Zrozumienie potrzeb emocjonalnych ma kluczowe znaczenie. W rzeczywistości nie możemy naprawdę zrozumieć wielu naszych własnych emocji, jeśli nie rozumiemy naszych potrzeb emocjonalnych.

Wszyscy rozwijamy pewne specyficzne potrzeby emocjonalne w dzieciństwie. Chociaż rozwijamy je również w późniejszym życiu, gdy dorastamy, potrzeby, które kształtujemy we wczesnym dzieciństwie, stanowią nasze podstawowe potrzeby.

Te podstawowe potrzeby są silniejsze i głębiej zakorzenione niż potrzeby, które rozwijamy w późniejszym życiu. Kiedy dorastamy, staramy się jak najlepiej zaspokoić te potrzeby.

Na przykład najmłodsze dziecko w rodzinie zwykle otrzymuje najwięcej uwagi od swoich rodziców i rodzeństwa. Przyzwyczaja się do tej uwagi i w konsekwencji rozwija emocjonalną potrzebę bycia zawsze w centrum uwagi.

Jest to szczególnie prawdziwe w przypadku trójki lub więcej rodzeństwa. Kiedy dorasta, motywuje się do podążania każdą ścieżką, która pozwoli mu zaspokoić tę potrzebę uzyskania maksymalnej uwagi.

Jednym z faktów, które należy zrozumieć na temat podświadomego umysłu jest to, że zawsze stara się on odtworzyć korzystne doświadczenia z dzieciństwa i unikać sytuacji podobnych do niekorzystnych doświadczeń, które miały miejsce w dzieciństwie danej osoby.

Tak więc w powyższym przykładzie najmłodsze dziecko próbuje odtworzyć doświadczenie bycia w centrum uwagi, gdy dorośnie.

Różni ludzie rozwijają różne potrzeby emocjonalne. Tak jak niektórzy ludzie pragną uwagi, inni mogą chcieć sukcesu finansowego, sławy, rozwoju duchowego, poczucia bycia kochanym, wielu przyjaciół, wspaniałego związku itp.

Kluczem jest spojrzenie w głąb siebie i dowiedzenie się, co naprawdę sprawia, że jesteś szczęśliwy, a nie pytać innych, co robić, ponieważ ich potrzeby emocjonalne różnią się od twoich.

Dlaczego potrzeby emocjonalne mają znaczenie

Potrzeby emocjonalne mają znaczenie, ponieważ jeśli ich nie zaspokoimy, stajemy się smutni, a nawet możemy popaść w depresję. Z drugiej strony, jeśli je zaspokoimy, stajemy się naprawdę szczęśliwi.

Tylko zaspokajając nasze własne, najważniejsze potrzeby emocjonalne, możemy doświadczyć prawdziwego szczęścia. Dlatego nasze szczęście lub nieszczęście zależy całkowicie od tego, jakie mamy potrzeby emocjonalne.

Zbyt wiele osób udziela innym rad dotyczących szczęścia, które sprawdzają się w ich przypadku, nie biorąc pod uwagę podstawowego faktu, że różni ludzie stają się szczęśliwi z różnych powodów.

To, co uszczęśliwia osobę A, niekoniecznie uszczęśliwi osobę B, ponieważ osoba A może mieć zupełnie inne potrzeby emocjonalne niż osoba B.

Chodzi o to, że nawet jeśli nie jesteś świadomy swoich potrzeb emocjonalnych, twoja podświadomość jest. Twoja podświadomość jest jak przyjaciel, który dba o twoje dobre samopoczucie i chce, abyś był szczęśliwy.

Jeśli twój podświadomy umysł zda sobie sprawę, że podejmowane przez ciebie działania nie zaspokajają twoich najważniejszych potrzeb emocjonalnych, będzie musiał cię ostrzec, że coś jest nie tak i że musisz zmienić kierunek.

Robi to poprzez wysyłanie złych, bolesnych uczuć.

Kiedy czujesz się źle, twoja podświadomość motywuje cię do ponownego przeanalizowania obecnej strategii zaspokajania swoich potrzeb.

Jeśli zignorujesz to ostrzeżenie i nie zmienisz swoich działań, złe uczucia nie znikną, a jedynie nasilą się, ostatecznie doprowadzając cię do depresji.

Dzieje się tak, ponieważ twoja podświadomość myśli, że być może zwiększając intensywność tych złych uczuć, będziesz zmuszony zauważyć te sygnały ostrzegawcze i podjąć odpowiednie działania.

Wiele osób czuje się źle, nie wiedząc dlaczego, a te złe uczucia zwykle narastają, ponieważ nie rozumieją swoich potrzeb emocjonalnych i wykonują zupełnie nieistotne działania zamiast wykonywać działania, które mogą skierować ich na ścieżkę zaspokojenia ich potrzeb emocjonalnych.

Na przykład, jeśli ktoś chce sławy, to wszystkie działania poza znalezieniem sposobu na zostanie celebrytą będą nieistotne, a zatem podświadomy umysł nie wycofa złych uczuć, których doświadcza z powodu braku sławy.

Przykład z życia wzięty

Pozwól, że opowiem przykład z życia wzięty, który sprawi, że koncepcja potrzeb emocjonalnych stanie się bardzo jasna:

Zdarzyło się to dwa miesiące temu. Uczelnia, w której studiuję, znajduje się około 20 km od głównego miasta, w którym mieszkam, więc musimy wsiadać do autobusów uczelnianych, aby odbyć długą podróż.

W moim autobusie było dwóch seniorów, którzy ciągle żartowali, głośno się śmiali i szarpali się nawzajem. Oczywiście ci seniorzy przyciągali całą uwagę w autobusie, ponieważ wszyscy uwielbiali ich wybryki.

W przeciwieństwie do mojego przyjaciela Samira (imię zmienione), który irytował się na nich i zwykł mówić mi, jak głupi i idiotyczni są oni i ich żarty.

Po tym, jak seniorzy ukończyli szkołę i odjechali, nasza grupa była nową grupą seniorów w autobusie (Samir był w mojej grupie). Wkrótce zauważyłem radykalną zmianę w zachowaniu Samira, która mnie zdumiała. Zaczął zachowywać się dokładnie tak samo, jak tamci seniorzy.

Żartował, mówił głośno, śmiał się, wygłaszał przemówienia - wszystko, co mógł zrobić, aby być w centrum uwagi.

Więc co się tutaj stało?

Wyjaśnienie zachowania Samira

Dowiedziałem się, że Samir był najmłodszym dzieckiem swoich rodziców. Ponieważ najmłodsze dzieci zwykle rozwijają potrzebę uwagi, Samir podświadomie odtwarzał swoje korzystne doświadczenia z dzieciństwa, aby zaspokoić swoją emocjonalną potrzebę bycia zawsze w centrum uwagi.

Początkowo, w czasach tych kochających zabawę seniorów, Samir nie był w stanie zaspokoić tej potrzeby. Ponieważ seniorzy skupiali na sobie całą uwagę, czuł się o nich zazdrosny i krytykował ich.

Kiedy wysiedliśmy z autobusu i szliśmy w kierunku college'u, widziałem smutny, niezadowolony wyraz jego twarzy. Ale kiedy ci seniorzy wyszli, konkurencja Samira została wyeliminowana. W końcu miał szansę przyciągnąć całą uwagę i zrobił to.

Początkowo wątpiłem w swoją analizę, ponieważ wiedziałem, jak złożone może być ludzkie zachowanie i że nie powinienem wyciągać pochopnych wniosków bez uwzględnienia wszystkich zmiennych.

Ale te wątpliwości zniknęły, gdy wysiedliśmy z autobusu i poszliśmy w kierunku college'u podczas tych kilku dni, kiedy Samir z powodzeniem przyciągnął maksymalną uwagę.

Podczas obu tych dni, zamiast pustego wyrazu twarzy, Samir miał wielki uśmiech na twarzy i powiedział mi (powtórzył dokładnie to samo zdanie za każdym razem):

"Dzisiaj naprawdę dobrze się bawiłem w autobusie!".

Nie zdziwię się, jeśli po latach wybiorę dla niego ścieżkę kariery, która pozwoli mu być w centrum uwagi, np. mówca publiczny, aktor, piosenkarz, polityk, magik itp.

Jeśli tego nie zrobi, istnieje duże prawdopodobieństwo, że nie odnajdzie spełnienia w swojej pracy.