اسان هميشه وقت کي نه ٿا سمجهون جيئن اهو وهندو آهي. ٻين لفظن ۾، نفسياتي وقت ۽ حقيقي وقت جي وچ ۾ فرق ٿي سگھي ٿو جيڪو گھڙي طرفان ڏيکاريل آھي. بنيادي طور تي، اسان جي ذهني حالتون وقت جي اسان جي تصور کي متاثر يا خراب ڪن ٿيون.

اسان جي دماغن ۾ وقت جي حساب سان باخبر رکڻ جي عجيب صلاحيت آهي، ان حقيقت جي باوجود ته اسان وٽ وقت جي ماپ لاءِ خاص طور تي ڪو به حسي عضوو نه آهي.

اها ڳالهه ڪيترن ئي ماهرن کي يقين ڏياريو آهي ته اتي اسان جي دماغ ۾ ڪنهن قسم جي اندروني گھڙي ضرور هوندي جيڪا مسلسل ٽِڪندي رهي ٿي، جيئن ڪنهن ٻئي انسان جي ٺاهيل گھڙيءَ وانگر.

اسان جي وقت جو احساس خراب آهي

توهان اميد ڪندا ته اسان جي اندروني ڪلاڪ ڪم ڪري ٿي. بس هڪ عام، انسان جي ٺاهيل گھڙي وانگر، پر دلچسپ ڳالهه اها آهي ته اهو معاملو ناهي. جيڪا گھڙي توھان جي رھائش واري ڪمري ۾ آھي، اھو پورو وقت ماپي ٿو. ان کي پرواه ناهي ته توهان ڪيئن محسوس ڪري رهيا آهيو يا توهان ڪهڙي زندگي جي حالتن مان گذري رهيا آهيو.

پر اسان جي اندروني ڪلاڪ ٿورو مختلف طريقي سان ڪم ڪري ٿي. اهو ظاهر ٿئي ٿو ته اسان جي زندگي جي تجربن تي منحصر رفتار يا سست. جذبات اسان جي وقت جي احساس تي مضبوط اثر رکن ٿا.

مثال طور خوشي وٺو. اهو هڪ عام ۽ آفاقي تجربو آهي ته وقت اڏامڻ لڳي ٿو جڏهن اسان سٺو وقت گذاري رهيا آهيون. پر ائين ڇو ٿو ٿئي؟

هن رجحان کي سمجهڻ لاءِ غور ڪريو ته توهان ان وقت کي ڪيئن ٿا سمجهو جڏهن توهان اداس، اداس، يا بور ٿي رهيا آهيو. بغير ڪنهن شڪ جي، وقت اهڙين حالتن ۾ آهستي آهستي هلڻ لڳي ٿو. تون ڏک ۾ انتظار ڪراهي ڊگها ۽ ڏکيا وقت ختم ٿيڻ وارا آهن.

ڳالهه اها آهي ته، جڏهن توهان اداس يا بيزار آهيو ته توهان وقت جي گذرڻ کان تمام گهڻو خبردار آهيو. ان جي برعڪس، وقت اُڏامڻ لڳي ٿو جڏهن توهان خوش آهيو ڇو ته توهان جي وقت گذرڻ بابت شعور تمام گهڻو گهٽجي ويو آهي.

بورنگ ليڪچر ۽ نفسياتي وقت

توهان کي هڪ مثال ڏيڻ لاءِ چئو ته اهو آهي سومر جي صبح ۽ توهان کي ڪاليج ۾ شرڪت ڪرڻ لاءِ واقعي ، واقعي بورنگ ليڪچر مليو آهي. توھان غور ڪريو طبقن کي بڪ ڪرڻ ۽ ان جي بدران فٽبال راند ڏسڻ.

توهان تجربي مان ڄاڻو ٿا ته جيڪڏهن توهان ڪلاسن ۾ شرڪت ڪندا ته توهان موت ڏانهن بيزار ٿي ويندا ۽ وقت گهنگهرو وانگر هليو ويندو پر جيڪڏهن توهان فٽبال جي راند ڏسندا ته وقت اڏامي ويندو ۽ توهان وٽ سٺو وقت هوندو.

اچو ته پھرين منظرنامي تي غور ڪريو جنھن ۾ توھان فيصلو ڪيو، توھان جي مرضي جي خلاف، ڪلاس ۾ شرڪت ڪرڻ لاءِ. توهان ان ڳالهه تي ڌيان نه ڏئي رهيا آهيو ته ليڪچرر ڇا ڪري رهيو آهي ۽ وقت سان گڏ ڇڪڻ لڳي. توهان جي شعور ليڪچر سان مصروف ناهي ڇو ته توهان جو دماغ ان کي بورنگ ۽ بيڪار سمجهي ٿو.

توهان جو دماغ صرف توهان کي ليڪچر تي عمل ڪرڻ جي اجازت نه ڏئي رهيو آهي ڇاڪاڻ ته اهو ذهني وسيلن جو تمام گهڻو ضايع آهي. ڪڏهن ڪڏهن، توهان جو دماغ مڪمل طور تي بند ڪري ٿو توهان کي سمهڻ جي ذريعي. تون بيدار رهڻ جي سخت ڪوشش ڪر، متان ليڪچرار کي بيزار ڪري ڇڏين.

جيڪڏهن توهان جي آگاهي ليڪچر تي مرکوز نه آهي ته اهو ڪهڙي ڳالهه تي مرکوز آهي؟

وقت گذرڻ سان.

توهان هاڻي دردناڪ طور تي ليڪچر جي گذري وڃڻ کان واقف آهيو. وقت. اهولڳي ٿو ايتري سست رفتاريءَ سان ڄڻ جان بوجھائي سست ٿي ڪري توهان کي انهن گناهن جي ادائيگي لاءِ جيڪي توهان کي خبر نه هئي ته توهان ڪيو آهي.

چئو ته ليڪچر 10:00 ايم تي شروع ٿئي ٿو ۽ 12:00 تي ختم ٿئي ٿو. توهان پهريون ڀيرو 10:20 تي وقت چيڪ ڪريو جڏهن بوريت جي پهرين لهر توهان کي ماريو. پوء توهان ان کي ٻيهر چيڪ ڪريو 10:30 ۽ 10:50 تي. وري 11:15، 11:30، 11:40، 11:45، 11:50 ۽ 11:55 تي.

سڀني عقليت جي خلاف، توهان حيران ٿي رهيا آهيو ته ليڪچر ايترو ڊگهو ڇو وٺي رهيو آهي. توهان وساريو ٿا ته وقت مسلسل رفتار تي هلندو آهي. ليڪچر صرف ايترو ڊگهو وٺي رهيو آهي ڇو ته توهان جي وقت جو احساس بوريت کان متاثر ٿئي ٿو. توهان پنهنجي واچ کي بار بار چيڪ ڪريو ٿا ۽ ائين ٿو لڳي ڄڻ وقت آهستي آهستي هلي رهيو آهي ۽ ايترو تيز نه آهي جيترو ان کي هلڻو آهي.

هاڻي ٻئي منظرنامي تي غور ڪريو- جتي توهان ان جي بدران ڪنهن فٽبال راند ۾ شرڪت ڪرڻ جو فيصلو ڪيو. .

چئو ته راند به 10:00 pm تي شروع ٿئي ٿي ۽ 12:00 pm تي ختم ٿئي ٿي. 9:55 تي توهان پنهنجي واچ چيڪ ڪريو ۽ شوق سان راند شروع ٿيڻ جو انتظار ڪريو. جڏهن اهو ٿئي ٿو، توهان مڪمل طور تي پنهنجو پاڻ کي راند ۾ وسايو جنهن کي توهان تمام گهڻو پيار ڪيو. توهان پنهنجي واچ کي نه چيڪ ڪريو جيستائين راند ختم ٿيڻ کان پوءِ. توهان لفظي ۽ استعاري طور تي، وقت جو ٽريڪ وڃائيندا آهيو.

جڏهن راند ختم ٿي ويندي آهي ۽ توهان گهر واپس وڃڻ لاءِ سب وي تي چڙهندا آهيو، توهان پنهنجي واچ چيڪ ڪريو ٿا ۽ اهو 12:05 pm چوي ٿو. آخري دفعو توهان چيڪ ڪيو ته اهو 9:55 ايم هو. "ڇوڪرو، وقت واقعي پرواز ڪري ٿو جڏهن توهان مزو ڪري رهيا آهيو!" توهان چون ٿا.

اسان جو ذهن نئين معلومات کي اڳئين لاڳاپيل معلومات سان ڀيٽي ٿو.جيتوڻيڪ، توهان کي، اهو لڳي ٿو ته وقت 9:55 ايم ايم کان 12:05 پي ايم تائين هڪ وڏو، تيز ٽپو ورتو، اهو نه ٿيو. پر ڇاڪاڻ ته توهان جي آگاهي وقت گذرڻ کان پري ٿي وئي هئي (توهان راند دوران اڪثر وقت چيڪ نه ڪيو هو)، وقت اڏامڻ لڳي رهيو هو.

اهو ئي سبب آهي جو انتظار جي جڳهن جهڙوڪ ايئرپورٽس تي خوشگوار ميوزڪ هلايو ويندو آهي. ، ٽرين اسٽيشنون، ۽ آفيس استقبال. اهو توهان جي شعور کي وقت جي گذرڻ کان پري ڪري ٿو ته جيئن ڊگهي عرصي جو انتظار آسان ٿي وڃي. انهي سان گڏ، اهي هڪ وڏي ٽي وي اسڪرين رکي سگهن ٿا يا توهان کي رسالا ڏئي سگھن ٿا پڙهڻ لاءِ ساڳئي مقصد حاصل ڪرڻ لاءِ.

خوف ۽ نفسياتي وقت

خوف هڪ طاقتور جذبو آهي ۽ اهو اسان جي احساس کي سخت متاثر ڪري ٿو. وقت، پر مختلف سببن جي ڪري جن تي بحث ڪيو ويو آهي. اڀياس ڏيکاريا آهن ته وقت سست ٿيڻ لڳي ٿو جڏهن ڪو ماڻهو اسڪائي ڊائيو، بنجي جمپ، يا غير متوقع طور تي ڪنهن امڪاني شڪاري يا ساٿي جي موجودگي کي محسوس ڪري ٿو. هي اظهار ڪڏهن به اداسي يا بوريت جي حوالي سان استعمال نه ڪيو ويو آهي. وقت خوفناڪ يا پريشان ڪندڙ حالتن جي تناظر ۾ بيٺو نظر اچي ٿو ڇاڪاڻ ته اهي حالتون اڪثر ڪري اسان جي بقا ۽ پيداواري ڪاميابي ۾ اهم ڪردار ادا ڪن ٿيون.

وقت جو بيٺو رهڻ اسان کي ان قابل بڻائي ٿو ته صورتحال کي وڌيڪ تيزيءَ سان ۽ صحيح نموني سان سمجهي سگهون. ته اسان صحيح فيصلو ڪري سگهون ٿا (عام طور تي وڙهڻ يا اڏام) جيڪو اسان جي بقا تي تمام وڏو اثر وجهي سگهي ٿو. اهو سست ٿئي ٿوشيون اسان جي تصور لاءِ هيٺ آهن ته جيئن اسان کي اسان جي زندگين جا سڀ کان نازڪ فيصلا ڪرڻ لاءِ ڪافي وقت ڏنو وڃي.

اهو ئي سبب آهي ته خوف کي اڪثر ’وڌيڪ شعور‘ چيو ويندو آهي ۽ فلمن ۽ ٽي وي شوز ۾ انتهائي نازڪ منظر ڪڏهن ڪڏهن سست رفتار ۾ ڏيکاريا ويندا آهن ته جيئن اهڙين حالتن بابت اسان جي حقيقي زندگيءَ جي تصورن کي نقل ڪري سگهجي.

جيئن جيئن اسان جي عمر تيزي سان ڏينهن گذرندا وڃن ٿا

جڏهن اسان ٻار هئاسين، هڪ سال تمام ڊگهو لڳي ٿو. اڄ هفتا، مهينا ۽ سال اسان جي هٿن مان ريل جي دڙن وانگر ڦٽي وڃن ٿا. ائين ڇو ٿئي ٿو؟

دلچسپ ڳالهه اها آهي ته ان لاءِ هڪ رياضياتي وضاحت آهي. جڏهن توهان 11 هئا، هڪ ڏينهن توهان جي زندگي جو تقريبا 1/4000 هو. 55 سالن جي عمر ۾، هڪ ڏينهن توهان جي زندگيء جو تقريبا 1/20,000 آهي. جيئن ته 1/4000 1/20,000 کان وڏو انگ آهي ان ڪري اڳئين صورت ۾ گذري ويل وقت کي وڏو سمجهيو وڃي ٿو.

جيڪڏهن توهان رياضي کان نفرت ڪريو ٿا ته پريشان نه ٿيو اتي هڪ بهتر وضاحت آهي:

جڏهن اسان ٻار هئاسين، هر شيء نئين ۽ تازي هئي. اسان مسلسل نوان نيورل ڪنيڪشن ٺاهي رهيا هئاسين، سيکاري رهيا هئاسين ته ڪيئن جيئڻ ۽ دنيا سان مطابقت. پر جيئن جيئن اسان وڏا ٿياسون، تيئن تيئن وڌيڪ شيون اسان جي معمول جو حصو ٿيڻ لڳيون.

چئو ته توهان ننڍپڻ ۾ واقعا A, B, C, D ۽ بالغ ٿيڻ ۾ محسوس ڪندا آهيو. سي، ڊي، ۽ اي.

جيئن ته توهان جو دماغ اڳ ۾ ئي A، B، C، ۽ D بابت ڪنيڪشن ٺاهي ۽ ٺاهي چڪو آهي، اهي واقعا توهان کي گهٽ يا گهٽ پوشيل ٿي ويندا آهن. صرف واقعوE توهان جي دماغ کي متحرڪ ڪري ٿو نوان ڪنيڪشن ٺاهڻ لاءِ ۽ توهان محسوس ڪيو ته توهان واقعي ڪجهه ڪرڻ ۾ وقت گذاريو آهي.

تنهنڪري، جيترو جلدي توهان معمول کان ٻاهر نڪرندا اوترو گهٽ جلدي ڏينهن گذرڻ لڳندا. ان ڪري چئبو آهي ته جيڪي ماڻهو سکندا رهن ٿا اهي هميشه جوان رهن ٿا، يقيناً جسماني لحاظ کان نه پر ذهني لحاظ کان ضرور.