Enmeshment هڪ خانداني نمونو آهي جنهن ۾ خاندان جي ميمبرن جي وچ ۾ ڪي به نفسياتي حدون نه هونديون آهن. ان ڪري، خاندان جا ميمبر نفسياتي طور تي هڪٻئي سان گڏ يا دشمني ۾ ڀريل نظر اچن ٿا. دشمني ٿيل خاندان جي ميمبرن جي ڪا الڳ سڃاڻپ نه آهي. ان جي بدران، هڪ ٻئي سان سڃاڻو ۽ هڪ ٻئي جي زندگي گذارڻ لڳي.

مشڪل خاندان جا ميمبر هڪ ٻئي جي زندگين ۾ تمام گهڻو ملوث آهن. جيئن ته انفرادي خاندان جي ميمبرن کي پاڻ جو مضبوط احساس نه آهي، انهن جي زندگي جو مرڪز ٻين خاندان جي ميمبرن جي زندگي تي آهي. انهن جي پنهنجي نفسياتي زندگي ۽ جذبات انهن جي خاندان جي ميمبرن سان ملن ٿا.

جيتوڻيڪ دشمني سڀني قسمن جي رشتن ۾ ڏسي سگهجي ٿي، اهو والدين-ٻارن جي رشتن ۾ عام آهي. مثال طور، هڪ پٽ هڪ وقفي مان گذري رهيو آهي ڊپريشن جو تجربو. سندس ماءُ به اداس ٿي لڳي. ڇاڪاڻ ته هوءَ پنهنجي پٽ سان جڙيل آهي، ان ڪري هوءَ محسوس ڪري ٿي ته اها هن جي ذميواري آهي ته هن کي هن جي منفي جذبن مان بچاءِ ڪري.

توهان جي ٻار کي صحتمند مدد فراهم ڪرڻ ۽ زندگيءَ جي جنگ وڙهڻ جي وچ ۾ هڪ ننڍڙو پر اهم فرق آهي. توهان جو ٻار. اڳيون هڪ صحتمند، گڏيل خاندان جو هڪ مثال آهي، ۽ بعد ۾، دشمني جو.

زيادتي مداخلت، مسلسل تنقيد، هيلي ڪاپٽر والديننگ، مالڪيت، بچاءُ، ٻار وانگر علاج ڪرڻ، ۽ خودمختاري جي حوصلا افزائي سڀ نشانيون آهن. دشمني واري خانداني نموني جو.

ڇا سبب آهي دشمني؟

انسانصرف ٻار: اڪيلو والدين خاندان جو هڪ ذيلي قسم. ٻار ۽ بالغ سماجي ڪم جرنل , 1 (2), 89-101. ٻار پنهنجي بقا لاءِ پنهنجي والدين تي گهڻو ڀاڙين ٿا. نتيجي طور، اھي پنھنجي والدين سان گڏ رھندا آھن. اهي جڏهن وڏا ٿين ٿا ته پنهنجي الڳ سڃاڻپ ٺاهڻ شروع ڪن ٿا. اهي هڪ الڳ، خود مختيار ماڻهو ٿيڻ شروع ڪندا آهن.

جڏهن ڪو ماڻهو ويهن سالن جي وچ تي پهچندو آهي، تڏهن ممڪن آهي ته هو پنهنجي لاءِ هڪ الڳ سڃاڻپ پيدا ڪري چڪا هوندا، جنهن جو بنيادي مقصد هو قائم ڪيل آهن.

هي سڀ قدرتي ۽ توقع آهي جيئن هڪ شخص ترقي جي مختلف مرحلن مان گذري ٿو. جيڪڏهن اهو عمل بغير ڪنهن رڪاوٽ جي ٿئي ٿو، ته ٻار ۾ هڪ مضبوط احساس پيدا ٿيڻ جو امڪان آهي.

بهرحال، ڪجهه عنصر آهن جيڪي هن قدرتي عمل کي ناڪام ڪري سگهن ٿا ۽ هڪ شخص جي خود جي احساس جي معمولي ترقي ۾ مداخلت ڪن ٿا. ڇا توهان ڪڏهن حيران نه ڪيو آهي ته اهڙا ماڻهو ڇو آهن جن کي پاڻ ۾ ڪمزوري يا احساس ئي نه آهي؟

جيڪڏهن هڪ خانداني ميمبر ڪنهن صدمي واري تجربي مان گذري ٿو، ته اهي خاندان جي ڪنهن ٻئي ميمبر تي حد کان وڌيڪ انحصار ڪري سگهن ٿا. هڪ والدين جيڪو هڪ دائمي جسماني بيماري، ازدواجي تڪرار، علحدگي، طلاق، يا ڪنهن ٻئي زندگي بدلائيندڙ واقعن جو تجربو ڪري سگهي ٿو انهن جي ٻار جي سنڀال ۽ مدد تي گهڻو ڀروسو ٿي سگهي ٿو.

مثال طور، هڪ ٻار جنهن جو پيء ان ۾ داخل ٿئي ٿو. فوج کي شايد سندس ماءُ جو خيال رکڻو پوندو. اهڙي طرح، هڪ ٻار هڪ صدمي واري تجربي مان گذري سگهي ٿو ۽ والدين تي گهڻو ڀروسو ٿي سگهي ٿو. مثال طور، هڪ ٻار جنهن کي هڪ حادثو آهي، گهڻو ڪري سنڀاليو ويندوبحاليءَ دوران.

يقيناً، انهن وقتن ۾، خاندان جي ميمبرن لاءِ هڪ ٻئي جو گهڻو خيال رکڻ صحتمند ۽ فطري آهي. پر اهڙي زبردستي ويجهڙائي جو نتيجو ان صورت ۾ دشمني ٿي سگهي ٿو جڏهن خاندان جا فرد بعد ۾ انهن نمونن سان جڙيل رهندا آهن.

ان کان سواءِ، خاندان جي فرد ۾ ڪجهه ڪردار جا خاصيتون به هوندا، جن جي ڪري انهن جو تمام گهڻو دارومدار ڪنهن ٻئي خاندان جي ميمبر تي آهي، جهڙوڪ هڪ ضرورتمند شخص. انهي سان گڏ، والدين پاڻ شايد دشمني واري خاندانن ۾ وڌيا هوندا، تنهنڪري انهن کي صرف اهو معلوم ناهي ته والدين ڪيئن ڪجي.

والدين جن کي پنهنجون ضرورتون پوريون نه ٿيون ٿين جڏهن اهي ٻار هئا. انھن جو خيال رکجو.1

پيئر-ٻاريءَ جي رشتي ۾ دشمني جا قسم

انميشمينٽ ان وقت ٿيندي آھي جڏھن خاندان جي ميمبرن جي وچ ۾ حدون ٽٽي وينديون آھن. قدرتي ۽ صحتمند ترقي جي دوران، هڪ ٻار آخرڪار پنهنجي سڃاڻپ ٺاهي ٿو. هن سڃاڻپ سان لاڳاپيل ڪي خاص ڪردار ۽ حدون آهن جيڪي سڃاڻپ کي مضبوط ڪن ٿيون.

جيئن ته هتي دشمني ٿيل خاندانن ۾ سڃاڻپ مونجهارو آهي، اتي پڻ ڪردار مونجهارو يا ڪردار ڪرپشن آهي. خانداني فردن جي وچ ۾ تعلق رکندڙ فرد ٻار کان ان کان مختلف ڪردار ادا ڪرڻ جي اميد رکي ٿو جيڪا انهن مان ترقي جي لحاظ کان توقع ڪئي وڃي ٿي.

محققن والدين-ٻار جي رشتي ۾ ٽن قسمن جي دشمني جي نمونن جي نشاندهي ڪئي آهي. 2

1) والدين

والدينيت ۾، ٻار کي الف ۾ تبديل ڪيو ويندو آهيوالدين طرفان دشمني ڪندڙ والدين. هن ڪردار جي ڦيرڦار ۾، ٻار والدين جو بنيادي سنڀاليندڙ بڻجي ويندو آهي. بعد ۾ شايد طلاق، هڪ ڪمزور بيماري، يا ڪنهن ٻئي زندگي بدلائيندڙ واقعن مان گذريو هجي، يا ٿي سگهي ٿو ته انهن جي سار سنڀال جي اڻپوري ضرورت هجي.

جڏهن ته هڪ خوفناڪ صورتحال مان گذرندڙ والدين جي سنڀال ڪرڻ صحتمند آهي. مرحلو، لاڳاپا خراب ٿي ويندا آهن جڏهن والدين ضرورت کان وڌيڪ وقت تائين زبردستي قربت برقرار رکڻ جي ڪوشش ڪندا آهن. ان موقعي تي، والدين جو ٻار سان دشمني ٿي سگھي ٿي.

ٻار کي محسوس ٿئي ٿو ته دشمني ڪندڙ والدين جون ضرورتون مٿن مسلط ڪيون پيون وڃن. نتيجي طور، ٻار کي والدين جي ناراضگي ختم ڪري سگهي ٿي. جيئن ته والدين سنڀال ۽ مدد جي غير معقول سطحن جو مطالبو ڪن ٿا، ان ڪري ٻار جي وقت جو هڪ وڏو حصو والدين جي ضرورتن کي پورو ڪرڻ ۾ خرچ ڪيو وڃي ٿو.

ان سان ٻار جي تعليم ۽ ساٿين جي وچ ۾ رابطي کي خراب ڪرڻ جو خطرو آهي. ٻار کي دوست بڻائڻ ۽ بعد ۾ زندگي ۾ رشتا ٺاهڻ جي جدوجهد ڪري سگهي ٿي. والدين وارا ٻار پنهنجي لاءِ هڪ سڃاڻپ پيدا ڪرڻ کان محروم آهن. انهن جي بنيادي سڃاڻپ اها آهي ته هو پنهنجي ماءُ پيءُ جو سنڀاليندڙ هجي.

2) بالغيت

هتي، ٻار کي بالغ ڪيو ويندو آهي. بالغ ڪندڙ والدين پنهنجي ٻار کي هڪ پارٽنر، دوست، يا اتحادي طور ڏسي ٿو. ماءُ پيءُ جو شايد پنهنجي مڙس سان ٽڪراءُ ٿي ويو هجي ۽ هاڻي ٻار جي همدردي ۽ حمايت حاصل ڪرڻ جي ڪوشش ڪري رهيو آهي.

ٻار کي شايد بيوس محسوس ٿئيڇاڪاڻ ته انهن کي خبر ناهي ته والدين سان ڪيئن ڊيل ڪجي. والدين غير مناسب ذاتي معلومات ٻار سان شيئر ڪري سگھن ٿا.

جڏهن ته اهو سٺو لڳندو آهي ته والدين لاءِ سندن ٻار جو دوست هجڻ، اتي ڪي حدون ۽ حدون آهن جن کي برقرار رکڻ گهرجي ته جيئن ٻار بالغ نه ٿئي.

3) Infantilization

شايد ڪردار ڪرپشن جو سڀ کان وڌيڪ عام روپ ٻارن جي پيدائش آهي، جتي دشمني وارا والدين اڃا تائين پنهنجي وڏي پٽ يا ڌيء کي ٻار وانگر ڏسندا آهن. ماءُ پيءُ اڃا تائين ٻار لاءِ خيال ۽ مدد ڏيکاري ٿو جيڪا عمر جي لحاظ کان نامناسب آهي.

پٽ يا ڌيءُ وڏو ٿي چڪو آهي ۽ شايد پنهنجو پاڻ جو الڳ احساس پيدا ڪري چڪو آهي، پر والدين اڃا تائين انهن کي ائين ئي ڏسندا آهن جيئن اهي سال اڳ ڪندا هئا. infantilizing ماء پيء جي سخت ضرورت ٿي سگھي ٿو. انهن کي پنهنجي ٻار جي آزاد ٿيڻ جي ڪوشش ڪندي خطرو محسوس ٿي سگهي ٿو. 3

ٻار ٻارڻ وارا والدين ٻار کي انهن جي ويجهو رکڻ چاهيندا آهن. اهي پنهنجي ٻار کي گهر ۾ اسڪول موڪلي سگهن ٿا، انهن کي دوست ٺاهڻ کان روڪين ٿا، ۽ انهن کي پنهنجي عمر جي مناسبت سان فيصلا ڪرڻ کان روڪين ٿا.

ان جي نتيجي ۾، ٻارڙا ٻار پريشاني، ڊپريشن ۽ مختلف ترقياتي دير جو شڪار ٿي سگهن ٿا. . اهي مايوسي جو تجربو ڪندا آهن جڏهن والدين ڪڏهن ڪڏهن خيال ڏيکاريندا آهن، جملن کي ڦهلائڻ جهڙوڪ، "مون کي نه ٻڌايو ته ڇا ڪجي. مان هاڻي ٻار نه آهيان“.

اهو لڳ ڀڳ لڳي ٿو ڄڻ ته والدين جي پرورش نه ڪئي وئي آهي. ٻار مايوسي جو تجربو ڪري ٿو ڇاڪاڻ تهانهن کي هڪ سڃاڻپ ڏانهن واپس ڇڪايو پيو وڃي، انهن سوچيو ته اهي گهڻو اڳ ڇڏي ويا آهن- هڪ چمڙي جيڪا انهن گهڻو اڳ اڇلائي ڇڏي هئي.

اهڙا انتهائي ڪيس آهن جتي والدين پنهنجي ٻار جي بيماري کي جعلي ڪيو، صرف انهي ڪري اهي پنهنجن ٻارن کي برقرار رکي سگهن ٿا انھن جي ويجھو ۽ انھن کي اسڪول يا ٻين ٻاھرين موڪلن ۾ وڃڻ نه ڏيو.

دشمني جا اثر

جيترو وڌيڪ وقت تائين ڪو ماڻھو دشمني واري رشتي ۾ رھندو، اوترو ئي وڌيڪ وقت انھن کي احساس پيدا ڪرڻ ۾ لڳندو. پاڻ. اسان جي ذاتي سڃاڻپ اسان جي سڄي زندگي کي متاثر ڪري ٿي. اسان پنهنجي زندگيءَ جا سڀ کان اهم فيصلا ان بنياد تي ڪندا آهيون ته اسان ڪير آهيون.

جڏهن ڪنهن فرد ۽ ان جي خاندان جي ميمبر جي وچ ۾ ڪا به حد نه هوندي آهي، ته سندن وجود ۽ زندگيءَ جا اڪثر فيصلا خاندان جي ميمبر جي ضرورتن کي پورو ڪندا آهن.

اسان جي فيصلن سان هميشه واپار بند آهن. هڪ شخص جيڪو رشتن ۾ جڪڙيل آهي، زندگيءَ جي ٻين اهم شعبن کي گهٽ وقت ۽ توانائي ڏئي ٿو.

مثال طور، هڪ والدين جو ٻار جڏهن وڏو ٿئي ٿو ته پنهنجي والدين جي خدمت گهڻو ڪري جاري رکي سگهي ٿو، پنهنجي رومانوي پارٽنر جي ناراضگي جي ڪري.

جيئن ته دشمني ڪندڙ شخص کي خبر ناهي ته اهي اصل ۾ ڪير آهن، انهن کي پنهنجي سڃاڻپ جي مطابق ڪيريئر چونڊڻ ۾ گهڻو وقت لڳي سگهي ٿو. ان کان بدتر، اهي شايد پنهنجي سڃاڻپ جي بنياد تي هڪ پيشو چونڊڻ جي قابل نه هوندا ڇو ته انهن وٽ ڪا سڃاڻپ نه آهي، شروع ڪرڻ سان.

انهن جي سڃاڻپ، انهن مان جيڪو ڪجهه به هجي، انهن جي رشتي جي ڪري جڙيل هئي. پنهنجي خانداني ميمبر سان گڏ.جڏهن اهي وڏا ٿي ويندا آهن، اهي ٻين رشتن ۾ هن اڌ پڪي، غير حقيقي سڃاڻپ کي ادا ڪرڻ جاري رکندا آهن.

هڪ ٻار جنهن جو پيءُ خاندان کي ختم ڪري ٿو، اڪثر اهو ڳولي ٿو ته هن کي ننڍن ڀائرن جو خيال رکڻو پوندو، مؤثر طور تي انهن لاء والدين. اهو ٻار وڏو ٿي سگهي ٿو ۽ پنهنجي رشتي جي ڀائيواري لاءِ والدين بڻجڻ جاري رکي.

پنهنجي پاڻ کي اهو احساس نه هجڻ جو اسان پاڻ کي ٺاهيندا آهيون يا پاڻ کي ڳوليندا آهيون اهو اسان جي زندگي جي سڀني شعبن تي منفي اثر ڪري سگهي ٿو. اهو اهڙن فيصلن ڏانهن وٺي ٿو جيڪي اسان جي حقيقي قدرن سان ٺهڪندڙ نه هوندا آهن.

ٻارن جي ذريعي زندگي گذارڻ

هڪ دشمني واري خاندان ۾، والدين پنهنجي سڃاڻپ ٻار تي مسلط ڪندا آهن. ٻار کي والدين جي اميدن سان ملڻ جي اميد آهي. والدين ٻار تي پنهنجا مقصد ۽ قدر مسلط ڪندا آهن ۽ ٿي سگهي ٿو ته ٻار جي ذريعي پنهنجا اڻپورا خواب به پورا ڪرڻ جي ڪوشش ڪن.

اها عام ڳالهه آهي ته هڪ دشمني ۾ مبتلا والدين لاءِ ڪجهه چوڻ جهڙو، ”اهو منهنجو خواب هو ته هو ٻار بڻجي وڃي. ڊاڪٽر، پر مون وٽ وسيلا نه هئا. هاڻي، مان چاهيان ٿو ته منهنجو پٽ ڊاڪٽر ٿئي.”

جيڪڏهن پٽ ڊاڪٽر بڻجي وڃي، ته والدين خوش ۽ فخر محسوس ڪن ٿا، اڪثر ڪري بيوقوفيءَ واري حد تائين. اهو صرف عام خوشي ۽ فخر ناهي ته ڪو به والدين پنهنجي ٻار جي ڪاميابي لاء محسوس ڪندو. ان سان گڏ ٻيو ڪجهه به آهي جيڪو ان کي انتهائي ۽ ناگوار بڻائي ٿو.

والدين کي پاڻ تي وڌيڪ فخر آهي ڇاڪاڻ ته اهي پنهنجي ٻار کي هڪ واڌ جي طور تي ڏسندا آهنپاڻ. اهو فخر کان وڌيڪ خود فخر جي باري ۾ آهي جيڪو توهان جي ٻار جي ڪاميابي مان حاصل ٿئي ٿو جنهن کي توهان هڪ الڳ، آزاد فرد طور ڏسو ٿا.

شايد اهو ئي سبب آهي، جيڪڏهن ڪو ٻار پنهنجي والدين جي خواهش جي خلاف وڃي ٿو ۽ ڪامياب ٿئي ٿو، دشمني ڪندڙ والدين پاران ڏيکاريل جوش شايد ئي ساڳيو آهي. هتي، ڪو ٻيو ڪامياب ٿيو- هڪ الڳ فرد جيڪو صرف والدين جي واڌ نه آهي. ڪو ماڻهو جيڪو پنهنجي ذاتي آهي- هڪ فرد جنهن جا پنهنجا مقصد ۽ قدر آهن.

متوازن خاندانن

هڪ انتها تي، والدين پنهنجي ٻارن جي زندگين ۾ حد کان وڌيڪ ۽ غير مناسب طور شامل ٿي سگهن ٿا، يعني دشمني. ٻئي طرف، اهي شايد پنهنجن ٻارن سان بيزار ٿي سگهن ٿيون. ٻئي غير صحت مند خانداني نمونا آهن جيڪي ٻار کي نقصان پهچائين ٿا.

جيئن ته زندگي ۾ ڪيتريون ئي شيون آهن، صحيح طريقو وچولي آهي. متوازن خاندانن ۾، والدين پنهنجن ٻارن کي پيار، سنڀال ۽ مدد ڪن ٿا، پر اهي انهن کي نفسياتي جڳهه پڻ ڏين ٿا جيڪي ترقي ۽ ترقي ڪن ٿا.

صحتمند والدين کي قدرتي ترقي واري نموني کي هلائڻ ڏيو ۽ ٻارن کي وڌيڪ ۽ وڌيڪ خودمختياري ڏيو. جيئن اهي وڌندا آهن. ٻار پنهنجي سڃاڻپ ٺاهڻ ۾ آزاد محسوس ڪري ٿو.

جيئن ته والدين ٻار جي حدن جو احترام ڪن ٿا ۽ انفراديت جي حوصلا افزائي ڪن ٿا، ٻار عزت واپس ڪري ٿو. انهي سان گڏ، ڪنهن به قسم جو ڪو ڪردار مونجهارو ناهي. اهي اميدون جيڪي ماءُ پيءُ کي ٻار مان آهن، جيڪڏهن آهن، ته عمر جي لحاظ کان مناسب آهن.

جيتوڻيڪڪجهه بدقسمتي سانحو ڪردارن جي ٻيهر ترتيب جو سبب بڻجن ٿا، هڪ صحتمند والدين ڪوشش ڪري ٿو ته اهو صرف عارضي آهي. اُھي پنھنجن ٻارن کي پنھنجين ضرورتن جي ڪچري ۾ قيد نه ڪندا آھن.

اھو نه آھي ته خود مختيار ماڻھون پنھنجي والدين جي ضرورتن کي نظر انداز ڪن. اهو صرف اهو آهي ته جيڪڏهن اهي اهو ڪن ٿا، اهي اهو رضامندي ۽ خوشيء سان ڪن ٿا. اهو محسوس نٿو ٿئي ته اهو انهن تي لاڳو ٿئي ٿو.

وڌيڪ اهم، اهي محسوس نٿا ڪن ته انهن کي پنهنجون ضرورتون قربان ڪرڻيون پيون پيون پنهنجن پيارن جي ضرورت لاءِ.

شاعر پهريان نفسيات جا ماهر هئا. هن مضمون ۾ اسان سڀني ڳالهين جو خلاصو هن خوبصورت آيت ۾ بيان ڪري سگهجي ٿو:

“توهان جي هڪجهڙائي ۾ خلا پيدا ٿيڻ ڏيو، ۽ آسمان جي هوائن کي توهان جي وچ ۾ رقص ڪرڻ ڏيو. هڪ ٻئي سان پيار ڪريو پر پيار جو رشتو نه بڻجو: اهو توهان جي روح جي ساحلن جي وچ ۾ هڪ هلندڙ سمنڊ جي حيثيت رکي ٿو.

حوالہ

1. ويلس، ايم، گليڪوف-هوز، سي.، ۽ amp; جونز، آر. (1999). ضابطي تي دارومدار: هڪ گھاس جي پاڙ جو تعلق شرمساريءَ، گهٽ خود اعتمادي، ۽ ننڍپڻ جي والدين سان تعلق رکي ٿو. آمريڪن جرنل آف فيملي ٿراپي ، 27 (1)، 63-71.
2. گاربر، بي ڊي (2011). والدين جي اجنبي ۽ متحرڪ والدين-ٻار جي ڊيڊ جي متحرڪ: بالغيت، والدين، ۽ ٻار جي پيدائش. خانداني ڪورٽ جو جائزو ، 49 (2)، 322-335.
3. بوگولب، اي بي (1984). Symbiotic مائرون ۽ infantilized