Pokorę można zdefiniować jako bycie wolnym od dumy i arogancji. Społeczeństwo ceni pokorę jako cechę osobowości. Dlatego ludzie mają motywację do okazywania pokory, aby inni postrzegali ich jako wartościowych.

Prowadzi to niektórych do okazywania pokory, podczas gdy w rzeczywistości nie czują się pokorni.

Fałszywa pokora to okazywanie pokory, gdy nie masz powodu, by być pokornym lub gdy tak naprawdę nie czujesz się pokorny. Ponieważ inni cenią pokorę, fałszywa pokora jest zwykle strategią mającą na celu uzyskanie korzyści z bycia postrzeganym jako prawdziwie pokorny.

To prowadzi nas do pytania: Dlaczego ludzie cenią sobie pokorę?

Pokora jest uważana za cnotę, ponieważ duma i arogancja sprawiają, że ludzie czują się gorsi. Ludzie zawsze porównują się do innych. Kiedy uważają, że inni są ponad nimi i rażąco pokazują swoją wyższość, sprawiają, że wyglądają źle.

Drugą stroną tego jest to, że ci, którzy osiągają wysoki status w życiu, mają pokusę, by się tym chwalić. Reklamowanie swojego wysokiego statusu ma swoje zalety. Dlatego ludzie sukcesu chcą pokazać, jak bardzo są skuteczni. Ale ci mądrzy wśród nich są świadomi negatywnych skutków przechwalania się.

Tak wielu z nich obiera środkową ścieżkę fałszywej pokory. Jest to sposób na uzyskanie korzyści z wydawania się pokornym, unikając jednocześnie obrażania innych pychą.

Paradoks pokory

Pokora nie jest tak prostym pojęciem, jak mogłoby się wydawać. Filozofowie i inni uczeni wciąż debatują nad tym, co tak naprawdę oznacza.

Oto, co nazywam paradoksem pokory:

Aby być pokornym, trzeba najpierw być wielkim i osiągniętym. Ludzie bez osiągnięć nie mają nic do pokory. Ale w momencie, gdy wiesz, że jesteś wielki, nie jesteś już pokorny.

To pokazuje, że w pokorze nie chodzi o to, co dana osoba naprawdę czuje w głębi duszy, ale o to, jak się czuje. portret Nie ma większego znaczenia, co dana osoba naprawdę czuje. Tak długo, jak jej zachowanie i maniery wyrażają pokorę, może sprawić, że inni pomyślą, że jest naprawdę pokorna, niezależnie od tego, co naprawdę czuje.

Gdzie w tym wszystkim mieści się fałszywa pokora?

Ludzie wykrywają fałszywą pokorę tylko wtedy, gdy to, co dana osoba sygnalizuje, jest niezgodne z rzeczywistością.

Na przykład, weźmy pod uwagę pracownika, który otrzymuje awans. Współpracownicy mu gratulują.

W rzeczywistości pracownik zyskał pewien status i powinien być zadowolony. Sposób, w jaki pracownik radzi sobie z komplementami, pokaże, czy wykazuje fałszywą pokorę.

Jeśli pracownik potwierdza komplement uśmiechem i "Dziękuję", zachowuje się zgodnie ze swoim statusem.

Jeśli jednak pracownik bagatelizuje komplementy, mówiąc coś w stylu:

"Och, to nic takiego".

"Po prostu miałem szczęście".

"Szef wydaje się być w dobrym nastroju".

Wszystkie te zwroty mogą wydawać się fałszywą pokorą, ponieważ są bezpośrednio sprzeczne z tym, jak pracownik powinien się czuć i zachowywać.

Fundamentalna ludzka potrzeba imponowania

Ogólnie rzecz biorąc, im wyższy status społeczno-ekonomiczny zyskują ludzie, tym bardziej prawdopodobne jest, że będą reklamować swój wysoki status w celu zaimponowania innym. W końcu jaki jest sens posiadania sukcesu, gdy nikt o nim nie wie? W ten sposób nie można zmaksymalizować korzyści płynących z sukcesu.

Chęć zaimponowania innym ma fundamentalne znaczenie dla ludzkiej natury. Jest ważniejsza niż okazywanie dumy czy arogancji. Dlatego też, gdy ludzie świadomi społecznie rozumieją, że ich ostentacyjna duma może źle wpłynąć na innych, unikają angażowania się w nią.

Chcą jednak zachować korzyści płynące z pokazywania swojego wysokiego statusu, więc decydują się robić to w subtelny sposób. Jednym z takich subtelnych sposobów jest okazywanie fałszywej pokory.

Co prowadzi do prawdziwej pokory?

Prawdziwa pokora jest niezwykle rzadka. To wtedy, gdy dana osoba naprawdę czuje się pokorna lub wierzy, że jej własny wkład w sukces był raczej niewielki. Często pojawia się, gdy dana osoba wierzy, że jej sukces jest przemijający.

Na przykład przedsiębiorca, który zasmakował porażki, prawdopodobnie będzie pokorny, gdy odniesie sukces. Jeśli wierzy, że może ponownie ponieść porażkę, jest jeszcze bardziej prawdopodobne, że będzie pokorny.

Kiedy dana osoba czuje, że jej sukces jest przemijający, jest bardziej skłonna do prawdziwej pokory. Dlaczego?

Ponownie, dzieje się tak dlatego, że chcą zaimponować innym. Jeśli dziś się przechwalają, ale jutro zawodzą, wiedzą, że jutro ludzie będą patrzeć na nich z góry.

Tak więc prawdziwa pokora może być niczym więcej niż strachem przed niemożnością utrzymania swojego wysokiego statusu, a tym samym upadkiem w oczach innych.

Im wyżej zajdziesz, tym mocniej upadniesz. Ci, którzy są bardzo chełpliwi, poczują się gorzej, gdy poniosą porażkę. Ludzie będą patrzeć na nich z góry i bardziej im współczuć.

Z drugiej strony, ci, którzy są skromni, nawet jeśli odnoszą sukcesy, mogą uniknąć tego ryzyka w przypadku niepowodzenia lub utraty statusu.

Dlatego właśnie zewnętrzny sukces nie jest solidną podstawą poczucia własnej wartości. Poczucie własnej wartości powinno opierać się na wewnętrznych cechach (takich jak inteligencja, cierpliwość i wytrwałość), których nie może dotknąć żadna życiowa tragedia.

Podsumowując, podczas gdy ci, którzy wydają się naprawdę pokorni, mogą wydawać się nie dbać o status lub to, co myślą inni, rzeczywistość może być zupełnie inna. Ponieważ głęboko troszczą się o to, co myślą inni, może to być właśnie powód, dla którego są tak pokorni. Pokora jest dla nich strategią unikania ryzyka związanego z przechwalaniem się.

Powody, dla których ludzie okazują fałszywą pokorę

Oprócz chęci uniknięcia obrażania innych i pośredniego okazywania dumy, istnieją inne powody, dla których ludzie okazują fałszywą pokorę. Podsumowując, ludzie okazują fałszywą pokorę:

1. aby uniknąć obrażania innych

Jak wspomniano wcześniej, fałszywa pokora jest głównie strategią unikania obrażania innych. Czy to działa? Nie zawsze.

Podobnie jak w powyższym przykładzie z pracownikiem, gdy ludzie porównują fałszywą pokorę z rzeczywistością i zauważają rozbieżności, osoba okazująca fałszywą pokorę wydaje się nieszczera. Ludzie bardziej lubią szczerych chwalipiętów niż skromnych chwalipiętów.1

2. pośrednio okazywać dumę

Jest to konsekwencja paradoksu, że aby być pokornym, najpierw trzeba być wielkim. Kiedy ludzie nie mogą bezpośrednio pokazać swojej wielkości, uciekają się do środków pośrednich, takich jak fałszywa pokora.

Fałszywa pokora przejawia się w takich zachowaniach, jak odwracanie uwagi od sukcesu lub jego pozytywnych cech lub bagatelizowanie ich.2

Na przykład, gdy ludzie publikują swoje dobrze wyglądające selfie w mediach społecznościowych, często dodają podpis, który odwraca uwagę od samego zdjęcia.

Użycie podpisu takiego jak "Zobacz, jaka jestem gorąca" byłoby zbyt bezpośrednie, nawet jeśli dana osoba naprawdę chce to przekazać. Niektórzy społecznie nieświadomi ludzie to robią, ale większość tego nie robi.

Zamiast tego większość osób dodaje zupełnie nieistotny inspirujący cytat, aby odwrócić uwagę od swoich zdjęć. Albo mówią o przedmiocie, który trzymają lub mówią coś o miejscu, w którym kliknęli zdjęcie - wszystkie próby odwrócenia uwagi od swoich zdjęć.

3. ograniczenie konkurencji

Sprytną strategią jest pokazanie konkurentom, że jest się mniej kompetentnym niż w rzeczywistości. Każdy z nas spotkał w liceum kujona, który twierdził, że niczego się nie uczył, ale w rezultacie otrzymywał najwyższe oceny.

Gdy konkurenci wiedzą o twoich kompetencjach, podniosą poprzeczkę, aby z tobą konkurować. Gdy nie mają pojęcia, jak bardzo jesteś konkurencyjny, są uśpieni fałszywym poczuciem bezpieczeństwa. Jeśli jesteś dobry, mogą nawet pomyśleć, że jesteś niekompetentny.

4. manipulować innymi

Niektórzy ludzie okazują fałszywą pokorę, aby uzyskać przychylność innych.3

"Zgrywają bezradnych", aby skłonić cię do zrobienia czegoś, podczas gdy w rzeczywistości nie są tak bezradni, jak się przedstawiają. Jest to niezwykle irytujące zachowanie, a ludzie, którzy potrafią je wykryć, kończą ze wstrętem do takich manipulatorów. Poproś o pomoc, kiedy naprawdę jej potrzebujesz.

5. łowić komplementy

Wszyscy lubimy być komplementowani, ale wielu ludzi nie jest tak hojnych w komplementach. Przedstawianie fałszywej pokory jest jednym ze sposobów na wyciągnięcie komplementów od ludzi.

Na przykład, żona, która przygotowuje danie i chce uzyskać komplement od swojego męża, może powiedzieć coś takiego:

"Smakuje okropnie. Zepsułam to. Jestem okropną kucharką".

Mąż spróbował i powiedział:

"Nie, kochanie. To jest pyszne. Świetnie gotujesz!".

Gdyby się nie umniejszała, mąż zjadłby danie, nie zadając sobie trudu, by ją skomplementować. Umniejszając się, zwiększyła szanse na otrzymanie komplementu.

Kiedy duma jest dobra, a kiedy zła?

Głównym wnioskiem z tego artykułu jest to, że ludzie chcą, abyś był szczery bardziej niż chcą, abyś był pokorny. Podczas gdy okazywanie dumy może zranić ludzi, ponieważ sprawia, że wyglądają źle, będą cię szanować za "posiadanie" swojego sukcesu.

Pamiętaj, że ludzie zawsze porównują twoje sygnały z rzeczywistością. Jeśli uważają, że twoja duma jest zasłużona, mogą cię nawet lubić i podziwiać. Jeśli twoja duma jest nieproporcjonalna do rzeczywistości, będziesz postrzegany z góry i wyśmiewany.

To samo dotyczy pokory. Twoja pokora może zostać zinterpretowana jako fałszywa, jeśli jest sprzeczna z twoim obecnym poziomem sukcesu. Kiedy ludzie mogą wykryć ukryty motyw za twoją fałszywą pokorą, będą myśleć o tobie mniej.

Co zrobić, jeśli odnosisz ogromne sukcesy, ale naprawdę czujesz się pokorny? Jak okazywać pokorę, by nie wyglądało to na fałszywą pokorę?

Powiedziałbym, że należy cieszyć się swoim sukcesem bez poniżania innych. Kuszące jest poniżanie innych, gdy odnosisz sukces, aby podkreślić przepaść między nimi a tobą. Tylko ci, którzy naprawdę opanowali swoje umiejętności społeczne, mogą uniknąć wpadnięcia w tę pułapkę.

Referencje

1. Steinmetz, J., Sezer, O., & Sedikides, C. (2017). Niewłaściwe zarządzanie wrażeniem: ludzie jako nieudolni autoprezenterzy. Kompas psychologii społecznej i osobowości , 11 (6), e12321.
2. McMullin, I. (2013), Skromność. Międzynarodowa encyklopedia etyki , 1-6.
3. Akhtar, S. (2018), Pokora. The American Journal of Psychoanalysis , 78 (1), 1-27.