ອະຄະຕິນັກສະແດງໃນຈິດຕະວິທະຍາ
ສາລະບານ
“ຄວາມເຂົ້າໃຈຜິດສ່ວນໃຫຍ່ໃນໂລກສາມາດຫຼີກລ່ຽງໄດ້ ຖ້າຄົນເຮົາໃຊ້ເວລາພຽງແຕ່ຖາມວ່າ 'ອັນນີ້ໝາຍຄວາມວ່າແນວໃດ?'”
– Shannon Alderຄວາມອະຄະຕິຂອງນັກສະແດງ-ນັກສັງເກດການເກີດຂຶ້ນເມື່ອຜູ້ຄົນໃຫ້ເຫດຜົນຂອງເຂົາເຈົ້າ. ພຶດຕິກຳຂອງຕົນເອງຕໍ່ກັບສາເຫດພາຍນອກ ແລະ ພຶດຕິກຳຂອງຜູ້ອື່ນຕໍ່ກັບສາເຫດພາຍໃນ. ສາເຫດພາຍນອກປະກອບມີປັດໃຈສະຖານະການທີ່ຄົນເຮົາບໍ່ສາມາດຄວບຄຸມໄດ້. ສາເຫດພາຍໃນຫມາຍເຖິງການຕັ້ງໃຈ ຫຼືບຸກຄະລິກກະພາບຂອງບຸກຄົນ.
ເບິ່ງ_ນຳ: ການທົດສອບການລ່ວງລະເມີດທາງອາລົມ (ສໍາລັບການພົວພັນໃດຫນຶ່ງ)ພວກເຮົາມັກຈະສ້າງຄວາມຜິດພາດໃນສາເຫດຂອງພຶດຕິກຳ ໂດຍອີງໃສ່ວ່າພວກເຮົາເປັນນັກສະແດງ (ຜູ້ກະທຳການປະພຶດ) ຫຼືຜູ້ສັງເກດການ (ນັກສະແດງ) .
ເມື່ອພວກເຮົາເປັນນັກສະແດງ, ພວກເຮົາອາດຈະໃຫ້ເຫດຜົນວ່າພຶດຕິກຳຂອງພວກເຮົາຕໍ່ກັບປັດໃຈສະຖານະການ. ແລະເມື່ອພວກເຮົາເປັນຜູ້ສັງເກດການພຶດຕິກຳໃດໜຶ່ງ, ພວກເຮົາຖືວ່າພຶດຕິກຳນັ້ນເປັນບຸກຄະລິກກະພາບຂອງນັກສະແດງ.
ຕົວຢ່າງຄວາມລຳອຽງຂອງນັກສະແດງ-ນັກສັງເກດການ
ເມື່ອເຈົ້າກຳລັງຂັບລົດ, ເຈົ້າໄດ້ຕັດຄົນອອກ ( ນັກສະແດງ) ແລະຕໍານິມັນກ່ຽວກັບຄວາມຈິງທີ່ວ່າເຈົ້າຮີບຮ້ອນແລະຈໍາເປັນຕ້ອງໄປຫ້ອງການໃຫ້ທັນເວລາ (ສາເຫດພາຍນອກ).
ເມື່ອທ່ານເຫັນຄົນອື່ນຕັດເຈົ້າ (ຜູ້ສັງເກດການ), ທ່ານສົມມຸດວ່າພວກເຂົາ 'ເປັນບຸກຄົນທີ່ຫຍາບຄາຍແລະ inconsider (ສາເຫດພາຍໃນ), ບໍ່ເອົາໃຈໃສ່ກັບປັດໃຈສະຖານະການຂອງເຂົາເຈົ້າ. ເຂົາເຈົ້າອາດຈະຮີບຮ້ອນຄືກັນ.
ເມື່ອເຈົ້າເອົາຈອກນໍ້າລົງ (ນັກສະແດງ), ເຈົ້າບອກວ່າເປັນຍ້ອນແກ້ວເລື່ອນ (ສາເຫດພາຍນອກ). ເມື່ອເຈົ້າເຫັນຄົນໃນຄອບຄົວເຮັດແບບນັ້ນ, ເຈົ້າບອກວ່າເຂົາເຈົ້າໂງ່ (ສາເຫດພາຍໃນ).
ເມື່ອທ່ານຕອບກັບຂໍ້ຄວາມຊ້າ.(ນັກສະແດງ), ທ່ານອະທິບາຍວ່າທ່ານບໍ່ຫວ່າງ (ສາເຫດພາຍນອກ). ເມື່ອຄູ່ສົມລົດຂອງເຈົ້າຕອບຊ້າ (ຜູ້ສັງເກດການ), ເຈົ້າເຊື່ອວ່າເຂົາເຈົ້າເຮັດມັນໂດຍເຈດຕະນາ (ສາເຫດພາຍໃນ).
ເປັນຫຍັງການມີອະຄະຕິນີ້ເກີດຂຶ້ນ? ແລະລະບົບການຮັບຮູ້ເຮັດວຽກ.
ເມື່ອພວກເຮົາເປັນນັກສະແດງ, ພວກເຮົາສຸມໃສ່ຄວາມສົນໃຈຂອງພວກເຮົາຕໍ່ກັບສິ່ງອ້ອມຂ້າງຂອງພວກເຮົາ. ພວກເຮົາສາມາດ 'ເບິ່ງ' ວິທີທີ່ພວກເຮົາປະຕິບັດຫຼືຕອບສະຫນອງຕໍ່ສະຖານະການທີ່ມີການປ່ຽນແປງ. ດັ່ງນັ້ນ, ໃນສະພາບການນີ້, ມັນເປັນເລື່ອງງ່າຍທີ່ຈະໃຫ້ເຫດຜົນຕາມສະຖານະການຕໍ່ກັບພຶດຕິກໍາຂອງພວກເຮົາ.
ເນື່ອງຈາກຄວາມສົນໃຈເປັນຊັບພະຍາກອນທີ່ຈໍາກັດ, ມັນຈຶ່ງມີຄວາມພະຍາຍາມທີ່ຈະຫັນຄວາມສົນໃຈຂອງພວກເຮົາເຂົ້າມາພາຍໃນ ແລະ introspect. Introspection ບໍ່ໄດ້ມາຫາພວກເຮົາຕາມທຳມະຊາດຄືກັບການໃສ່ໃຈສິ່ງອ້ອມຂ້າງຂອງພວກເຮົາ.
ເພາະສະນັ້ນ, ພວກເຮົາມີແນວໂນ້ມທີ່ຈະພາດປັດໃຈພາຍໃນທີ່ອາດເຮັດໃຫ້ພຶດຕິກຳຂອງພວກເຮົາ.
ເມື່ອພວກເຮົາເປັນ ຜູ້ສັງເກດການຂອງນັກສະແດງ, ພວກເຂົາກາຍເປັນສ່ວນຫນຶ່ງຂອງສິ່ງອ້ອມຂ້າງຂອງພວກເຮົາ. ພວກເຮົາມີແນວໂນ້ມທີ່ຈະສະແດງໃຫ້ເຫັນພຶດຕິກໍາຂອງເຂົາເຈົ້າກັບບຸກຄົນຂອງເຂົາເຈົ້າເພາະວ່າພວກເຮົາບໍ່ສາມາດເບິ່ງໃນຈິດໃຈຂອງເຂົາເຈົ້າ. ພວກເຮົາບໍ່ສາມາດເຫັນສິ່ງຕ່າງໆຈາກຈຸດທີ່ມີປະໂຫຍດຂອງພວກເຂົາ. ສິ່ງອ້ອມຂ້າງຂອງພວກມັນບໍ່ແມ່ນສິ່ງອ້ອມຂ້າງຂອງພວກເຮົາ.
ຖ້າການກວດກາແບບກ້າວກະໂດດ, ການເຫັນສິ່ງຕ່າງໆຈາກທັດສະນະຂອງຄົນອື່ນແມ່ນເປັນການກ້າວກະໂດດທີ່ໃຫຍ່ກວ່າ. ຊັບພະຍາກອນທີ່ເອົາໃຈໃສ່ຂອງພວກເຮົາແມ່ນຂາດແຄນເກີນໄປສໍາລັບພວກເຮົາທີ່ຈະກ້າວໄປຂ້າງຫນ້າເຫຼົ່ານີ້. ແທນທີ່ຈະ, ພວກເຮົາພຽງແຕ່ສຸມໃສ່ສິ່ງທີ່ຢູ່ອ້ອມຂ້າງຂອງພວກເຮົາເກືອບທຸກເວລາ.
ເຫດຜົນອີກອັນໜຶ່ງຂອງຄວາມລຳອຽງແມ່ນວ່າໃນຖານະນັກສັງເກດການ, ພວກເຮົາບໍ່ສາມາດເຂົ້າເຖິງຄວາມຊົງຈຳຂອງນັກສະແດງກ່ຽວກັບພວກເຂົາ.ພຶດຕິກໍາຂອງຕົນເອງ. ນັກສະແດງມີການເຂົ້າເຖິງຖານຂໍ້ມູນທີ່ກວ້າງຂວາງຂອງຄວາມຊົງຈໍາ autobiographical ຂອງຕົນເອງ. ເຂົາເຈົ້າຮູ້ວ່າເຂົາເຈົ້າປະພຶດຕົວແຕກຕ່າງກັນໃນສະຖານະການທີ່ແຕກຕ່າງກັນ.
ຜູ້ສັງເກດການ, ບໍ່ມີການເຂົ້າເຖິງດັ່ງກ່າວ, ແມ່ນໄວທີ່ຈະໃຫ້ເຫດຜົນຂອງພຶດຕິກໍາດຽວກັບບຸກຄະລິກກະພາບຍ້ອນວ່າເຂົາເຈົ້າບໍ່ຮູ້ວ່ານັກສະແດງຕອບສະຫນອງແນວໃດກັບສະຖານະການທີ່ແຕກຕ່າງກັນ.
ອັນນີ້ຄືເຫດຜົນທີ່ພວກເຮົາມັກເບິ່ງບຸກຄະລິກກະພາບຂອງຕົນເອງເປັນຕົວປ່ຽນແປງຫຼາຍກວ່າຂອງຄົນອື່ນ ( ລັກສະນະອະຄະຕິອະຄະຕິ ).
ຕົວຢ່າງ, ເຈົ້າອາດຈະຈັດປະເພດຄົນອອກເປັນໄວ. introverts ຫຼື extroverts ແຕ່ສໍາລັບພຶດຕິກໍາຂອງທ່ານເອງ, ທ່ານມີແນວໂນ້ມທີ່ຈະເອີ້ນຕົວເອງວ່າ ambivert. ການແຕ້ມຮູບກ່ຽວກັບຄວາມຊົງຈໍາຂອງຊີວະປະຫວັດຫຍໍ້ຂອງທ່ານ, ທ່ານສາມາດຈື່ຈໍາສະຖານະການທີ່ທ່ານ introverted ເຊັ່ນດຽວກັນກັບສະຖານະການທີ່ທ່ານ extroverted.
ເຊັ່ນດຽວກັນ, ຖ້າໃຜຜູ້ຫນຶ່ງຖາມທ່ານວ່າທ່ານມີອາລົມສັ້ນ, ທ່ານອາດຈະເປັນ. ເວົ້າວ່າ, "ມັນຂຶ້ນກັບສະຖານະການ". ໃນຂະນະດຽວກັນ, ເຈົ້າອາດຈະຕິດປ້າຍຊື່ຄົນທີ່ມີອາລົມສັ້ນໂດຍອ້າງອີງໃສ່ໜຶ່ງ ຫຼື ສອງກໍລະນີ.
ຍິ່ງພວກເຮົາຮູ້ຈັກກັບໃຜຜູ້ໜຶ່ງຫຼາຍເທົ່າໃດ, ພວກເຮົາມີການເຂົ້າເຖິງແຮງຈູງໃຈ, ຄວາມຊົງຈຳ, ຄວາມປາຖະໜາ ແລະ ສະຖານະການຂອງເຂົາເຈົ້າຫຼາຍຂຶ້ນ. ການສຶກສາສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າຄົນເຮົາຍອມແພ້ຕໍ່ຄວາມລຳອຽງນີ້ໜ້ອຍລົງກັບໝູ່ສະໜິດ ແລະ ສະມາຊິກໃນຄອບຄົວ.1
ການຮັກສາຄວາມນັບຖືຕົນເອງໃຫ້ສູງ
ຄວາມລຳອຽງຂອງນັກສະແດງ-ນັກສັງເກດການມີແນວໂນ້ມທີ່ຈະເກີດຂຶ້ນເມື່ອພຶດຕິກຳ ຫຼື ຜົນໄດ້ຮັບ. negative.2
ທີ່ຈິງແລ້ວ, ເມື່ອພຶດຕິກຳ ຫຼື ຜົນໄດ້ຮັບເປັນບວກ, ຄົນເຮົາມັກຈະໃຫ້ເຫດຜົນວ່າກັບຕົນເອງ ( ອະຄະຕິຮັບໃຊ້ຕົນເອງ ). ເມື່ອຜົນໄດ້ຮັບເປັນທາງລົບ, ເຂົາເຈົ້າມັກຈະຕໍານິຄົນອື່ນ ຫຼືຄົນອ້ອມຂ້າງ. ບໍ່ມີໃຜມັກເບິ່ງບໍ່ດີ, ແລະມັນເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນເຮັດໃຫ້ມີຄວາມຜິດພາດໃນສະຖານທີ່.
ບອກວ່າທ່ານສໍາເລັດການທົດສອບ. ແທນທີ່ຈະກ່າວໂທດຕົນເອງທີ່ບໍ່ໄດ້ກຽມຕົວ, ມັນງ່າຍກວ່າທີ່ຈະຕຳນິໝູ່ຂອງທ່ານທີ່ບໍ່ໃຫ້ຮຽນ ຫຼືຄູສອນທີ່ອອກແບບການສອບເສັງທີ່ເຄັ່ງຄັດ.
ຮາກຖານວິວັດການຂອງອະຄະຕິ
ກ່ອນອື່ນໝົດ, ລະບົບການເອົາໃຈໃສ່ຂອງພວກເຮົາ, ຄືກັບສັດອື່ນໆ, ພັດທະນາໂດຍພື້ນຖານເພື່ອສຸມໃສ່ສິ່ງອ້ອມຂ້າງຂອງພວກເຮົາ. ນີ້ແມ່ນຍ້ອນວ່າເກືອບທັງຫມົດໄພຂົ່ມຂູ່ແລະໂອກາດທີ່ມີຢູ່ໃນສະພາບແວດລ້ອມຂອງພວກເຮົາ. ດັ່ງນັ້ນ, ພວກເຮົາຕ້ອງມີຄວາມດີໃນການໃສ່ໃຈສິ່ງອ້ອມຂ້າງຂອງພວກເຮົາ.
ເມື່ອມະນຸດກາຍເປັນສັງຄົມ ແລະຢູ່ເປັນກຸ່ມ, ຄະນະວິຊາທີ່ກ້າວໜ້າ, ເຊັ່ນ: ການຄິດໄຕ່ຕອງ ແລະ ການພິຈາລະນາທັດສະນະ, ປະກົດຂຶ້ນ. ເນື່ອງຈາກເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນຄະນະວິຊາທີ່ຂ້ອນຂ້າງໃໝ່ກວ່າ, ມັນຕ້ອງໃຊ້ຄວາມພະຍາຍາມຢ່າງມີສະຕິຫຼາຍຂຶ້ນເພື່ອມີສ່ວນຮ່ວມກັບເຂົາເຈົ້າ.
ອັນທີສອງ, ໃນສະພາບແວດລ້ອມບັນພະບຸລຸດຂອງພວກເຮົາ, ການຢູ່ລອດ ແລະ ຄວາມສຳເລັດການຈະເລີນພັນສ່ວນໃຫຍ່ແມ່ນຂຶ້ນກັບຄວາມສຳພັນທີ່ໃກ້ຊິດ ແລະ ພັນທະມິດ. ພວກເຮົາຈໍາເປັນຕ້ອງຈັດປະເພດປະຊາຊົນຢ່າງວ່ອງໄວເປັນຫມູ່ເພື່ອນຫຼືສັດຕູ. ຄວາມຜິດພາດທີ່ເຮັດໃນການລະບຸສັດຕູວ່າເປັນເພື່ອນຈະພິສູດໄດ້ວ່າມີຄ່າໃຊ້ຈ່າຍຫຼາຍເກີນໄປ.
ໃນຍຸກສະໄໝໃໝ່, ພວກເຮົາຍັງຄົງຮັກສາແນວໂນ້ມນີ້ເພື່ອຈັດປະເພດຄົນເປັນໝູ່ ຫຼື ສັດຕູໄດ້ຢ່າງວ່ອງໄວ. ພວກເຮົາເຮັດສິ່ງນີ້ໂດຍອີງໃສ່ຂໍ້ມູນຫນ້ອຍທີ່ສຸດ. ໃນຂະນະທີ່ນີ້ອາດຈະປັບປຸງຄວາມສາມາດຂອງພວກເຮົາໃນການຕັດສິນຄົນຢ່າງໄວວາ, ຄ່າໃຊ້ຈ່າຍຂອງຄວາມສາມາດນີ້ແມ່ນເປັນຜົນບວກທີ່ບໍ່ຖືກຕ້ອງຫຼາຍຂຶ້ນ.
ໃນຄໍາສັບຕ່າງໆອື່ນໆ, ພວກເຮົາຕັດສິນຄົນໂດຍອີງໃສ່ຂໍ້ມູນຫນ້ອຍທີ່ສຸດ. ອັນນີ້ເຮັດໃຫ້ພວກເຮົາເຮັດຄວາມຜິດພາດໃນການລະບຸແຫຼ່ງທີ່ມາ.
ພວກເຮົາເຮັດການຕັດສິນລັກສະນະໂດຍອ້າງອີງຈາກເຫດການອັນດຽວເພື່ອເຂົ້າໃຈໄດ້ງ່າຍວ່າພວກມັນມີແນວໂນ້ມທີ່ຈະປະພຶດແນວໃດໃນອະນາຄົດ (ເນື່ອງຈາກຕົວລະຄອນມັກຈະຄົງຕົວຢູ່).
ຄວາມລຳອຽງຂອງນັກສະແດງ-ນັກສັງເກດການໃນລະດັບກຸ່ມ
ເປັນທີ່ໜ້າສົນໃຈ, ຄວາມລຳອຽງນີ້ເກີດຂຶ້ນໃນລະດັບກຸ່ມນຳ. ເນື່ອງຈາກກຸ່ມເປັນສ່ວນຂະຫຍາຍຂອງບຸກຄົນ, ມັນມັກຈະປະຕິບັດຕົວຄືກັບບຸກຄົນ.
ໃນສະໄໝບັນພະບູລຸດຂອງພວກເຮົາ, ພວກເຮົາປະເຊີນກັບຂໍ້ຂັດແຍ່ງທັງໃນລະດັບບຸກຄົນ ແລະ ລະດັບກຸ່ມ. ດັ່ງນັ້ນ, ຄວາມລຳອຽງສ່ວນຕົວຂອງພວກເຮົາກໍ່ມີແນວໂນ້ມທີ່ຈະຫຼິ້ນອອກໃນລະດັບກຸ່ມ.
ເບິ່ງ_ນຳ: 4 ຍຸດທະສາດການແກ້ໄຂບັນຫາຕົ້ນຕໍ, ແນ່ນອນ, ຄວາມລຳອຽງທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດໃນລະດັບກຸ່ມແມ່ນ ຄວາມບໍ່ລຳອຽງໃນກຸ່ມ ຫຼື ກຸ່ມນອກ, ເຊັ່ນ: ການນິຍົມກຸ່ມ ແລະ ການຕໍ່ຕ້ານກຸ່ມນອກ. ຄວາມບໍ່ລຳອຽງຂອງນັກສະແດງ-ນັກສັງເກດການທີ່ຫຼີ້ນກັນໃນລະດັບກຸ່ມ ເອີ້ນວ່າເປັນຄວາມຜິດພາດຂອງການໃຫ້ເຫດຜົນສູງສຸດ (aka ຄວາມລຳອຽງໃນການຮັບໃຊ້ກຸ່ມ ).
ພວກເຮົາອາດຈະຄຳນຶງເຖິງປັດໄຈສະຖານະການທີ່ຢູ່ເບື້ອງຫຼັງກຸ່ມຂອງພວກເຮົາ ພຶດຕິກໍາ ແລະຫຼຸດປັດໃຈເຫຼົ່ານີ້ຢູ່ໃນກຸ່ມນອກກຸ່ມ. ພວກເຮົາໃຫ້ຄວາມສໍາຄັນຫຼາຍຂຶ້ນກັບປັດໄຈພາຍໃນເມື່ອສັງເກດເບິ່ງພຶດຕິກໍາຂອງກຸ່ມນອກ:
“ພວກເຂົາເຈົ້າແມ່ນສັດຕູຂອງພວກເຮົາ. ພວກເຂົາກຽດຊັງພວກເຮົາ."
ປະຫວັດສາດແມ່ນເຕັມໄປດ້ວຍຕົວຢ່າງຂອງຜູ້ປົກຄອງຜູ້ທີ່ໃຊ້ຄວາມລໍາອຽງຂອງປະຊາຊົນເພື່ອກະຕຸ້ນຄວາມກຽດຊັງສໍາລັບກຸ່ມຄົນ.ນັກການເມືອງເຮັດມັນຕະຫຼອດເວລາເພາະວ່າພວກເຂົາຮູ້ວ່າຄົນຈະໂດດລົງໃສ່ກຸ່ມນອກກຸ່ມເປັນສັດຕູ.
ບໍ່ແປກທີ່, ການສຶກສາສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າໃນເວລາທີ່ປະຊາຊົນຢູ່ພາຍໃຕ້ການຈັບກຸມຂອງອາລົມເຊັ່ນ: ຄວາມຢ້ານກົວແລະຄວາມໂກດ, ເຂົາເຈົ້າມັກຈະເຮັດຜິດ. ຄວາມຜິດພາດການໃຫ້ເຫດຜົນສຸດທ້າຍ.3
ຄົນທີ່ຢູ່ໃກ້ພວກເຮົາທີ່ສຸດແມ່ນອາດຈະຂຶ້ນກັບກຸ່ມຂອງພວກເຮົາ. ເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນຄົນທີ່ພວກເຮົາກໍານົດດ້ວຍ. ຄົນທີ່ຢູ່ຫ່າງໆມີແນວໂນ້ມທີ່ຈະເປັນກຸ່ມນອກ.
ເພາະສະນັ້ນ, ພວກເຮົາມີແນວໂນ້ມທີ່ຈະນຳໃຊ້ອະຄະຕິນັກສະແດງ-ນັກສັງເກດການກັບຜູ້ທີ່ຢູ່ໄກກວ່າຜູ້ທີ່ຢູ່ໄກ້ຄຽງ.4
ຫຼັງຈາກກໍ່ອາດຊະຍາກຳ, ບໍ່ວ່າປະຊາຊົນມັກຜູ້ຖືກເຄາະຮ້າຍຫຼືອາຊະຍາກໍາແມ່ນຂຶ້ນກັບຜູ້ທີ່ພວກເຂົາສາມາດກໍານົດໄດ້. ພວກເຂົາເຈົ້າມີແນວໂນ້ມທີ່ຈະຕໍານິຕິຕຽນຜູ້ເຄາະຮ້າຍທີ່ບໍ່ໄດ້ເປັນສ່ວນຫນຶ່ງຂອງກຸ່ມຂອງເຂົາເຈົ້າ. ແລະເພື່ອຕໍານິຕິຕຽນອາຊະຍາກໍາທີ່ບໍ່ໄດ້ຢູ່ໃນກຸ່ມຂອງເຂົາເຈົ້າ.5
ໃນຄວາມໂປດປານ, ປັດໃຈສະຖານະການແມ່ນເນັ້ນຫນັກແລະຕໍານິຕິຕຽນ, ປັດໃຈສ່ວນບຸກຄົນ. ຖ້າທ່ານອາໄສຢູ່ໃນປະເທດທີ່ມີວັດທະນະທໍາ muilti, ທ່ານອາດຈະເຫັນເລື່ອງນີ້ຢູ່ໃນຂ່າວຕະຫຼອດເວລາ.
ການເອົາຊະນະຄວາມລໍາອຽງຂອງນັກສະແດງ-ນັກສັງເກດການ
ນັບຕັ້ງແຕ່ທ່ານອ່ານນີ້, ທ່ານມີຂໍ້ໄດ້ປຽບ ຫຼາຍກວ່າຄົນສ່ວນໃຫຍ່ທີ່ບໍ່ເຄີຍໃຊ້ເວລາເພື່ອເຂົ້າໃຈຄວາມລໍາອຽງນີ້. ເຈົ້າຈະຕົກຢູ່ໃນຈັ່ນຈັບຂອງຄວາມລຳອຽງນີ້ໜ້ອຍລົງເລື້ອຍໆ. ໃຫ້ສະຕິຂອງທ່ານຢູ່ດ້ານຫຼັງ.
ຈື່ໄວ້ວ່າຄຸນລັກສະນະສ່ວນຕົວຂອງພວກເຮົາຂອງຄົນອື່ນມີແນວໂນ້ມທີ່ຈະໄວ, ເສຍສະຕິ ແລະອັດຕະໂນມັດ. ທ່ານຈໍາເປັນຕ້ອງຢູ່ປາຍຕີນຂອງທ່ານເພື່ອຕັ້ງຄໍາຖາມກ່ຽວກັບຄຸນລັກສະນະເຫຼົ່ານີ້.
ຄວາມສາມາດທີ່ສໍາຄັນທີ່ສຸດທີ່ສາມາດຕ້ານກັບຄວາມລໍາອຽງນີ້.ແມ່ນທັດສະນະຄະຕິ. ການບັງຄັບຕົນເອງໃຫ້ເອົາທັດສະນະຂອງຄົນອື່ນມາພິຈາລະນາເປັນທັກສະໜຶ່ງທີ່ຕ້ອງຝຶກຝົນເລື້ອຍໆ.
ເຖິງວ່າອະຄະຕິນີ້ບໍ່ຄ່ອຍມີຢູ່ໃນຄວາມສຳພັນທີ່ໃກ້ຊິດ, ແຕ່ມັນຢູ່ທີ່ນັ້ນ. ແລະເມື່ອມັນຢູ່ທີ່ນັ້ນ, ມັນມີທ່າແຮງທີ່ຈະທໍາລາຍຄວາມສໍາພັນ. ການໂຕ້ແຍ້ງມັກຈະບໍ່ມີຫຍັງນອກເໜືອໄປຈາກວົງຈອນຂອງການຕຳນິເຊິ່ງກັນແລະກັນດ້ວຍການກວດກາເລັກນ້ອຍ.
ການພິຈາລະນາເບິ່ງຈະເຮັດໃຫ້ເຈົ້າເຂົ້າໄປໃນຫົວຂອງໃຜຜູ້ໜຶ່ງເພື່ອໃຫ້ເຈົ້າສາມາດໃຫ້ນໍ້າໜັກຫຼາຍຂຶ້ນຕໍ່ກັບປັດໃຈສະຖານະການຂອງເຂົາເຈົ້າ. ເປົ້າໝາຍຂອງເຈົ້າຄວນຈະຊ້າລົງຂະບວນການສ້າງຄຸນລັກສະນະສ່ວນຕົວໃຫ້ຫຼາຍເທົ່າທີ່ເປັນໄປໄດ້.
ຂ້ອຍພະຍາຍາມໃຫ້ຜົນປະໂຫຍດຂອງຄວາມສົງໄສແກ່ຄົນສະເໝີສຳລັບເຫດການທີ່ໜ້າສົງໄສ. ຂ້ອຍຈະໃສ່ຊື່ໃຫ້ເຂົາເຈົ້າເປັນສັດຕູເທົ່ານັ້ນ ເມື່ອເຂົາເຈົ້າທຳຮ້າຍຂ້ອຍຊ້ຳແລ້ວຊໍ້າອີກ. ພຶດຕິກຳຊ້ຳໆມີແນວໂນ້ມທີ່ຈະສະທ້ອນເຖິງບຸກຄະລິກກະພາບແລະຄວາມຕັ້ງໃຈຂອງຄົນເຮົາຫຼາຍກວ່າການປະພຶດແບບດຽວ. ຕໍານິຕິຕຽນພວກເຂົາພຽງພໍບໍ?
ເອກະສານອ້າງອີງ
- Linker, M. (2014). ຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈທາງປັນຍາ: ແນວຄິດສຳຄັນສຳລັບຄວາມຍຸຕິທຳທາງສັງຄົມ . University of Michigan Press.
- Bordens, K. S., & Horowitz, I. A. (2001). ຈິດຕະວິທະຍາສັງຄົມ: ສະບັບ: 2, ສະແດງໃຫ້ເຫັນ.
- Coleman, M. D. (2013). ອາລົມ ແລະຄວາມຜິດພາດຂອງການໃຫ້ເຫດຜົນສູງສຸດ. ປະຈຸບັນຈິດຕະວິທະຍາ , 32 (1), 71-81.
- Körner, A., Moritz, S., & Deutsch, R. (2020). Dissecting dispositionality: ໄລຍະຫ່າງເພີ່ມຄວາມຫມັ້ນຄົງຂອງຄຸນລັກສະນະ. ວິທະຍາສາດສັງຄົມຈິດຕະວິທະຍາ ແລະບຸກຄະລິກກະພາບ , 11 (4), 446-453.
- ເບີເກີ, J. M. (1981). ຄວາມລຳອຽງທາງດ້ານແຮງຈູງໃຈໃນການກຳນົດຄວາມຮັບຜິດຊອບຕໍ່ອຸປະຕິເຫດ: ການວິເຄາະເມຕາຂອງສົມມຸດຕິຖານຂອງການປ້ອງກັນ, ການໃຫ້ເຫດຜົນ. ຂ່າວທາງຈິດວິທະຍາ , 90 (3), 496.
