Hoe meer familieleden contact met elkaar maken en elkaar helpen, hoe groter de kans dat hun genenpoel overleeft en zich voortplant.

Met andere woorden, we verwachten allemaal hulp en steun van onze naaste familieleden. Dit geldt vooral voor ouder-kindrelaties.

Hoewel je niet verbonden kunt zijn met broers en zussen en uitgebreide familieleden, bedoelen mensen die zeggen dat ze zich niet verbonden voelen met hun familie, meestal hun ouders.

Kinderen hebben hoge verwachtingen van hun ouders omdat ze lang van hen afhankelijk zijn voordat ze voor zichzelf kunnen zorgen.

Redenen voor het gevoel geen contact te hebben met familie

Hoe hoger de verwachtingen, hoe groter de teleurstelling (en de ontkoppeling). Als kinderen geloven dat hun ouders niet aan hun behoeften hebben voldaan, voelen ze zich niet verbonden met hen.

Het zit in de kern van de menselijke natuur om op zoek te gaan naar wederzijdse relaties, binnen of buiten het gezin. Als we denken dat er niet aan onze behoeften wordt voldaan in een relatie, ontstaat er een gevoel van ontkoppeling. Het doel van deze gevoelens is om ons te motiveren de relatie te verlaten en op zoek te gaan naar betere, wederzijds voordelige relaties.

Laten we eens kijken naar enkele specifieke redenen waarom je je niet verbonden voelt met je familie:

1. Misbruik

Als je familieleden je op wat voor manier dan ook misbruikt hebben, zul je je waarschijnlijk niet verbonden voelen met hen. We zijn niet alleen ingesteld op het zoeken naar relaties die voor beide partijen voordelig zijn, maar ook op onschadelijke relaties. De verbinding verbreken met een giftige relatie is een verdediging die de geest gebruikt om verdere schade te voorkomen.

2. Verwaarlozing

Terwijl je kunt zien wanneer er sprake is van mishandeling, is verwaarlozing subtieler. Een ouder is misschien niet mishandelend, maar kan wel, opzettelijk of onopzettelijk, verwaarlozend zijn.

Een kind heeft liefde, tijd en andere middelen van ouders nodig. Als ouders niet aan deze behoeften voldoen, slaagt het kind er niet in zich aan hen te hechten.

Emotionele verwaarlozing in de kindertijd kan variëren van geen tijd doorbrengen tot fysieke en/of emotionele afwezigheid in het leven van het kind. Het leidt onder andere tot een emotioneel afstandelijke relatie met de ouders.1

3. Bevrijding

We sluiten ons aan bij mensen die aan onze behoeften voldoen en raken ver verwijderd van mensen die dat niet doen. Maar er is ook zoiets als te dichtbij komen. Dat is wat er gebeurt bij verstrengeling.

In een verstrengeld gezin zijn de gezinsleden te afhankelijk van elkaar. Er is geen grens tussen hen, geen privacy. De ouders zien hun kind niet als een individu.

Kinderen beginnen hun eigen identiteit te ontwikkelen wanneer ze hun tienerjaren bereiken. Als ze verstrikt zijn in hun ouders, ontstaat er een conflict tussen wat ze zijn en wie ze willen zijn, wat leidt tot ontkoppeling.

4. Ouderlijk favoritisme

Er is sprake van favoritisme van de ouders wanneer één of beide ouders één kind bevoordelen ten opzichte van de anderen. Ze besteden hun tijd, energie en andere middelen aan één kind ten koste van andere kinderen. De verwaarloosde kinderen pikken dit op en ontwikkelen wrok en afkeer.

5. Botsing van waarden

Wanneer adolescenten aan een reis beginnen om hun identiteit te ontwikkelen, moeten ze weggaan bij wie ze zijn geweest om te worden wat ze willen zijn. Wie ze zijn geweest hebben ze van hun ouders geleend, dus er is een botsing van waarden tussen hen en hun ouders.

Omdat het moeilijk is om contact te maken met mensen die je waarden niet delen, ontstaat er een breuk.

6. Verbinding maken met iemand anders

Als je ouders om wat voor reden dan ook niet voor je konden zorgen in je kindertijd, is het waarschijnlijk dat leden van je uitgebreide familie het op zich namen om voor je te zorgen.

Hoewel we zorg verwachten van onze naaste genetische verwanten, kunnen we gehecht raken aan iedereen die voor ons zorgt.

Wat uiteindelijk telt om te overleven is het krijgen van liefde en zorg, niet van wie we het krijgen. Een kind kan de hulp van uitgebreide familieleden niet afwijzen omdat de verwachting oorspronkelijk bij de ouders ligt.

Als je aan iemand gehecht raakt, ben je geneigd je van iemand anders los te maken. Als uitgebreide familieleden meer om je geven dan je ouders, zul je je meer gehecht voelen aan de eerste.

7. Gebrek aan competenties

Het hele doel van ouderlijke zorg is om bij kinderen de competenties te ontwikkelen die hen helpen te overleven en te gedijen in de wereld.2

Ouders moeten kinderen tal van mentale, sociale en levensvaardigheden bijbrengen. Als ze dat niet doen, voelen de kinderen zich onvoorbereid om de grote boze wereld waarin ze terechtkomen aan te kunnen. Ze voelen zich dan ongeparenteerd.

Dit leidt tot wrok en ontkoppeling.

Natuurlijk, wanneer kinderen opgroeien en meer in contact komen met de wereld, vinden ze leraren en mentoren waar ze van kunnen leren. Maar die vlam van onvervulde ouderlijke verwachtingen blijft in hen leven.

Daarom zeggen mensen bij het bewonderen van hun leraren of mentoren vaak dingen als:

"Hij is de vader die ik nooit heb gehad."

Respectvolle afstand bewaren

De verbinding verbreken is anders voor familie en vrienden. Als je de verbinding met vrienden verbreekt of het met iemand uitmaakt, denk je misschien nooit meer aan hem of haar. Misschien mis je hem of haar af en toe, maar je bent meestal blij dat je de verbinding verbroken hebt.

Hoewel het niet onmogelijk is, is het moeilijk om de banden met je familie te verbreken. Als je dat doet, zul je met het schuldgevoel moeten omgaan.

Zelfs als je je niet verbonden voelt met een familielid, raad ik je niet aan om de banden met hen te verbreken als je niet kunt omgaan met het bijbehorende schuldgevoel.

In plaats daarvan moet je streven naar wat ik een 'respectvolle afstand' noem. Je behandelt ze goed, respecteert ze en doet je plichten, maar je gaat er niet emotioneel mee om. Je maakt ze geen groot deel van je leven. Je houdt ze aan de zijlijn.

Je blijft afgesloten en streeft er niet naar om opnieuw verbinding te maken.

De strategie werkt briljant om je mentale gezondheid te beschermen. Als je wrokgevoelens uit het verleden naar boven brengt, leidt dat alleen maar tot onnodige conflicten. Als je ruzie maakt en vecht, kunnen ze je ruzie en vechten als wapen gebruiken om je een schuldgevoel aan te praten.

Met respectvolle afstand geef je ze geen reden om ruzie te maken, terwijl je toch je grenzen bewaart. Het bespaart je ook het schuldgevoel van het loskoppelen van nauwe genetische verwanten.

Referenties

1. Musetti, A., Grazia, V., Manari, T., Terrone, G., & Corsano, P. (2021). Linking childhood emotional neglect to adolescents' parent-related loneliness: Self-other differentiation and emotional detachment from parents as mediators. Kindermishandeling & -verwaarlozing , 122 , 105338.
2. Geary, D. C., & Flinn, M. V. (2001). Evolutie van menselijk ouderlijk gedrag en de menselijke familie. Ouderschap , 1 (1-2), 5-61.