Waarom hebben arme mensen zoveel kinderen terwijl mensen hoger in de sociale hiërarchie minder kinderen hebben?

Talrijke factoren hebben samengewerkt om de evolutie van het gezin bij ons homo sapiens mogelijk te maken. In het dierenrijk evolueren gezinnen meestal wanneer individuen hun kansen op voortplantingssucces kunnen vergroten door dicht bij hun genetische verwanten te blijven en hen te helpen.

Een familie is gewoon een groep mensen met gedeelde genen die proberen om het replicatieve succes van deze genen te verzekeren. Een familie is een gedragsstrategie geëvolueerd in genen om hun overdracht naar de volgende generatie te verzekeren, gebruikmakend van individuen als voertuigen.

Elk individu binnen een gezin heeft iets te winnen door deel uit te maken van het gezin - anders zou het gezin uiteenvallen. Hoewel dit voordeel in de eerste plaats voortplantingssucces is, zijn er ook andere voordelen zoals bescherming, toegang tot hulpbronnen, hechting, welzijn, enz.

Het reproductieve succes van een gezin meten

In het algemeen geldt dat hoe meer nakomelingen een familie produceert, hoe groter het reproductiesucces zal zijn - net zoals een productiebedrijf waarschijnlijk meer winst zal maken als het meer eenheden produceert. Hoe meer kopieën een set genen van zichzelf maakt, hoe beter.

Maar dingen zijn zelden zo eenvoudig. Vaak zijn er andere factoren om rekening mee te houden. Kopieën maken is niet genoeg. Je moet kopieën maken die in de toekomst met succes hun eigen kopieën kunnen maken. Nu is dat type succes afhankelijk van een aantal variabelen - de belangrijkste zijn 'ziekterisico' en 'beschikbaarheid van middelen'.

We hebben onbewuste psychologische mechanismen die ontworpen zijn om op deze variabelen te werken. Vaker wel dan niet lijken onze psychologische mechanismen irrationeel in de context van vandaag omdat ze geëvolueerd zijn om te werken in het Stenen Tijdperk.

Zoals je zult zien, kan dezelfde onbewuste strategie rationeel blijken te zijn (ten opzichte van reproductief succes) in de ene context en irrationeel in een andere.

Laten we eens kijken hoe 'ziekterisico' en 'beschikbaarheid van middelen' het aantal nakomelingen van een gezin beïnvloeden...

Risico op ziekte

Gedurende het grootste deel van de evolutionaire geschiedenis van de mens leefden mensen als jager-verzamelaars. Over het algemeen jaagden mannen op dieren en verzamelden vrouwen fruit en groenten. Samenlevingen bestonden uit kleine verspreide groepen mensen die samen leefden en zich verplaatsten.

Hun dieet was rijk aan proteïnen en de meeste sterfgevallen waren het gevolg van ongelukken, predatie en oorlogsvoering tussen groepen. Het risico op ziekten, vooral besmettelijke ziekten, was laag. De kans dat nakomelingen stierven als gevolg van ziekte was laag en dus brachten gezinnen een paar kinderen voort (drie of vier) die waarschijnlijk zouden overleven.

Grote gezinnen verschenen pas op het toneel toen zo'n tienduizend jaar geleden de landbouwrevolutie plaatsvond. In de meest vruchtbare gebieden, meestal rivierdalen, ontstonden grote en geconcentreerde gemeenschappen die leefden op een koolhydraatrijk dieet.

Het gevolg hiervan was een groter risico op ziektes, vooral virulente ziektes. Als verdedigingsstrategie brachten families in deze tijden dus meestal een groot aantal kinderen voort. Zelfs als 15 van de 20 kinderen stierven als gevolg van ziektes, leefden er nog 5 om hun genetische lijnen voort te zetten.

Dit gedrag wordt verklaard door het psychologische fenomeen dat bekend staat als verliesaversie. Het komt erop neer dat we gedreven zijn om verliezen zoveel mogelijk te vermijden. Door een groter aantal kinderen te hebben, konden onze boerenvoorouders de kans op hun voortplantingssucces vergroten.

Dit is een voorbeeld van hoe een onbewuste biologische strategie reproductief gewenste resultaten kan opleveren.

Vandaag de dag, dankzij de vooruitgang in de geneeskunde en hygiëne, is het aantal kinderen dat een gezin krijgt laag (twee of drie). Ouders weten, bewust of onbewust, dat de overlevingskansen van hun kroost vrij hoog zijn. Het is niet nodig om te overdrijven.

Maar hoe zit het dan met de gebieden waar zelfs nu nog geen goede gezondheidszorg is, bijvoorbeeld op het platteland in ontwikkelingslanden?

In deze gebieden, waar het risico op ziekte erg hoog is, kiezen gezinnen ervoor om meer kinderen te baren.

Beschikbaarheid van middelen

Als alle andere factoren constant blijven, zou het aantal kinderen dat een gezin baart groter moeten zijn naarmate het gezin meer middelen heeft. Waarom? Omdat hoe meer middelen een gezin heeft, hoe meer het kan verdelen onder zijn erfgenamen.

Dit is deels de reden waarom koningen en despoten in die tijd een groot aantal kinderen hadden. Als ze dat wilden, konden ze voor allemaal evenveel zorgen, want ze verzamelden het grootste deel van de rijkdom en grondstoffen van het land.

De overlevings- en reproductiekansen van een nakomeling hangen rechtstreeks af van de hoeveelheid middelen die de ouders erin kunnen investeren.

Natuurlijk zou je het tegenovergestelde moeten verwachten als het gaat om gezinnen met minder middelen. Het rationele voor hen is om een paar kinderen te baren onder wie ze hun beperkte middelen kunnen verdelen.

Dus in landelijke gebieden, waar mensen over het algemeen armer zijn, zou je gezinnen met een minimum aan kinderen verwachten. Maar zo'n observatie is zeldzaam. In feite is het tegenovergestelde waar. Gezinnen op het platteland, zelfs als ze minder middelen hebben, hebben over het algemeen meer kinderen.

Een gevolg van het psychologische fenomeen van verliesaversie is dat wanneer we geconfronteerd worden met een potentieel verlies, we waarschijnlijk irrationele risico's nemen om het dreigende verlies te compenseren.

Dus mensen in landelijke gebieden hebben onbewust zoiets van "Krijg de klere! Laten we zoveel mogelijk kinderen nemen". Het is in wezen een verdediging tegen een verlies - een reproductief verlies dat wordt beantwoord met het zoeken naar irrationele reproductieve winst.

Dit is een voorbeeld van een onbewuste psychologische strategie die irrationeel blijkt te zijn.