຕິເຫດທີ່ຕາຍຕົວຫຼາຍທີ່ສຸດເມື່ອຄົນເຮົາຜ່ານຄວາມວຸ້ນວາຍພາຍໃນ, ບໍ່ວ່າຈະຢູ່ໃນໜັງ ຫຼື ຊີວິດຈິງ.
ຄວາມວິຕົກກັງວົນເປັນສາເຫດຫຼັກຂອງຄວາມວຸ້ນວາຍ.
…ແຕ່ບໍ່ແມ່ນສາເຫດດຽວເທົ່ານັ້ນ. ມີຫຼາຍສິ່ງທີ່ສາມາດໃຊ້ເວລາເຖິງແບນວິດຄວາມສົນໃຈຂອງທ່ານນອກຈາກຄວາມກັງວົນຫຼືຄວາມກັງວົນ. ສິ່ງໃດກໍ່ຕາມທີ່ມຸ່ງເນັ້ນໃສ່ໃຈຂອງເຈົ້າໄປສູ່ໂລກພາຍໃນຈະເອົາມັນອອກໄປຈາກໂລກພາຍນອກໂດຍອັດຕະໂນມັດ ແລະ ດ້ວຍເຫດນີ້ກໍ່ມີທ່າແຮງທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມໂງ່ຈ້າ.
ຄວາມບໍ່ເຂົ້າໃຈຕາມຄຳນິຍາມ ໝາຍ ຄວາມວ່າຈິດໃຈຂອງເຈົ້າຢູ່ບ່ອນອື່ນ. ດັ່ງນັ້ນ ຮູບແບບໃດນຶ່ງຂອງການບໍ່ມີຈິດສໍານຶກສາມາດເຮັດໃຫ້ໃຜຜູ້ໜຶ່ງເປັນຄົນໂງ່. ຄວາມວິຕົກກັງວົນເປັນພຽງຮູບແບບໜຶ່ງຂອງການບໍ່ມີສະຕິ.
ສົມມຸດວ່າເຈົ້າມີເວລາທີ່ດີທີ່ຈະເບິ່ງຮູບເງົາທີ່ທ່ານບໍ່ສາມາດຢຸດເຊົາການຄິດກ່ຽວກັບການ. ຮູບເງົາໄດ້ເອົາສ່ວນທີ່ສໍາຄັນຂອງຄວາມສົນໃຈຂອງທ່ານ. ດັ່ງນັ້ນ ເຈົ້າຍັງອາດຈະຖິ້ມສິ່ງຂອງ, ການເດີນທາງ ຫຼື ຕຳກັບສິ່ງຕ່າງໆ ເຖິງແມ່ນວ່າຈະບໍ່ມີຄວາມວິຕົກກັງວົນເລີຍ.
ສະຫຼຸບ
ຍິ່ງເຈົ້າຍິ່ງຫຼາຍເທົ່າໃດ.ສຸມໃສ່ໂລກພາຍໃນ - ໂລກຂອງຂະບວນການຄິດຂອງເຈົ້າ, ຫນ້ອຍທີ່ເຈົ້າຈະສຸມໃສ່ໂລກພາຍນອກ. ການສຸມໃສ່ສິ່ງອ້ອມຂ້າງຂອງທ່ານໜ້ອຍລົງເຮັດໃຫ້ເຈົ້າເຮັດ 'ຄວາມຜິດພາດ' ໃນຂະນະທີ່ເຈົ້າພົວພັນກັບມັນ. ນີ້ແມ່ນຄວາມໂງ່ຈ້າ.
ເນື່ອງຈາກວ່າມະນຸດເຮົາມີຈຸດສົນໃຈທີ່ຈຳກັດ, ຄວາມໂງ່ຈ້າຈຶ່ງເປັນຜົນສະທ້ອນທີ່ຫຼີກລ່ຽງບໍ່ໄດ້ຂອງການແຕ່ງໜ້າດ້ວຍສະຕິປັນຍາຂອງພວກເຮົາ. ໃນຂະນະທີ່ຄວາມໂງ່ຈ້າບໍ່ສາມາດຖືກກໍາຈັດໃຫ້ຫມົດໄປ, ຄວາມຖີ່ຂອງມັນສາມາດຫຼຸດລົງຢ່າງຫຼວງຫຼາຍໂດຍການແກ້ໄຂບັນຫາທາງດ້ານຈິດໃຈແລະການເພີ່ມຄວາມຮູ້ສະຖານະການ.
