Dualiteit is een essentieel kenmerk van de menselijke geest. Onze geest maakt gebruik van dualiteit om de wereld te begrijpen, om er wijs uit te worden.

Als onze geest niet duaal was, denk ik niet dat we de wereld om ons heen ooit zouden kunnen beschrijven. Er zou geen taal zijn, geen woorden, geen metingen, niets. De geest is wat hij is vanwege dualiteit.

Wat is dualiteit

Dualiteit betekent de werkelijkheid begrijpen door middel van tegenstellingen. De menselijke geest leert door tegenstellingen - lang en kort, dik en dun, dichtbij en veraf, warm en koud, sterk en zwak, op en neer, goed en slecht, mooi en lelijk, positief en negatief, enzovoort.

Je kunt niet lang zijn zonder kort te zijn, dik zonder dun te zijn, heet zonder koud te zijn, enzovoort.

De splitsing subject/object - de fundamentele dualiteit

Je geest stelt je in staat om een observatiepunt in tijd en ruimte te zijn. Wat dit in feite betekent is dat jij het centrum bent (subject) en de wereld om je heen je observatieveld (object). Deze basis dualiteit of subject/object splitsing geeft aanleiding tot alle andere dualiteiten.

Als deze fundamentele dualiteit op de een of andere manier verdwijnt, zul je niet in staat zijn om de wereld te begrijpen, omdat er geen 'jij' zou zijn om te begrijpen en er 'niets' zou zijn om te begrijpen.

Eenvoudiger gezegd, het feit dat je een observerend wezen bent stelt je in staat om de werkelijkheid te begrijpen en dat doe je door je geest te gebruiken.

Tegenpolen definiëren elkaar

Als er geen tegenstellingen zouden zijn, zou alles zijn betekenis verliezen. Laten we zeggen dat je absoluut geen idee hebt wat 'kort' betekent. Ik had een toverstafje dat ik boven je hoofd zwaaide en het zorgde ervoor dat je het idee van 'kort' helemaal kwijtraakte.

Als je vóór dit magische ritueel een hoog gebouw zag, zei je misschien: "Dat is een hoog gebouw". Dat kon je alleen zeggen omdat je wist wat 'kort' betekende. Je had iets om langheid mee te vergelijken, namelijk kortheid.

Als je hetzelfde gebouw zag nadat ik met mijn toverstok boven je hoofd had gezwaaid, had je nooit kunnen zeggen: "Dat is een hoog gebouw". Je had misschien alleen kunnen zeggen: "Dat is een gebouw". Het idee van 'hoog' wordt ook vernietigd als het idee van 'kort' wordt vernietigd.

We vormen concepten alleen door de tegengestelden te kennen. Alles is relatief. Als iets geen tegengestelde heeft, kan het bestaan ervan niet bewezen worden.

Wat de geest eigenlijk is

Laat ik je in 1 korte paragraaf mijn korte samenvatting geven van de aard van de geest...De geest is een product van dualiteit of de subject/object-splitsing waarin we ons bevinden wanneer we in deze wereld komen. Je kunt ook zeggen dat de subject/object-splitsing het product is van de geest.

Hoe het ook zij, deze afscheiding van het universum zorgt ervoor dat onze geest kan functioneren zoals hij doet, zodat hij de werkelijkheid kan begrijpen en er zin aan kan geven.

De geest kent een steen omdat hij dingen ziet die geen steen zijn. Hij kent geluk omdat hij iets kent dat geen geluk is, zoals verdriet. Hij kan niet begrijpen 'wat is' zonder te weten 'wat niet is'. Kennis kan niet bestaan zonder niet-weten. Waarheid kan niet bestaan zonder de dingen die niet waar zijn.

Echte volwassenheid

Ware volwassenheid wordt bereikt wanneer iemand zich bewust wordt van het feit dat de denkgeest de wereld begrijpt door middel van dualiteit. Wanneer iemand zich bewust wordt van zijn duale aard, begint hij deze te overstijgen. Hij stapt terug uit zijn denkgeest en realiseert zich voor het eerst dat hij de macht heeft om zijn eigen denkgeest te observeren en te beheersen.

Hij beseft dat hij niveaus van bewustzijn heeft en hoe hoger hij de ladder van bewustzijn beklimt, hoe meer macht hij uitoefent op zijn eigen geest. Hij rijdt niet langer op de 'soms op en soms neer' golven van dualiteit maar is nu aangekomen aan de kust waarvandaan hij de golven kan bekijken/observeren/bestuderen.

In plaats van het negatieve te vervloeken, beseft hij dat het positieve niet zonder het negatieve kan bestaan. Hij beseft dat geluk zijn betekenis verliest als er geen verdriet is. In plaats van onbewust in zijn emoties op te gaan, wordt hij zich er bewust van, objectiveert en begrijpt hij ze.