Duality သည် လူ့စိတ်၏ မရှိမဖြစ်အင်္ဂါရပ်တစ်ခုဖြစ်သည်။ ကျွန်ုပ်တို့၏စိတ်သည် ကမ္ဘာကြီးကိုနားလည်ရန်၊ ၎င်းကိုနားလည်ရန်နှစ်ခုကိုအသုံးပြုသည်။

ကျွန်ုပ်တို့၏စိတ်သည် နှစ်ထပ်မဖြစ်ပါက၊ ကျွန်ုပ်တို့ပတ်ဝန်းကျင်ရှိကမ္ဘာကိုဖော်ပြရန် မဖြစ်နိုင်တော့ဟု ကျွန်တော်မထင်ပါ။ ဘာသာစကားမရှိ၊ စကားလုံးမရှိ၊ အတိုင်းအတာမရှိ၊ မည်သည့်အရာမျှ ရှိမည်မဟုတ်ပေ။ စိတ်သည် နှစ်ထပ်ဖြစ်ခြင်းကြောင့် ဖြစ်၏။

နှစ်ထပ်ခြင်းဟူသည်

နှစ်ထပ်ခြင်းဟူသည် ဆန့်ကျင်ဘက်များအားဖြင့် အမှန်ကို နားလည်သဘောပေါက်ခြင်းဖြစ်သည်။ လူ့စိတ်သည် ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်သော အလျားအတို၊ အထူအပါး၊ နီးသည်နှင့်ဝေး၊ ပူအအေး၊ အားကြီး၊ အားနည်း၊ အတက်အဆင်း၊ အကောင်းနှင့်အဆိုး၊ လှပသောရုပ်ဆိုး၊ အကောင်းအဆိုးနှင့် အဆိုးစသည်ဖြင့် ဆန့်ကျင်ဘက်အားဖြင့် သင်ယူသည်။

အတို၊ အထူကို မသိဘဲ ပိန်တာ၊ ပူတာကို မသိဘဲ အအေးကို မသိဘဲနဲ့ ရှည်ရှည် မသိနိုင်ဘူး။

အကြောင်းအရာ/အရာဝတ္ထု ပိုင်းခြားခြင်း- အခြေခံနှစ်ထပ်

သင့်စိတ်သည် သင့်အား အချိန်နှင့် အာကာသတွင် ရှုမြင်နိုင်စေသော အချက်တစ်ခု ဖြစ်လာစေသည်။ အခြေခံအားဖြင့် ဆိုလိုသည်မှာ သင်သည် ဗဟို (အကြောင်းအရာ) ဖြစ်ပြီး သင့်ပတ်ဝန်းကျင်ရှိ ကမ္ဘာသည် သင်၏ စောင့်ကြည့်မှုနယ်ပယ် (object) ဖြစ်သည်။ ဤအခြေခံနှစ်ခု သို့မဟုတ် အကြောင်းအရာ/အရာဝတ္ထု ပိုင်းခြားခြင်းသည် အခြားနှစ်ခုစလုံးကို ဖြစ်ပေါ်စေသည်။

ဤအခြေခံနှစ်ခုလုံးသည် တစ်နည်းနည်းဖြင့် ပျောက်ကွယ်သွားပါက 'သင်' သည် အဓိပ္ပါယ်ရှိနိုင်မည်မဟုတ်သောကြောင့် ကမ္ဘာကြီးကို အဓိပ္ပါယ်ဖော်နိုင်မည်မဟုတ်ပေ။ အဓိပ္ပါယ်ဖော်ရန် 'ဘာမှ' ရှိမည်မဟုတ်ပါ။

ပိုမိုရိုးရှင်းစွာပြောရလျှင် သင်သည် ရှုမှတ်နေသောသူဖြစ်သည်ဟူသောအချက်က သင့်အား လက်တွေ့ဘဝတွင် နားလည်သဘောပေါက်နိုင်စေကာ သင့်အားအသုံးပြုခြင်းဖြင့် ၎င်းကို သင်လုပ်ဆောင်နိုင်မည်ဖြစ်သည်။စိတ်။

ဆန့်ကျင်ဘက်များက တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် အဓိပ္ပါယ်ဖွင့်ဆိုသည်

ဆန့်ကျင်ဘက်များမရှိလျှင် အရာအားလုံးသည် ၎င်း၏အဓိပ္ပါယ်ကို ဆုံးရှုံးသွားမည်ဖြစ်သည်။ 'အတို' ဟူသည် ဘာကိုဆိုလိုသည်ကို လုံးဝမသိဟု ဆိုကြပါစို့။ မင်းရဲ့ခေါင်းပေါ်မှာ ဝှေ့ယမ်းနေတဲ့ မှော်တုတ်တံတစ်ခုရှိတယ်၊ အဲဒါက မင်းကို 'တိုတောင်းတယ်' ဆိုတဲ့ အယူအဆကို လုံးဝဆုံးရှုံးသွားစေတယ်။

ဒီမှော်အထုံးအဖွဲ့မတိုင်ခင်က အထပ်မြင့်အဆောက်အအုံတစ်ခုကို မင်းမြင်ရင် "ဒါက မြင့်တယ်။ အဆောက်အဦ။" 'အတို' ဟူသည်ကို သင်သိသောကြောင့်သာ သင်ပြောနိုင်ခဲ့သည်။ မင်းမှာ အရပ်ရှည်တာကို ဆိုလိုတာက တိုတိုနဲ့ နှိုင်းယှဉ်စရာ တစ်ခုခုတော့ ရှိတယ်။

မင်းခေါင်းပေါ် ငါ့လက်ကို ဝှေ့ယမ်းပြပြီး တူညီတဲ့ အဆောက်အဦကို မင်းမြင်ရင် "ဒါက အထပ်မြင့် အဆောက်အဦးပဲ" လို့ ဘယ်တော့မှ မပြောနိုင်ပါဘူး။ "အဲဒါ အဆောက်အဦးပဲ" လို့သာ ပြောနိုင်ပါတယ်။ 'အရပ်ရှည်' ဟူသော အယူအဆသည်လည်း 'အတို' ဟူသော အယူအဆကို ဖျက်ဆီးသည့်အခါတွင်လည်း ပျက်စီးသွားတတ်ပါသည်။

ဆန့်ကျင်ဘက်များကို သိရုံမျှဖြင့် အယူအဆများကို ဖန်တီးကြသည်။ အရာအားလုံးက ဆွေမျိုးတွေပါ။ တစ်စုံတစ်ခုသော ဆန့်ကျင်ဘက်မရှိလျှင် ၎င်း၏တည်ရှိမှုကို သက်သေမပြနိုင်ပါ။

တကယ်တော့ စိတ်ဆိုတာ ဘာလဲ

စာပိုဒ်တို 1 မှာ စိတ်ရဲ့သဘောသဘာဝကို အကျဉ်းချုပ် ပြောပြပါရစေ... စိတ်ဆိုတာ နှစ်ထပ်ကိန်း ထွက်ပေါ်လာခြင်း သို့မဟုတ် အကြောင်းအရာ/အရာဝတ္ထု ကွဲထွက်ခြင်း ဤလောကသို့ ကြွလာသောအခါ၌၊ အကြောင်းအရာ/အရာဝတ္တုကို ပိုင်းခြားခြင်းသည် စိတ်၏ ရလဒ်ဟုလည်း ဆိုနိုင်သည်။

ဘယ်နည်းနဲ့ပဲဖြစ်ဖြစ်၊ စကြဝဠာနဲ့ ခြားနားနေတဲ့ ဒီခြားနားမှုက ကျွန်ုပ်တို့ရဲ့စိတ်ကို လက်တွေ့ကျကျ နားလည်သဘောပေါက်နိုင်ပြီး အဓိပ္ပါယ်ရှိစေဖို့အတွက် စိတ်ရဲ့လုပ်ဆောင်ပုံအတိုင်း လုပ်ဆောင်နိုင်စေတယ်။

စိတ်ကကျောက်မဟုတ်သော အရာများကို မြင်သောကြောင့် ကျောက်ကို သိသည်။ ဝမ်းနည်းခြင်းကဲ့သို့ ပျော်ရွှင်ခြင်းမဟုတ်သောအရာကို သိသောကြောင့် ပျော်ရွှင်မှုကိုသိသည်။ 'ဘာ' ဆိုတာ 'ဘာ' ဆိုတာကို မသိဘဲနဲ့ နားမလည်နိုင်ဘူး။ မသိဘဲ အသိပညာ မရနိုင်ပါ။ မမှန်သောအရာများမရှိဘဲ အမှန်တရားသည် တည်ရှိနေမည်မဟုတ်ပေ။

စစ်မှန်သောရင့်ကျက်မှု

စိတ်သည် နှစ်ထပ်ကိန်းဖြင့် လောကကိုနားလည်ကြောင်း သတိပြုမိသောအခါ စစ်မှန်သောရင့်ကျက်မှုရှိလာပါသည်။ လူသည် သူ၏သဘောသဘာဝနှစ်ခုကို သတိပြုမိသောအခါ၊ ၎င်းကို ကျော်လွှားရန် စတင်သည်။ သူ့စိတ်ထဲက ပြန်လှည့်လာပြီး သူ့မှာ မိမိစိတ်ကို ထိန်းကျောင်းနိုင်တဲ့ စွမ်းအားရှိကြောင်း ပထမဆုံးအကြိမ် သိလိုက်ရတယ်။

သူ့မှာ အသိစိတ်အဆင့်ရှိပြီး မြင့်လေ လှေခါးကိုတက်လေလေ၊ မိမိစိတ်တွင် ခွန်အားပိုကြီးလေလေ သတိထားပါ။ သူသည် 'တစ်ခါတစ်ရံ အတက်အဆင်း' လှိုင်းလုံးများကို မစီးတော့ဘဲ ယခုအခါ လှိုင်းများကို ကြည့်ရှု/စောင့်ကြည့်/လေ့လာနိုင်သည့် ကမ်းစပ်သို့ ရောက်ရှိနေပြီဖြစ်သည်။

အဆိုးမြင်သူကို ကျိန်ဆဲမည့်အစား သူသဘောပေါက်ပါသည်။ အပြုသဘောမရှိရင် မနေနိုင်ပါဘူး။ ဝမ်းနည်းမှု မရှိတဲ့အခါ ပျော်ရွှင်မှုဟာ အဓိပ္ပါယ်ပျောက်ကွယ်သွားတယ်ဆိုတာ သူသိတယ်။ သူ့စိတ်ခံစားချက်တွေကို မသိစိတ်မှာ စွဲလန်းနေမယ့်အစား၊ သူသည် ၎င်းတို့ကို အသိစိတ်ဝင်လာကာ၊ ကန့်ကွက်ပြီး နားလည်လာသည်။