Ten artykuł próbuje wyjaśnić słynny efekt placebo w psychologii, rzucając światło na historyczne tło tego efektu.

Idziesz do lekarza z silnym bólem głowy i gorączką. Po zbadaniu cię przez chwilę, daje ci kilka błyszczących tabletek i prosi, abyś brał je codziennie po posiłkach.

Mówi z przekonaniem, że za około tydzień będziesz całkowicie zdrowy i prosi, abyś poinformował go, kiedy wrócisz do różowego stanu zdrowia.

Po tygodniu choroba ustępuje i jesteś całkowicie zdrowy. Dzwonisz do lekarza i mówisz mu, że wziąłeś tabletki zgodnie z zaleceniami. "Tabletki zadziałały! Dziękuję".

"W porządku, wstrzymaj się. To były tylko tabletki cukrowe", mówi lekarz, zamieniając twoje uniesienie i wdzięczność w niedowierzający szok.

To dziwne zjawisko znane jest jako efekt placebo.

Twój umysł wpływa na twoje ciało

Efekt placebo jest powszechnie znanym zjawiskiem w dziedzinie medycyny. Badania po badaniach potwierdziły, że działa. Nie wiemy, jak dokładnie to działa, ale to nie powstrzymało lekarzy przed używaniem go, aby pomóc swoim pacjentom.

Najbardziej prawdopodobnym wyjaśnieniem jest to, że samo przekonanie, że dana interwencja medyczna działa, zmienia chemię naszego mózgu, wytwarzając substancje chemiczne, które łagodzą objawy.

Kiedy na przykład ćwiczysz, w rzeczywistości poddajesz swoje ciało stresowi, narażając je na ból. Twoje ciało uwalnia wtedy łagodzące ból substancje chemiczne zwane endorfinami, które sprawiają, że czujesz się dobrze po sesji ćwiczeń.

Prawdopodobnie podobne mechanizmy działają, gdy na przykład szukasz wsparcia społecznego w obliczu traumy lub tragedii. Poszukiwanie wsparcia społecznego w takich sytuacjach poprawia samopoczucie i pomaga radzić sobie z problemami.

Podobnie w przypadku efektu placebo, gdy jesteś przekonany, że interwencja medyczna działa, przekonanie to prawdopodobnie uruchamia naturalne procesy lecznicze w twoim ciele.

Przykłady efektu placebo

W 1993 r. J.B. Moseley, chirurg ortopeda, miał wątpliwości co do operacji artroskopowej, którą wykonywał w celu usunięcia bólu kolana. Jest to procedura prowadzona przez maleńką kamerę, która widzi wnętrze kolana, a chirurg usuwa lub wygładza chrząstkę.

Postanowił przeprowadzić badanie i podzielił swoich pacjentów na trzy grupy. Jedna grupa została poddana standardowemu leczeniu: znieczuleniu, trzem nacięciom, wprowadzeniu mikroskopu, usunięciu chrząstki i przepłukaniu kolana 10 litrami soli fizjologicznej.

Druga grupa otrzymała znieczulenie, trzy nacięcia, włożono teleskopy i 10 litrów soli fizjologicznej, ale nie usunięto chrząstki.

Zabieg w trzeciej grupie wyglądał z zewnątrz jak pozostałe dwa zabiegi (znieczulenie, nacięcia itp.), a procedura trwała tyle samo czasu; ale do kolana nie wprowadzono żadnych narzędzi. To była grupa placebo.

Stwierdzono, że zarówno grupa placebo, jak i pozostałe grupy w równym stopniu ustąpiły bólu kolana!

W grupie placebo byli pacjenci, którzy potrzebowali lasek przed poddaniem się pozorowanej operacji, ale po zabiegu nie potrzebowali już lasek, a jeden dziadek zaczął nawet grać w koszykówkę ze swoimi wnukami.

Cofnijmy się do 1952 roku i mamy najbardziej dziwaczny przypadek efektu placebo, jaki kiedykolwiek udokumentowano... Lekarz nazywał się Albert Mason i pracował jako anestezjolog w szpitalu Królowej Wiktorii w Wielkiej Brytanii.

Pewnego dnia, gdy miał podać znieczulenie, do sali operacyjnej wprowadzono 15-letniego chłopca, który miał miliony brodawek (małych czarnych plamek, które sprawiają, że skóra wygląda jak u słonia) na rękach i nogach.

Chirurg plastyczny, dla którego pracował Albert Mason, próbował przeszczepić skórę z klatki piersiowej chłopca, która nie miała tych brodawek, na jego ręce. W rzeczywistości pogorszyło to stan rąk chłopca, a chirurg był trochę zdegustowany samym sobą.

Mason powiedział więc do chirurga: "Dlaczego nie potraktujesz go hipnozą?" W tamtym czasie dobrze wiedziano, że hipnoza może sprawić, że brodawki znikną, a sam Mason kilkakrotnie z powodzeniem usuwał je za pomocą hipnozy.

Chirurg spojrzał na Masona z politowaniem i powiedział: "Dlaczego nie?" Mason natychmiast zabrał chłopca z sali operacyjnej i przeprowadził na nim hipnozę, dając mu sugestię, "Brodawki odpadną z prawego ramienia i wyrośnie nowa skóra, która będzie miękka i normalna". .

Odesłał go i kazał wrócić za tydzień. Kiedy chłopiec wrócił, było jasne, że sesja hipnozy zadziałała. W rzeczywistości zmiana była zaskakująca. Mason pospieszył do chirurga, aby pokazać mu wyniki.

Chirurg był zajęty operowaniem pacjenta, więc Mason stanął na zewnątrz i podniósł oba ramiona chłopca, aby pokazać różnicę. Chirurg zerknął na ramiona przez szklane drzwi, podał nóż swojemu asystentowi i wybiegł na zewnątrz.

Mason powiedział: "Mówiłem, że ma pan brodawki", na co chirurg odparł: "To nie są brodawki. To wrodzona erytrodermia ichtiotyczna Brocqa. Urodził się z nią. Jest nieuleczalna!".

Kiedy Mason opublikował to niesamowite uzdrawiające wydarzenie w British Medical Journal, wywołało to falę.

Wielu pacjentów z tą wrodzoną chorobą skóry przybyło do doktora Masona w nadziei na wyleczenie.

Albert Mason już nigdy nie był w stanie powtórzyć tego pierwszego niesamowitego sukcesu i wiedział dlaczego. Oto jak wyjaśnia to własnymi słowami...

"Teraz wiedziałem, że to nieuleczalne. Wcześniej myślałem, że to brodawki. Miałem przekonanie, że mogę wyleczyć brodawki. Po tym pierwszym przypadku działałem. Wiedziałem, że to nie ma prawa wyzdrowieć.