Skąd bierze się nasza skłonność do współpracy?

Czy współpraca jest dla nas czymś naturalnym, czy też jest wynikiem społecznego uczenia się?

Kuszące jest myślenie, że rodzimy się jako niewspółpracujące bestie, które należy oswoić poprzez edukację i naukę.

Cała idea "ludzkiej cywilizacji" obraca się wokół założenia, że ludzie w jakiś sposób wznieśli się ponad zwierzęta. Potrafią współpracować, mają moralność i są dla siebie mili.

Ale nawet pobieżne spojrzenie na naturę przekona cię, że współpraca nie jest zarezerwowana wyłącznie dla ludzi. Szympansy współpracują, pszczoły współpracują, wilki współpracują, ptaki współpracują, mrówki współpracują... lista jest długa i długa. W naturze istnieją niezliczone gatunki, które współpracują ze swoimi współplemieńcami.

Prowadzi to do wniosku, że współpraca u ludzi musi mieć również swoje korzenie w doborze naturalnym. Współpraca może nie być całkowicie wynikiem uwarunkowań kulturowych, ale czymś, z czym się rodzimy.

Ewolucja współpracy

Współpraca jest zwykle dobrą rzeczą dla gatunków, ponieważ pozwala im robić rzeczy efektywnie. To, czego jednostka nie może zrobić sama, może zrobić grupa. Jeśli kiedykolwiek uważnie obserwowałeś mrówki, musiałeś widzieć, jak dzielą się ciężarem ciężkiego ziarna, którego pojedyncza mrówka nie może unieść.

Również u nas, ludzi, współpraca jest czymś, co powinno być faworyzowane przez dobór naturalny, ponieważ jest korzystne. Współpracując, ludzie mogą zwiększyć swoje szanse na przetrwanie i reprodukcję. Osoby, które współpracują, mają większe szanse na przekazanie swoich genów.

Ale jest też druga strona tej historii.

Osoby, które oszukują i nie współpracują, mają również większe szanse na odniesienie sukcesu reprodukcyjnego. Osoby, które otrzymują wszystkie korzyści zapewniane przez grupę, ale nic nie wnoszą, mają ewolucyjną przewagę nad tymi, którzy współpracują.

Ponieważ dostępność zasobów może być skorelowana z sukcesem reprodukcyjnym, w czasie ewolucji liczba oszustów w populacji musi wzrosnąć.

Jedynym sposobem, w jaki ewolucja współpracy może się wydarzyć, jest posiadanie przez ludzi psychologicznych mechanizmów wykrywania, unikania i karania oszustów. Jeśli osoby współpracujące mogą wykrywać oszustów i wchodzić w interakcje tylko z podobnie myślącymi osobami współpracującymi, współpraca i wzajemny altruizm mogą zdobyć przyczółek i ewoluować w czasie.

Mechanizmy psychologiczne sprzyjające współpracy

Pomyśl o wszystkich mechanizmach psychologicznych, które posiadamy, aby wykrywać i unikać oszustów. Znaczna część naszej psychiki jest poświęcona tym celom.

Mamy zdolność rozpoznawania wielu różnych osób, nie tylko po ich imionach, ale także po sposobie mówienia, chodzenia i dźwięku ich głosu. Identyfikacja wielu różnych osób pomaga nam określić, kto jest skłonny do współpracy, a kto nie.

Gdy tylko nowi ludzie się poznają, szybko wyrabiają sobie nawzajem opinie na swój temat, głównie na temat tego, jak bardzo będą skłonni do współpracy.

"Jest miła i bardzo pomocna".

"Ma dobre serce".

"Jest samolubna".

"Nie jest typem, który dzieli się swoimi rzeczami".

Podobnie, mamy zdolność do zapamiętywania naszych przeszłych interakcji z różnymi ludźmi. Jeśli ktoś nas oszuka, mamy tendencję do żywego zapamiętywania tego wydarzenia. Przysięgamy nigdy więcej nie ufać tej osobie lub żądamy przeprosin. Ci, którzy nam pomagają, umieszczamy ich w naszych dobrych książkach.

Wyobraź sobie, jaki chaos powstałby, gdybyś nie był w stanie śledzić tych, którzy nie współpracowali z tobą? Nadal wykorzystywaliby cię, powodując ogromne straty.

Co ciekawe, nie tylko śledzimy tych, którzy są dla nas dobrzy lub źli, ale także to, jak bardzo są dla nas dobrzy lub źli. To tutaj zaczyna działać altruizm odwzajemniony.

Jeśli ktoś wyświadcza nam przysługę w kwocie x, czujemy się zobowiązani do odwdzięczenia się w kwocie x.

Na przykład, jeśli ktoś wyświadcza nam wielką przysługę, czujemy się zobowiązani do odwdzięczenia się w wielki sposób (powszechne wyrażenie: "Jak mogę ci się odwdzięczyć?"). Jeśli ktoś wyświadcza nam niezbyt wielką przysługę, odwdzięczamy mu się niezbyt wielką przysługą.

Dodajmy do tego naszą zdolność do rozumienia potrzeb innych, przekazywania własnych i odczuwania poczucia winy lub zła, jeśli jesteśmy rozczarowani lub jeśli rozczarowujemy innych. Wszystkie te rzeczy są w nas wbudowane, aby promować współpracę.

Wszystko sprowadza się do stosunku kosztów do korzyści

Tylko dlatego, że jesteśmy ewolucyjnie przystosowani do współpracy, nie oznacza, że brak współpracy się nie zdarza. W odpowiednich okolicznościach, gdy korzyść z braku współpracy jest większa niż korzyść ze współpracy, brak współpracy może się zdarzyć i zdarza się.

Ewolucja współpracy u ludzi sugeruje jedynie, że w ludzkiej psychice istnieje ogólna tendencja do współpracy z innymi dla obopólnych korzyści. Ogólnie rzecz biorąc, czujemy się dobrze, gdy dochodzi do współpracy, która jest dla nas korzystna, i czujemy się źle, gdy dochodzi do braku współpracy, która jest dla nas szkodliwa.