Zachowanie pasywno-agresywne jest subtelne i dlatego może być trudne do wykrycia, zrozumienia i zmiany. Przyjrzyjmy się, jak zachowuje się typowa osoba pasywno-agresywna, a następnie spróbujmy ją zrozumieć.

Jane miała trudne relacje z prawie wszystkimi w swoim życiu. Nigdy tak naprawdę nie dogadywała się z rodzicami, zawsze nie lubiła swojej młodszej siostry, a teraz miała niepewne relacje z mężem, który narzekał, że jest twardym orzechem do zgryzienia.

Chociaż Jane sama tego nie widziała, każdy, kto obiektywnie spojrzałby na jej zachowanie, z łatwością doszedłby do tego samego wniosku, co jej mąż.

Kiedy Jane miała problemy z ludźmi, nigdy nie konfrontowała się z nimi bezpośrednio, ale wymyślała skomplikowane "intrygi", aby się na nich odegrać.

Na przykład, zawsze przyjmowała zaproszenie siostry, gdy ta ją zapraszała, głównie po to, by sprawić jej przyjemność. Ostatnio jej siostra zaczęła się martwić, ponieważ Jane odrzucała jej zaproszenia, wymyślając wymówki, by się z nią nie widzieć.

Po konfrontacji okazało się, że Jane zdenerwowała się uwagą, którą jej siostra wypowiedziała podczas ostatniej wizyty.

Jane dokładnie tak traktowała swojego męża. Wydawała się być wykwalifikowana w ukrywaniu swojej dezaprobaty i odegraniu się na nim w ukryty sposób.

Na przykład, gdy pytał ją, co zrobił źle, mówiła: "Nic, zapomnij!", podczas gdy w rzeczywistości miała na myśli: "Lepiej dowiedz się, co zrobiłeś źle". Kiedy była zdenerwowana, mówiła: "Nic mi nie jest", ale w rzeczywistości miała na myśli: "Nie jest mi z tym dobrze".

Aby wyrazić swoją dezaprobatę, mówiła: "Dobra, nieważne!", ale tak naprawdę miała na myśli: "Wcale mi się to nie podoba".

W rezultacie mąż był zdezorientowany i sfrustrowany. Skanował swój umysł w poszukiwaniu jakiegokolwiek niefortunnego wydarzenia z niedawnej przeszłości, ale zwykle nic nie znajdował. Kiedy coś znalazł, zajęło mu to całe wieki.

Zrozumienie pasywnej agresywności Jane

Podobnie jak w przypadku wielu innych cech osobowości, korzenie bierno-agresywnego zachowania można odnaleźć w doświadczeniach z dzieciństwa.

Cofnijmy się więc i spójrzmy na najwcześniejsze doświadczenia życiowe Jane...

Jak każde inne ludzkie dziecko, Jane była bezbronną małą grudką życia, kiedy się urodziła. Jej przetrwanie zależało od rodziców - opieka, karmienie, ubranie, wszystko. Jej rodzice chętnie robili to wszystko dla swojego ukochanego dziecka, nie powstrzymując niczego, ani swojej miłości i uwagi, ani wsparcia materialnego.

Kiedy Jane miała 3 lata i urodziła się jej siostra, wszystko zaczęło się zmieniać. Jej rodzice musieli teraz podzielić swoje zasoby między dwoje dzieci.

Jane, po tym jak przez trzy lata otrzymywała ciągłą miłość i wsparcie od swoich rodziców, postrzegała to jako "niesprawiedliwe", oczywiście nieświadomie.

Od tamtej pory zawsze czuła, że rodzice ignorują jej potrzeby i w rezultacie żywiła głęboko zakorzenioną urazę do nich i do swojej siostry.

Jej młody umysł stanął teraz przed dylematem. Jej przetrwanie zależało od jej głównych opiekunów. Nie mogła sobie pozwolić na zaryzykowanie tej relacji poprzez wyrażanie swoich skarg. Jednocześnie uczucia wrogości nadal kumulowały się w zakamarkach jej umysłu.

Co gorsza, jej rodzice, podobnie jak wielu innych rodziców, nigdy tak naprawdę nie zachęcali jej do otwartego wyrażania swoich uczuć, zwłaszcza tych "negatywnych", takich jak dezaprobata i złość.

"Grzeczne dzieci są wdzięczne i nie wpadają w złość", mówili jej, a to samo przesłanie było wielokrotnie wzmacniane przez społeczeństwo. Przekonała się, że wyrażanie negatywnych uczuć jest "niewłaściwe".

Ale stłumione uczucia nigdy tak naprawdę nie znikają. Wracają, by prześladować osobę w brzydszych formach. Aby wyrwać Jane z dylematu, jej umysł przyjął nową strategię - bierną agresję.

Pasywna agresywność oznacza po prostu pośrednie wyrażanie wrogich uczuć.

Zmieniając Jane w pasywno-agresywną osobę, jej umysł w zasadzie osiągnął dwie bardzo ważne rzeczy...

Po pierwsze, pozwoliło jej to uwolnić negatywne uczucia, które mogą stać się dość uciążliwe, jeśli pozostają niewyrażone przez długi czas. Po drugie, mogła to zrobić bez narażania swoich najważniejszych relacji, ponieważ bierna agresja jest pośrednia i unika bezpośredniej konfrontacji.

Pasywna agresywność szkodzi związkom

Tak więc bierna agresja jest w zasadzie stanem psychologicznym, w którym uwalniasz swoje wrogie uczucia wobec drugiej osoby pośrednio, aby zminimalizować koszty takiego działania.

Ale ta strategia najczęściej przynosi odwrotny skutek. Chociaż możesz uniknąć bezpośredniego zranienia drugiej osoby, prawie zawsze prowadzi to do zamieszania, frustracji i niezadowolenia z relacji. Więc w końcu i tak ranisz drugą osobę.

Wszystko, co robi Jane, to powtarzanie pasywno-agresywnych wzorców zachowań, których nauczyła się w dzieciństwie i stąd obecny stan jej relacji.

Końcowe przemyślenia

Problem pojawia się wtedy, gdy staje się ona dominującą cechą naszej osobowości (jak w przypadku Jane) i szkodzi naszemu dobremu samopoczuciu i związkom.

W każdym razie szczerość jest znacznie lepszą strategią. U podstaw biernej agresywności leży brak asertywności. Asertywność jest antidotum na bierną agresywność.