وقتی کسی به شما لبخند می زند، به وضوح به شما می گوید که آن شخص شما را تصدیق می کند و شما را تایید می کند. هیچ کس نمی تواند انکار کند که چه حس خوبی دارد به دادن و دریافت لبخند. شما هرگز نمی توانید از یک فرد خندان انتظار آسیب داشته باشید. لبخند باعث می شود واقعا احساس خوبی، امنیت و راحتی به ما بدهد.

اما چرا؟ هدف از لبخند زدن در انسان چیست؟

عموزاده های ما ممکن است پاسخ دهند

نه، نه پسر عموهای مادری یا پدری ما. من در مورد شامپانزه ها صحبت می کنم. نحوه لبخند زدن شامپانزه ها بسیار شبیه ما است.

شامپانزه ها از لبخند به عنوان بیان تسلیم استفاده می کنند. هنگامی که یک شامپانزه با شامپانزه‌ای غالب‌تر روبرو می‌شود، لبخند می‌زند تا به شامپانزه‌ی غالب تسلیم بودن و بی‌علاقگی‌اش را برای مبارزه برای تسلط نشان دهد.

با لبخند زدن، شامپانزه مطیع به شامپانزه غالب می گوید: "من بی ضرر هستم. لازم نیست از من بترسی تسلیم هستم و سلطه شما را می پذیرم. من از تو می ترسم."

بنابراین، لبخند زدن اساساً یک واکنش ترس است - واکنش ترسی که یک نخستی مطیع به نخستی سان غالب برای جلوگیری از رویارویی می دهد.

از آنجایی که انسان ها نیز نخستی هستند، لبخند زدن در ما تقریباً به همین هدف عمل می کند. این موثرترین راه برای انتقال تسلیم بودن خود به دیگران و گفتن اینکه ما تهدید کننده نیستیم است.

جالب است. بسیاری از مطالعات نشان داده‌اند که اگر در اولین ملاقات‌ها به افراد لبخند نزند، افراد غیرلبخند را به‌عنوان یک فرد در نظر می‌گیرند.خصمانه.

به همین دلیل است که لبخند زدن به مردم آرامش می دهد و به آنها احساس خوبی می دهد. در یک سطح ناخودآگاه عمیق، امنیت، بقا و رفاه آنها را تضمین می کند - اولیه ترین نیازهای انسان.

چهره ترس

شمپانزه ها و انسان ها تقریباً به همان شکلی لبخند می زنند که نشان دهند. تسلیم بودن اما یک حالت خندان خاص در انسان ها دیده می شود که به طرز شگفت انگیزی شبیه به چیزی است که در شامپانزه ها مشاهده می شود.

وقتی شامپانزه‌ای با شامپانزه‌ای غالب‌تر مواجه می‌شود، اگر قصد رقابت برای تسلط نداشته باشد، احتمالاً از این عبارت خندان استفاده می‌کند. به نام "صورت ترس" شناخته می شود و در صورت شامپانزه در زیر نشان داده شده است:

این یک لبخند مستطیلی شکل است که در آن دندان ها نزدیک به هم هستند و فک پایین کمی باز است. . انسان‌ها وقتی ترسیده، هیجان‌زده، شگفت‌زده یا مضطرب هستند، این عبارت را بیان می‌کنند – هر چیزی که عنصر ترس با آن ترکیب شده باشد.

عبارات «چهره ترس» زمانی که خیلی کوتاه در چهره فرد دیده می‌شود. او می ترسد زیرا به سرعت محو می شود.

ما انسان ها معمولاً این عبارت را زمانی بیان می کنیم که یک دوی طولانی را به پایان می بریم ("آقا... این خیلی دویدن بود!")، وزنه سنگینی را بلند می کنیم ("خداوندا... من" فقط 200 پوند برداشتم!»)، در کلینیک دندانپزشکی منتظر بمانید («من در حال سوراخ شدن در دهان هستم!») یا از یک گلوله طفره بروید («تو... دیدی؟ نزدیک بود کشته شوم!»). 1> هی... نزدیک بود! و زنان به مردان می گویند که مانند میمون رفتار می کنند.

یه لبخندبیشتر، دیگران کمتر لبخند می زنند

اگر به دفعات لبخند افراد در موقعیت های مختلف توجه کافی داشته باشید، به زودی تصوری از سلسله مراتب اجتماعی-اقتصادی جامعه خود خواهید داشت. خوب، این کمی کشش است.

حداقل در یک سازمان، فقط با توجه به اینکه چه کسی، چه زمانی و در کجا بیشتر می‌خندد و چه کسی کمتر می‌خندد، می‌توانید چیزهای زیادی در مورد وضعیت اعضای مختلف آن بگویید.

یک زیردست معمولاً بیشتر لبخند می‌زند. بیش از حد لازم در حضور مافوق به منظور دلجویی از او. هنوز لبخند ترسناک معلمانم را به یاد دارم، زمانی که مدیر مدرسه با درباریانش (بخوان منشی ها) به کلاس ما می آمدند.

حتی اگر یک مافوق در مقابل زیردستان احساس لبخند زدن داشته باشد، لبخندی بسیار محدود و مختصر خواهد بود. او باید تسلط و برتری خود را حفظ کند.

شما به ندرت می‌بینید که یک فرد بسیار با موقعیت بالا در یک سازمان با یک فرد پایین‌تر بخندد و شوخی کند. او معمولاً ترجیح می دهد این کار را با همتایان خود انجام دهد.

افراد با موقعیت بالا قرار است ظاهری جدی، مسلط و غیر خندان داشته باشند و افراد با موقعیت پایین باید همیشه لبخند بزنند و تسلیم بودن خود را دوباره ابراز کنند.

خنده به عنوان یک واکنش ترس

برخی از کارشناسان معتقدند که حتی خنده نیز یک واکنش ترس است. آنها استدلال می کنند که اساس اکثر شوخی ها این است که در خط پانچ، اتفاقی فاجعه بار یا دردناک برای کسی می افتد.

این رویداد دردناک ممکن است فیزیکی (مانند زمین خوردن) یا روانی (مانند تحقیر) باشد. پایان غیرمنتظره با رویداد دردناک اساساً "مغز ما را می ترساند" و ما با صداهایی شبیه به شامپانزه می خندیم که به شامپانزه های دیگر در مورد خطر قریب الوقوع هشدار می دهد.

حتی اگر آگاهانه می دانیم که این شوخی یک رویداد واقعی یا واقعی نیست. برای ما اتفاق نمی افتد، خنده ما به هر حال برای خود بیهوشی اندورفین ترشح می کند تا درد درک شده را مهار کند.