در این مقاله، به زبان بدن تماس چشمی یا نحوه استفاده افراد از چشمان خود برای برقراری ارتباط با یکدیگر خواهیم پرداخت.

چشم ها به درستی به عنوان دریچه هایی به روح توصیف شده اند، زیرا آنها اطلاعات زیادی را در اختیار شما قرار می دهند. که کلمات گفتاری گاهی اوقات مانند یک توانایی غیر ضروری در کارنامه ارتباطات ما به نظر می رسند و فقط باعث سردرگمی و سوء تفاهم بیشتر می شوند.

از سوی دیگر، چشم ها آنچه را که می خواهند به وضوح به زبان جهانی اسرارآمیز که همه افراد جهان آن را درک می کنند، منتقل می کنند.

ارتباط چشمی

اول از همه، چرا به چیزی که نگاه می کنیم نگاه می کنیم؟ اگر به آن فکر کنید، اغراق نخواهد بود اگر بگوییم ما به کجا می خواهیم برویم نگاه می کنیم. به عبارت دیگر، ما به جایی نگاه می کنیم که ذهنمان می خواهد.

تماس چشمی به ما امکان می دهد با جهان تعامل داشته باشیم. هر کاری که ما با هر چیزی در اطراف خود انجام می دهیم نیاز دارد که ابتدا آن چیزی را که می خواهیم با آن تعامل داشته باشیم اندازه گیری کنیم.

به عنوان مثال، شما باید به فردی که با او صحبت می کنید نگاه کنید. اگر وارد اتاقی پر از مردم شوید و بدون اینکه به شخص خاصی نگاه کنید شروع به صحبت کنید، همه گیج می شوند و حتی ممکن است برخی از متخصصان بهداشت روان زنگ بزنند.

ارتباط چشمی مناسب با فردی که با او صحبت می کنید باعث می شود آنها احساس کنند که شما واقعاً علاقه مند به گفتگو با آنها هستید. همچنین نشان دهنده احترام و اعتماد است. اعتماد به نفس زیرا معمولاً از نگاه کردن به چیزی که هستیم اجتناب می کنیمترس از به همین دلیل است که برای افراد خجالتی برقراری تماس چشمی دشوار است.

ما می‌بینیم که می‌خواهیم با چه چیزی تعامل داشته باشیم

تماس چشمی بیشتر به معنای تعامل بیشتر است. اگر فردی با شما تماس چشمی بیشتری نسبت به سایر اعضای گروه برقرار می کند، به این معنی است که یا بیشتر با شما ارتباط برقرار می کند یا می خواهد بیشتر با شما ارتباط برقرار کند. توجه داشته باشید که این تعامل ممکن است مثبت یا منفی باشد.

شخصی که به شما نگاه طولانی می‌کند ممکن است به شما علاقه داشته باشد یا رفتاری خصمانه نسبت به شما داشته باشد. علاقه به او انگیزه می دهد تا شما را راضی کند در حالی که خصومت باعث می شود به شما آسیب برساند. ما به افرادی که دوستشان داریم یا افرادی که با آنها عصبانی هستیم خیره می شویم.

بیایید فقط روی چیزی که دوست داریم تمرکز کنیم

وقتی نوبت به علامت دادن علاقه به میان می آید، هیچ چیز بهتر از چشم ها و دوقلوهای تیتراژ کننده بالای بینی نیست. از زمان‌های دور، شاعران، نمایشنامه‌نویسان و نویسندگان رمانتیک را مجذوب و مجذوب خود کرده‌اند.

همانطور که قبلاً ذکر شد، شخصی که به شما علاقه دارد معمولاً بیشتر از دیگران با شما تماس چشمی برقرار می‌کند. چشمان آنها با دیدن شما برق خواهد زد.

وقتی کسی را می‌بینیم که دوستش داریم، چشم‌هایمان روغن کاری می‌شود تا طرف مقابل ما را جذاب بداند. مردمک چشم آنها گشاد می شود تا نور بیشتری وارد شود تا بتوانند شما را تا حد امکان کامل و کامل ببینند.

وقتی چیز جالب یا خنده‌داری می‌گویند، به شما نگاه می‌کنند تا واکنش شما را بررسی کنند. این فقط با افرادی که ما هستیم انجام می شودصمیمی با یا، مانند این مورد، افرادی که سعی می کنیم با آنها صمیمی شویم.

مسدود کردن چیزی از دید

برعکس آن چیزی که تاکنون در مورد آن بحث کرده ایم نیز صادق است. اگر به چیزهایی نگاه کنیم که دوست داریم یا می‌خواهیم با آن‌ها تعامل داشته باشیم، چیزهایی را که دوست نداریم یا نمی‌خواهیم با آن‌ها ارتباط برقرار کنیم را نیز از دیدمان می‌بندیم.

واضح ترین روشی که برای این کار انجام می شود صرفاً نگاه کردن به دور است. انجام یک چهره در مورد چیزی نشان دهنده عدم علاقه، عدم نگرانی یا نگرش منفی ما نسبت به آن چیز است.

با این حال، نگاه کردن همیشه به این معنی نیست که فرد سعی می کند از تماس چشمی خودداری کند. اغلب یک فرد در طول مکالمه برای افزایش وضوح فکر نگاهش را برمی‌گرداند، زیرا نگاه کردن به صورت یک نفر در حین صحبت کردن با او می‌تواند حواس او را پرت کند. در صورت وجود شک باید زمینه موقعیت را در نظر گرفت.

روش کمتر آشکاری که در آن ما چیزی ناخوشایند را از دید خود می‌بندیم، پلک زدن زیاد چشم‌ها یا چیزی است که به عنوان "بال زدن پلک" شناخته می‌شود. . پلک زدن طولانی مدت یا بال زدن پلک تلاشی است که توسط ناخودآگاه فرد برای جلوگیری از دید پنهانی انجام می شود.

اگر شخصی در موقعیتی به هر نحوی احساس ناراحتی کند، ممکن است چشمانش را به سرعت تکان دهد. این فقدان راحتی ممکن است نتیجه هر چیزی باشد - بی حوصلگی، اضطراب یا بی علاقگی - هر چیزی که باعث ایجاد احساسات ناخوشایند در ما شود.

معمول استافراد وقتی دروغ می گویند یا چیزی ناراحت کننده می گویند، میزان پلک زدن خود را افزایش می دهند. مردم همچنین اگر دیگران را از بالا نگاه کنند از دید دیگران جلوگیری می کنند. بستن چشم ها به آنها هوای برتری می دهد، زیرا آنها شخص حقیر را از دید خود دور می کنند.

به همین دلیل است که عبارت "گم شو!" "لطفا بس کن!" "این مسخرست!" "چیکار کردی؟!" اغلب با چروک شدن یا بسته شدن مختصر چشم ها همراه است.

ما همچنین وقتی چیزی را نمی فهمیم («منظور شما را نمی فهمم»)، هنگامی که در حال تمرکز هستیم، چشمان خود را به هم می زنیم. برای یک چیز واقعا سخت است (حذف هر چیز دیگری از دید یا ذهن) و حتی زمانی که صداها، صداها یا موسیقی هایی را می شنویم که دوست نداریم!

ما در زیر نور شدید خورشید چشمک می زنیم تا مقدار مناسبی از نور به چشمانمان وارد شود تا بتوانیم به درستی ببینیم، هیچ چیز روانی در این مورد وجود ندارد. در هر موقعیتی احساس ناامنی می کنیم، طبیعتاً مایلیم از آن فرار کنیم. برای آن، ابتدا باید به دنبال هر راه فراری که در دسترس است، نگاه کنیم. اما از آنجایی که نگاه کردن به دور نشانه آشکاری از عدم علاقه است و به وضوح میل ما به فرار را نشان می دهد، سعی می کنیم تلاش خود را برای جستجوی راه های فرار با نگاه نکردن خراب کنیم.

اما، جستجوی مخفیانه ما برای فرار مسیرها در حرکت تیراندازی چشمان ما نشت می کنند. چشمانی که از این سو به آن سو می چرخند در واقع ذهنی است که به دنبال راه فراری است.

اگر فردی را در حال انجام این کار در یک مکالمه دیدید، به این معنی است که او یا مکالمه را کسل کننده می داند یا چیزی که شما گفتید باعث شده او احساس ناامنی کند.

این کار زمانی نیز انجام می شود که فردی انجام می شود. نمی فهمد چه چیزی گفته می شود و به سیستم بازنمایی شنیداری مغز دسترسی دارد.