Kuszące jest myślenie, że nasza pamięć działa jak pamięć magnetowidu, ponieważ odtwarza informacje dokładnie tak, jak zostały nagrane. Nie zawsze tak jest.

Ze względu na sposób przechowywania i odzyskiwania wspomnień, są one podatne na błędy zwane zniekształceniami pamięci. Zniekształcone wspomnienie to wspomnienie, którego przywołanie różni się od tego, co zostało zakodowane (zapisane).

Innymi słowy, nasze wspomnienia mogą być niedoskonałe, a nawet fałszywe. W tym artykule omówimy, w jaki sposób przechowujemy i odzyskujemy wspomnienia. Zrozumienie tego jest kluczem do zrozumienia, w jaki sposób powstają zniekształcenia pamięci.

Jak przechowujemy wspomnienia

W poprzednim artykule na temat różnych rodzajów pamięci wskazałem, że informacje w pamięci długotrwałej są przechowywane głównie jako "fragmenty" znaczenia. Kiedy mówimy o zniekształceniach pamięci, mamy na myśli głównie pamięć długotrwałą. Rzeczy zarejestrowane w pamięci krótkotrwałej są często łatwo i dokładnie przywoływane.

Najlepszym sposobem na zrozumienie, w jaki sposób przechowujemy wspomnienia, jest myślenie o pamięci długotrwałej jak o bibliotece, w której bibliotekarzem jest świadomy umysł.

Kiedy chcesz zapamiętać coś nowego, musisz zwrócić na to uwagę. Przypomina to bibliotekarza dodającego nową książkę do swoich zbiorów. Nowa książka to nowa pamięć.

Oczywiście bibliotekarz nie może po prostu wrzucić nowej książki na stertę przypadkowo zebranych książek. W ten sposób trudno będzie ją zlokalizować, gdy ktoś inny będzie chciał ją wypożyczyć.

Podobnie, nasze umysły nie gromadzą przypadkowych wspomnień jedne na drugich, bez żadnego związku ze sobą.

Bibliotekarz musi umieścić książkę na właściwej półce we właściwej sekcji, aby można ją było łatwo i szybko znaleźć. Aby to zrobić, bibliotekarz musi posortować i uporządkować wszystkie książki w bibliotece.

Nie ma znaczenia, w jaki sposób odbywa się sortowanie - według gatunków, nazwisk autorów czy czegokolwiek innego, ale po zakończeniu sortowania bibliotekarz może umieścić nową książkę w odpowiednim miejscu i łatwo i szybko ją odzyskać, gdy jest potrzebna.

Coś podobnego dzieje się w naszych umysłach. Umysł sortuje i organizuje informacje w oparciu o podobieństwo wizualne, słuchowe, a głównie semantyczne. Oznacza to, że wspomnienie jest przechowywane w umyśle na własnej półce o wspólnym znaczeniu, strukturze i kontekście. Inne wspomnienia na tej samej półce są podobne pod względem znaczenia, struktury i kontekstu do tego wspomnienia.

Kiedy twój umysł potrzebuje przywołać wspomnienie, po prostu udaje się do tej półki, zamiast skanować każde wspomnienie na każdej półce w bibliotece twojego umysłu.

Wskazówki i przypominanie

Uczeń wchodzi do biblioteki i prosi bibliotekarza o książkę. Bibliotekarz idzie do prawej półki po książkę. Uczeń poprosił bibliotekarza o przyniesienie książki.

Podobnie, zewnętrzne bodźce ze środowiska i wewnętrzne bodźce z ciała pobudzają nasze umysły do przywoływania wspomnień.

Na przykład, gdy przeglądasz rocznik swojej szkoły średniej, twarze kolegów z klasy (bodźce zewnętrzne) sprawiają, że przypominasz sobie ich wspomnienia. Kiedy czujesz się przygnębiony (bodźce wewnętrzne), przypominasz sobie chwile, w których czułeś się przygnębiony w przeszłości.

Te wewnętrzne i zewnętrzne wskazówki nazywane są wskazówkami wyszukiwania. Uruchamiają one odpowiednią ścieżkę pamięciową, umożliwiając przywołanie wspomnienia.

Rozpoznawanie a przypominanie

Możesz rozpoznać wspomnienie, ale możesz nie być w stanie go przywołać. Takie wspomnienie nazywa się metapamięć Najlepszym przykładem jest zjawisko "czubka języka". Jesteś przekonany, że coś wiesz, ale nie możesz uzyskać do tego dostępu. W tym przypadku wskazówka wyszukiwania aktywowała pamięć, ale nie mogła jej przywołać.

Bibliotekarz wie, że książka, o którą prosiłeś, znajduje się w bibliotece, ale po prostu nie może wskazać, na której półce lub w której części pokoju. Więc szukają i szukają, przeglądając książki, tak jak ty szukasz i szukasz ukrytego wspomnienia w zjawisku czubka języka.

To rodzi bardzo ważne pytanie: od czego zależy wycofanie?

Zasada specyficzności kodowania

Przywoływanie wspomnień to gra liczb. Im więcej wskazówek, tym większe prawdopodobieństwo, że aktywujesz wspomnienie i dokładnie je przywołasz.

Co ważniejsze określony zestaw sygnałów środowiskowych które były obecne podczas rejestrowania wspomnienia, ma silny wpływ na przypominanie. Nazywa się to zasadą specyficzności kodowania.

Mówiąc prościej, możesz lepiej przywołać wspomnienie, jeśli jesteś w tym samym środowisku, w którym je zakodowałeś. To dlatego tancerze wolą ćwiczyć na planach swoich rzeczywistych występów i dlatego nauka jazdy na symulatorach drogowych jest skuteczna.

Klasyczne badanie nurków wykazało, że byli oni w stanie lepiej przypominać sobie słowa, których nauczyli się na lądzie. W przypadku słów, których nauczyli się pod wodą, przypominanie było lepsze, gdy byli pod wodą.

Takie wspomnienia nazywane są pamięci zależne od kontekstu Kiedy odwiedzasz miejsce, w którym się wychowałeś i doświadczasz związanych z tym wspomnień, są to wspomnienia zależne od kontekstu. Są one wyzwalane wyłącznie z powodu środowiska, w którym się znajdujesz. Wszystkie wskazówki do odzyskania są nadal obecne.

Dla kontrastu, pamięci zależne od stanu Są one wyzwalane przez stan fizjologiczny. Na przykład, będąc w złym nastroju, przypominasz sobie, kiedy wcześniej byłeś w złym nastroju.

Powyższy obrazek wyjaśnia, dlaczego wkuwanie jest złym pomysłem podczas zapamiętywania do egzaminów. Wkuwając, rejestrujesz wiele informacji w pamięci w krótkim czasie. To sprawia, że mniej wskazówek jest dostępnych do użycia. Zaczynasz zapamiętywać w określonym środowisku ze wskazówkami A, B, C i D. Te ograniczone wskazówki mogą pomóc ci zapamiętać tylko tyle.

Nauka rozłożona w czasie, w której zapamiętujesz rzeczy, dzieląc je na łatwe do opanowania fragmenty w czasie, pozwala ci wykorzystać więcej zestawów konkretnych wskazówek.

Uczysz się pewnych rzeczy w środowisku ze wskazówkami A, B, C i D. Następnie uczysz się kolejnych rzeczy w nowym środowisku ze wskazówkami, powiedzmy C, D, E i F. W ten sposób mając do dyspozycji więcej wskazówek, zapamiętujesz więcej.

Oprócz wskazówek dostępnych podczas kodowania, przypominanie zależy również od tego, jak głęboko przetwarzasz informacje podczas kodowania. Głębokie przetwarzanie informacji oznacza ich zrozumienie i dopasowanie do istniejących wcześniej struktur wiedzy.

Schematy i zniekształcenia pamięci

Schematy to istniejące wcześniej struktury wiedzy utworzone na podstawie przeszłych doświadczeń. To głównie one powodują zniekształcenia pamięci. Wróćmy do naszej analogii z biblioteką.

Podobnie jak bibliotekarz porządkuje książki na półkach i regałach, nasze umysły organizują wspomnienia w schematy. Pomyśl o schemacie jako o mentalnej półce zawierającej kolekcję powiązanych wspomnień.

Kiedy zapamiętujesz coś nowego, nie robisz tego w próżni. Robisz to w kontekście rzeczy, które już znasz. Złożona nauka opiera się na prostej nauce.

Kiedy próbujesz nauczyć się czegoś nowego, umysł decyduje, na której półce lub schemacie ta nowa informacja będzie się znajdować. To dlatego mówi się, że wspomnienia mają konstruktywny Kiedy uczysz się czegoś nowego, konstruujesz pamięć na podstawie nowych informacji i wcześniej istniejących schematów.

Schematy nie tylko pomagają nam organizować wspomnienia, ale także kształtują nasze oczekiwania co do tego, jak świat będzie działał. Są szablonem, którego używamy do podejmowania decyzji, formułowania osądów i uczenia się nowych rzeczy.

Naruszenia schematu

Jeśli mamy pewne oczekiwania wobec świata, nie tylko wpływają one na nasze osądy, ale także wpływają na sposób, w jaki zapamiętujemy rzeczy. W porównaniu z pojedynczymi fragmentami pamięci, schematy są łatwiejsze do przywołania. Bibliotekarz może nie wiedzieć, gdzie znajduje się konkretna książka, ale prawdopodobnie wie, gdzie znajduje się sekcja lub półka na książkę.

W trudnych lub niepewnych momentach jesteśmy skłonni polegać na schematach przy przywoływaniu informacji. Może to prowadzić do zniekształceń pamięci zwanych intruzjami schematów.

Grupie studentów pokazano obraz starszego mężczyzny pomagającego młodszemu mężczyźnie przejść przez ulicę. Kiedy poproszono ich o przypomnienie sobie, co widzieli, większość z nich odpowiedziała, że widzieli młodego mężczyznę pomagającego starszemu mężczyźnie.

Jeśli nie od razu zdałeś sobie sprawę, że ich odpowiedź była błędna, popełniłeś ten sam błąd, co oni. Ty i ci uczniowie macie schemat, który mówi, że "młodsi ludzie pomagają starszym ludziom przejść przez ulicę", ponieważ tak zwykle dzieje się na świecie.

Jest to przykład ingerencji w schemat. Ich wcześniej istniejący schemat ingerował lub zakłócał ich rzeczywistą pamięć.

To tak, jakbyś powiedział bibliotekarzowi nazwisko autora, a on natychmiast popędził do działu autorskiego i wyciągnął bestseller. Kiedy wyjaśnisz, że to nie jest książka, którą chciałeś, wyglądają na zdezorientowanych i zaskoczonych. Książka, którą chciałeś, nie mieściła się w ich schemacie "tego, co ludzie zwykle kupują od tego autora".

Gdyby bibliotekarz poczekał, aż wspomnisz nazwę książki, błąd nie wystąpiłby. Podobnie, możemy zminimalizować zakłócenia schematu, zbierając kompletne informacje i próbując je dogłębnie przetworzyć. Zwykłe powiedzenie "nie pamiętam", gdy nie jesteśmy pewni naszej pamięci, również pomaga.

Efekt dezinformacji

Efekt dezinformacji występuje, gdy ekspozycja na wprowadzające w błąd informacje powoduje zniekształcenie naszej pamięci o wydarzeniu. Wynika to z niedostatecznego polegania na własnej pamięci i nadmiernego polegania na informacjach dostarczanych przez innych.

Uczestnicy badania byli świadkami wypadku z udziałem dwóch samochodów. Jedną z grup zapytano w następujący sposób: "Z jaką prędkością jechał samochód, gdy się uderzył? trafienie Druga grupa została zapytana: "Z jaką prędkością jechał samochód, kiedy go uderzył? rozbity drugi samochód?"

Uczestnicy w drugiej grupie pamiętali wyższe prędkości.2

Samo użycie słowa "rozbity" zniekształciło ich pamięć o tym, jak szybko poruszał się samochód.

To było tylko jedno zdarzenie, ale ta sama technika może być użyta do zniekształcenia pamięci epizodycznej obejmującej sekwencję zdarzeń.

Powiedzmy, że masz niejasne wspomnienie z dzieciństwa i nie jesteś w stanie połączyć kropek. Wszystko, co ktoś musi zrobić, to wypełnić luki błędnymi informacjami, aby wszczepić zniekształcone wspomnienie w twój umysł.

Fałszywe informacje mają sens i dobrze pasują do tego, co już wiesz, więc prawdopodobnie w nie uwierzysz i zapamiętasz.

Efekt wyobraźni

Możesz wierzyć lub nie, ale jeśli wyobrażasz sobie coś wielokrotnie, może to stać się częścią twojej pamięci.3

Większość z nas nie ma problemów z oddzieleniem wyobraźni od rzeczywistych wspomnień. Jednak osoby o dużej wyobraźni mogą być podatne na mylenie swoich wyobrażeń z pamięcią.

Nie jest to zaskakujące, ponieważ umysł generuje fizjologiczne reakcje na wyobrażone scenariusze. Wyobrażanie sobie zapachu ulubionego jedzenia może na przykład aktywować ślinianki. Wskazuje to, że umysł, przynajmniej podświadomy, postrzega wyobrażenia jako rzeczywiste.

Fakt, że wiele naszych snów jest rejestrowanych w naszej pamięci długotrwałej, nie sprawia, że mylenie wyobraźni z pamięcią jest aż tak zaskakujące.

Kluczową rzeczą, o której należy pamiętać w przypadku fałszywych i zniekształconych wspomnień, jest to, że mogą one przypominać prawdziwe wspomnienia. Mogą być tak żywe i wydawać się tak dokładne, jak rzeczywiste wspomnienia. Posiadanie żywego wspomnienia o czymś niekoniecznie oznacza, że jest ono prawdziwe.

Referencje

1. Godden, D. R., & Baddeley, A. D. (1975). Pamięć zależna od kontekstu w dwóch naturalnych środowiskach: na lądzie i pod wodą. British Journal of Psychology , 66 (3), 325-331.
2. Loftus, E. F., Miller, D. G., & Burns, H. J. (1978). Semantyczna integracja informacji werbalnych z pamięcią wizualną. Journal of experimental psychology: Ludzkie uczenie się i pamięć , 4 (1), 19.
3. Schacter, D. L., Guerin, S. A., & Jacques, P. L. S. (2011). Zniekształcenia pamięci: perspektywa adaptacyjna. Trendy w naukach kognitywnych , 15 (10), 467-474.