Duality انساني ذهن جي هڪ لازمي خصوصيت آهي. اسان جو دماغ دنيا کي سمجهڻ لاءِ، ان کي سمجهڻ لاءِ ٻهراڙيءَ جو استعمال ڪري ٿو.

جيڪڏهن اسان جو ذهن ٻٽو نه هجي ها، ته مان نه ٿو سمجهان ته اسان ڪڏهن به پنهنجي آس پاس جي دنيا کي بيان ڪري سگهون ها. نه ٻولي هوندي، نه لفظ، نه ماپ، ڪجهه به نه. ذهن اهو آهي جيڪو دوئي جي ڪري آهي.

ٻئي ڇا آهي

دوائي جو مطلب آهي حقيقت کي سمجهڻ جي وچ ۾ مخالفن جي ذريعي. انساني ذهن مخالفن ذريعي سکي ٿو- ڊگھو ۽ ننڍو، ٿلهو ۽ ٿلهو، ويجهو ۽ پري، گرم ۽ ٿڌو، مضبوط ۽ ڪمزور، مٿي ۽ هيٺ، سٺو ۽ خراب، خوبصورت ۽ بدصورت، مثبت ۽ منفي، وغيره.

توهان ڊگها نه ٿا ڄاڻي سگهو بغير مختصر، ٿلهي کي ڄاڻڻ کان سواءِ، پتلي کي ڄاڻڻ کان سواءِ، ٿڌي کي ڄاڻڻ کان سواءِ گرم، وغيره. 0>توهان جو دماغ توهان کي وقت ۽ خلا ۾ مشاهدو ڪرڻ جي قابل بڻائي ٿو. هن جو بنيادي مطلب اهو آهي ته توهان مرڪز (موضوع) آهيو ۽ توهان جي چوڌاري دنيا توهان جي مشاهدي واري ميدان (آبجڪٽ) آهي. هي بنيادي ڊوئلٽي يا موضوع/آبجڪٽ جي ورهاست ٻين سڀني ڊولٽيز کي جنم ڏئي ٿي.

جيڪڏهن ڪنهن به طرح هي بنيادي ڊوئلٽي غائب ٿي وڃي ته توهان دنيا کي سمجهڻ جي قابل نه هوندا، ڇاڪاڻ ته اتي ڪو به 'توهان' نه هوندو جنهن جو مطلب آهي. ۽ اتي 'ڪجهه به' نه هوندو جنهن کي سمجهڻ لاءِ.

ان کي وڌيڪ آسانيءَ سان چوڻ لاءِ، حقيقت اها آهي ته توهان هڪ مشاهدو ڪندڙ آهيو توهان کي حقيقت کي سمجهڻ جي اجازت ڏئي ٿي ۽ توهان اهو ڪندا آهيو توهان جيذهن

مخالف هڪ ٻئي جي تعريف ڪن ٿا

جيڪڏهن ڪو به مخالف نه هجي ها ته هر شيءِ پنهنجي معنيٰ وڃائي ويهندي. اچو ته چئو ته توهان کي بلڪل خبر ناهي ته 'مختصر' جو مطلب ڇا آهي. مون وٽ هڪ جادوءَ جي لٺ هئي، جيڪا مون تنهنجي مٿي تي موهي ڇڏي هئي ۽ ان توهان کي ’مختصر‘ جو خيال مڪمل طور تي وڃائي ڇڏيو هو.

هن جادوئي رسم کان اڳ، جيڪڏهن توهان هڪ اوچي عمارت ڏٺي ته شايد توهان چيو هوندو، ”اها هڪ ڊگهي آهي. عمارت“. توهان اهو چوڻ جي قابل هئا صرف ان ڪري جو توهان کي خبر هئي ته 'مختصر' جو مطلب ڇا آهي. توهان وٽ ڊگھي هجڻ جي مقابلي ڪرڻ لاءِ ڪا شيءِ هئي يعني مختصر.

جيڪڏهن توهان اها ساڳي عمارت ڏٺي هئي جڏهن مون پنهنجي لٺ تنهنجي مٿي تي هلايو هو، ته توهان ڪڏهن به ائين نه چئي ها، ”اها هڪ ڊگهي عمارت آهي“. توهان شايد صرف اهو چئي سگهو ٿا، "اها هڪ عمارت آهي". ’ڊگهو‘ جو خيال به تباه ٿي ويندو آهي جڏهن ’مختصر‘ جو خيال تباهه ٿي ويندو آهي.

اسان تصورن کي صرف مخالفن کي ڄاڻڻ سان ٺاهيندا آهيون. هر شيءِ نسبتي آهي. جيڪڏهن ڪنهن شيءِ جو ضد نه هجي ته ان جو وجود ثابت نه ٿو ٿي سگهي.

ذهن اصل ۾ ڇا آهي

آءٌ توهان کي 1 مختصر پيراگراف ۾ ذهن جي فطرت جو مختصر خلاصو ڏيان ٿو...ذهن هڪ پيداوار آهي ڊولٽي يا موضوع/آبجڪٽ جي تقسيم جنهن ۾ اسين پاڻ کي ڳوليندا آهيون جڏهن اسان هن دنيا ۾ ايندا آهيون. اهو پڻ چئي سگهجي ٿو ته موضوع / اعتراض جي تقسيم ذهن جي پيداوار آهي.

ان جي چوڌاري جيڪو به رستو هجي، ڪائنات کان اها علحدگي اسان جي ذهن کي ان طريقي سان ڪم ڪرڻ جي اجازت ڏئي ٿي ته جيئن اهو حقيقت کي سمجهي سگهي ۽ ان جو احساس ڪري سگهي.

ذهن.پٿر کي ڄاڻي ٿو ڇاڪاڻ ته اهو شيون ڏسي ٿو جيڪي پٿر نه آهن. اهو خوشيءَ کي ڄاڻي ٿو ڇاڪاڻ ته اهو ڪجهه ڄاڻي ٿو جيڪا خوشي نه آهي، اداس وانگر. اهو سمجهي نٿو سگهي ته 'ڇا آهي' بغير ڄاڻڻ کان سواء 'ڇا نه آهي'. اڻ ڄاڻائيءَ کان سواءِ علم وجود ۾ نه ٿو اچي. سچ ان شيءِ کان سواءِ وجود ۾ نٿو اچي سگهي جيڪي سچ نه آهن.

سچيءَ جي پختگي

حقيقي پختگي تڏهن حاصل ٿيندي آهي جڏهن ماڻهوءَ کي ان حقيقت جي خبر پوي ٿي ته ذهن دنيا کي ديوتا جي ذريعي سمجهي ٿو. جڏهن ماڻهوءَ کي پنهنجي ٻٽي فطرت جي خبر پوي ٿي، تڏهن هو ان کان اڳتي وڌڻ شروع ڪري ٿو. هو پنهنجي ذهن کان پوئتي هٽي ٿو ۽ پهريون ڀيرو محسوس ڪري ٿو، ته هن وٽ پنهنجي ذهن کي ڏسڻ ۽ ڪنٽرول ڪرڻ جي طاقت آهي.

هن کي احساس آهي ته هن وٽ شعور جي سطح آهي ۽ هو اوترو ئي بلنديءَ جي ڏاڪڻ تي چڙهندو آهي. شعور جيترو وڌيڪ طاقت هو پنهنجي ذهن تي لڳائي ٿو. هو هاڻي ’ڪڏهن مٿي ۽ ڪڏهن هيٺ‘ واري لهرن تي سوار نه رهيو آهي پر هاڻي ان ڪناري تي پهچي چڪو آهي، جتان هو لهرن کي ڏسي/مشاهدو/ مطالعو ڪري سگهي ٿو. ان کان سواء مثبت موجود نه آهي. هن کي اهو احساس آهي ته خوشي ان جي معني وڃائي ٿي جڏهن ڪو غم نه آهي. غير شعوري طور سندس جذبن ۾ ڦاسڻ بدران، هو انهن جو هوشيار ٿي، انهن کي اعتراض ۽ سمجهي ٿو.