Als iemand uit elkaar gaat, zeggen anderen vaak:

"Hij was waarschijnlijk toch niet de ware voor jou."

"Ze hield niet echt van je."

"Het was geen echte liefde, alleen verliefdheid. Echte liefde is zeldzaam."

Dit alles komt niet alleen van anderen, iemands eigen geest kan dit ook doen.

Sam had drie jaar lang een relatie met Sara. Alles was geweldig. Het was een ideale relatie. Ze waren allebei hevig verliefd op elkaar. Maar om de een of andere reden werkte het niet tussen hen en gingen ze in der minne uit elkaar.

Terwijl Sam probeerde verder te gaan met zijn relatie, spookten de volgende gedachten door zijn hoofd:

"Hield ze wel van me?"

"Was het echte liefde?"

"Was er iets van echt?"

Hoewel zijn relatie met Sara geweldig was, waarom trok Sam die nu in twijfel?

Waarom echte liefde zeldzaam is (onder andere)

Wat scheidt ware liefde van niet-zo-ware liefde? Laten we eens dieper graven in dit concept van ware liefde en proberen te begrijpen wat mensen bedoelen als ze het erover hebben.

Het blijkt dat ware liefde een aantal duidelijke kenmerken heeft die het onderscheiden van valse liefde of louter verliefdheid. Het is met name zeldzaam , eeuwigdurend en onvoorwaardelijk .

Om te begrijpen waarom onze geest deze kenmerken toeschrijft aan ware liefde, moeten we teruggaan naar de evolutionaire wortels van liefde.

Toen de mens rechtop ging lopen, konden onze vrouwelijke voorouders zich niet meer zo veel bewegen als toen ze op handen en voeten liepen met baby's aan zich vastgeklampt. Hun foerageervermogen werd verstikt.

Dit, in combinatie met het feit dat menselijke baby's praktisch hulpeloos geboren worden, betekende dat vaders nu een cruciale rol moesten spelen in de zorg voor hun gezin.

Vandaar dat het verlangen om langdurige paarbanden te vormen een belangrijk kenmerk werd van de menselijke psychologie. Merk op dat dergelijke paarbanden zeldzaam zijn bij andere primaten. Het was inderdaad een enorme en unieke stap in de menselijke evolutie.

Het is niet eenvoudig om mensen te motiveren om een langdurige relatie aan te gaan, omdat je het moet opnemen tegen duizenden jaren oude psychologische mechanismen die ontworpen zijn om op korte termijn te paren.

Daarom moest de geest, om ons in staat te stellen deze oudere, primitievere driften te overstijgen, op de een of andere manier het idee van ware liefde groots maken.

Het gevolg is dat mensen een psychologie hebben om ware liefde meer te waarderen, zelfs als ze die niet vinden of zelfs als ze kortstondige, toevallige relaties hebben.

Mensen zeggen vaak: "Ik wil me uiteindelijk settelen met die ene speciale persoon" en niet "Ik wil de rest van mijn leven casual relaties aangaan".

Als je de ware liefde hebt gevonden, ben je nobel en heb je geluk, maar als je losse relaties hebt, word je over het algemeen gezien als oneervol.

Het punt dat ik probeer te maken is dat we een vooroordeel hebben om langdurige, romantische relaties te overwaarderen. Het was waarschijnlijk het enige gereedschap in de gereedschapskist van de geest om ervoor te zorgen dat een langdurige paarband een kans had om te vechten tegen het meer verleidelijke, primitieve paren op korte termijn.

Alle hoofdkenmerken van ware liefde (zeldzaam, onvoorwaardelijk en blijvend) zijn pogingen van de menselijke geest om het te overwaarderen. Wat als zeldzaam wordt ervaren, wordt meer gewaardeerd.

Iedereen zou onvoorwaardelijk geliefd willen zijn, ook al is het zeer twijfelachtig of zoiets wel bestaat. Het heeft economisch gezien niet veel zin.

De blijvende aard van ware liefde is interessant omdat het de bovenstaande evolutionaire verklaring direct ondersteunt.

Nu je erover nadenkt: waarom moet ware liefde blijven duren? Er is geen logische reden om een relatie in diskrediet te brengen of minder echt te vinden alleen omdat ze niet lang standhield. Toch is het geloof dat ware liefde blijvende liefde is, diep verankerd in de maatschappij en wordt het nauwelijks in twijfel getrokken.

Zozeer zelfs, dat het cognitieve dissonantie veroorzaakt bij mensen die alle glorie en extase van de liefde ervaren, maar hun relatie geen stand houdt. Een goed voorbeeld: Sam.

Sam twijfelde aan zijn relatie met Sara omdat die geen stand hield. Zoals velen geloofde hij dat ware liefde blijvend zou moeten zijn. Hij kon het feit dat hij een geweldige relatie had niet rijmen met het idee dat ware liefde blijvend is.

Dus om zijn cognitieve dissonantie op te lossen, vroeg hij zich af of hij wel ware liefde had ervaren. En dat is veel gemakkelijker om te doen dan de blijvende aard van ware liefde in twijfel te trekken.

Van overwaardering naar illusie

Het is bekend dat liefde blind is, d.w.z. wanneer mensen verliefd zijn, richten ze zich alleen op de positieve kanten van hun partner en negeren ze de negatieve kanten. Wat ook waar is, is dat geliefden ook de neiging hebben om positieve illusies te hebben over hun romantische partners.2

Iets waardevols overwaarderen is één ding, maar iets een fictieve waarde geven is zelfbedrog en misleiding. Zo ver kan de geest gaan om ons te laten geloven dat onze partner perfect is en onze liefde echt.

Natuurlijk kan dit andere gevolgen hebben. Mensen kunnen in relaties blijven ondanks dat ze niet echt verliefd zijn. Er is echt verliefd zijn en er is willen geloven dat je verliefd bent.

Dit zou kunnen verklaren waarom mensen de neiging hebben om in relaties te blijven die uitdraaien op misbruik of er lang over doen om uit zulke relaties te stappen. Het verlangen van de geest om ons te laten geloven in onze perfecte partner en ware liefde is gewoon te sterk.

Van illusie tot idealisering

Romantische liefde wordt geïdealiseerd, vooral ware liefde. Idealiseren is overwaardering tot in het extreme. Er zijn verschillende redenen waarom we romantische liefde idealiseren.

De eenvoudigste is misschien wel dat het goed voelt. Uiteindelijk is liefde een chemische reactie, een aangename en opwindende chemische reactie. Het is alleen maar logisch dat dichters en schrijvers er zo door geobsedeerd zijn. Ze willen hun bitterzoete ervaringen en gevoelens beschrijven.

Maar er zit meer achter het verhaal. Er zijn zoveel dingen die ons een goed gevoel geven (eten, seks, muziek, enzovoort), maar ze zijn niet geïdealiseerd op de manier van romantische liefde.

Idealiseren komt vaak voor in het beginstadium van een relatie wanneer je je partner slechts gedeeltelijk kent. Je idealiseert eerder je verliefdheid van een paar maanden dan je partner van een paar jaar.

Omdat je weinig weet over je crush, vullen je hersenen de gaten zo perfect mogelijk op, door ze te overwaarderen en te idealiseren.3

Een ander interessant kenmerk van ware liefde is hoe het wordt gezien als iets 'moeilijks om te krijgen'. Het is weer een poging om liefde te overwaarderen om het 'waar' te maken.

Wat moeilijk te krijgen is, moet waardevol zijn. Als je je object van liefde gemakkelijk hebt bereikt, zul je waarschijnlijk twijfelen aan de echtheid van je liefde.

"De loop van ware liefde verliep nooit gladjes."

Idealiseren is verbonden met identiteit

Als je naar idealisering in het algemeen kijkt, zie je dat het enige doel van het bestaan ervan is om iemands zelfidentiteit te verhogen en daarmee ook het gevoel van eigenwaarde. Mensen idealiseren veel dingen - landen, politieke partijen, muziekgroepen, sportteams, leiders, sektes, ideologieën - niet alleen hun romantische partners.

Als we ons met iets identificeren en het idealiseren, idealiseren we indirect onszelf. Als we onze romantische partner idealiseren, zeggen we eigenlijk: "Ik moet wel heel speciaal zijn, want die heel speciale persoon houdt van mij".4

Daarom hebben mensen de sterke neiging om zich te identificeren met hun romantische partner. Vaak verliezen ze daarbij hun individualiteit en grenzen. Als de relatie niet werkt, gaan ze op zoek naar zichzelf.

Je geliefde idealiseren is jezelf een zelfvertrouwen boost geven. Het is een kortere weg om te zijn wie je niet bent. Mensen hebben de neiging om verliefd te worden op degenen die de positieve eigenschappen hebben die ze missen, zodat ze zich met hen kunnen identificeren en meer worden dan wat ze zijn.

Dit is een van de redenen waarom mensen met een sterk zelfbewustzijn niet zo gemakkelijk verliefd worden. Als ze dat wel worden, respecteren ze de individualiteit van de ander omdat ze zelf ook individuen zijn.

Ware liefde en onrealistische verwachtingen

Zodra de dronkenschap van idealisering wegebt, komen geliefden in het reine met het feit dat hun partner geen engel is. Als je je sterk identificeert met je perfecte partner en hij blijkt gebrekkig en menselijk te zijn, kun je teleurgesteld raken.

Deze teleurstelling hoeft niet per se openlijk te zijn, maar komt vaak tot uiting in hoe je je partner behandelt en in dat voortdurende gezeur in je hoofd dat zegt: "Wat als je het beter had kunnen doen?".

Op dit punt kunnen sommigen de relatie beëindigen en opnieuw op zoek gaan naar hun soulmate en engel.

Wat is echte liefde dan? Bestaat het wel?

Ja, er zijn mensen die levenslange relaties hebben en daar echt gelukkig in zijn, die zichzelf niet voor de gek houden. Zij hebben gevonden wat velen ware liefde zouden noemen.

Als je hen vraagt wat hun liefde zo echt maakt, zullen ze steevast zeggen dat hun relatie eerlijkheid, openheid, respect en begrip heeft. Dit zijn allemaal persoonlijkheidskenmerken. Ze hebben ook de neiging om niet de illusie te hebben dat hun partner goddelijke perfectie heeft.

Mensen vinden dus niet per se ware liefde door Shakespeariaanse obstakels te overwinnen, maar door betere mensen te worden. Echte, blijvende liefde bevat een mengeling van goed en slecht, waarbij het goede over het algemeen zwaarder weegt dan het slechte.

Referenties

1. Fisher, H. E. (1992). Anatomie van de liefde: De natuurlijke geschiedenis van monogamie, overspel en echtscheiding (p. 118). New York: Simon & Schuster.
2. Murray, S. L., & Holmes, J. G. (1997). A leap of faith? Positieve illusies in romantische relaties. Persoonlijkheids- en sociale psychologie Bulletin , 23 (6), 586-604.
3. Kremen, H., & Kremen, B. (1971). Romantische liefde en idealisering. Het Amerikaanse Tijdschrift voor Psychoanalyse , 31 (2), 134-143.
4. Djikic, M., & Oatley, K. (2004). Liefde en persoonlijke relaties: Navigeren op de grens tussen het ideale en het reële. Tijdschrift voor Theorie van Sociaal Gedrag , 34 (2), 199-209.