Czy oglądając mecz w telewizji zauważyłeś, jak niektórzy widzowie krzyczą na zawodników?

"Wykonaj podanie, ty kretynie".

"Tym razem musisz trafić do domu. No dalej!"

Kiedyś myślałem, że ci ludzie są głupi i że nigdy nie mógłbym zrobić czegoś takiego. Ku mojemu przerażeniu przyłapałem się na podobnym zachowaniu podczas oglądania filmów.

Okazuje się, że dzieje się tak, ponieważ nasze mózgi nie potrafią odróżnić prawdziwego życia od tego, co widzimy na ekranie. Ma to sens, ponieważ nasze mózgi ewoluowały, gdy nie było środków masowego przekazu.

Tylko po Nieświadomie krzyczymy na gracza, nasz świadomy umysł włącza się i uświadamia nam, jak głupio się zachowywaliśmy.

Zjawisko to jest przykładem interakcji pasożytniczej. Powtarzające się interakcje pasożytnicze mogą prowadzić do relacji pasożytniczych. W takich sztucznych, jednostronnych relacjach widzowie wierzą, że mają osobistą relację z ludźmi, których widzą na ekranie.

Przynajmniej gracze i inni celebryci są prawdziwymi ludźmi, których można kiedyś spotkać, jeśli ma się szczęście. Ale ludzie tworzą również pasożytnicze relacje z fikcyjnymi postaciami.

Jest to intrygujące, ponieważ mózg wydaje się nie przejmować faktem, że istnieje zerowa szansa na spotkanie tych osób.

Relacje parasocjalne mogą być dwojakiego rodzaju:

1. Oparte na identyfikacji
2. Relacyjny

1) Relacje pasożytnicze oparte na identyfikacji

Konsumenci mediów tworzą oparte na identyfikacji relacje pasożytnicze, gdy próbują identyfikować się z postacią, którą lubią. Fikcyjne postacie są tworzone tak, aby można je było polubić. Mają tendencję do posiadania cech i cech, których szukamy w sobie. Wydają się żyć życiem, które chcemy przeżyć.

Utożsamianie się z tymi postaciami pozwala ludziom, zwłaszcza tym z niską samooceną, w pewnym sensie "wchłonąć" te cechy w siebie. Pomaga im to zbliżyć się do idealnego siebie.

Na pewno zauważyłeś, że kiedy oglądasz postać, którą lubisz, masz tendencję do zachowywania się jak ona. Podświadomie przejmujesz jej maniery. Efekt jest zwykle tymczasowy. Następnie natrafiasz na nową ulubioną postać i naśladujesz ją.

Ponieważ efekt tej "kradzieży osobowości" jest tymczasowy, niektórzy ludzie będą oglądać program w kółko, aby utrzymać swoją nową osobowość. Może to łatwo doprowadzić do uzależnienia od mediów.2

Nie ma nic złego w podziwianiu fikcyjnych postaci i postrzeganiu ich jako wzorów do naśladowania. Wiele się od nich uczymy i mogą one kształtować naszą osobowość na dobre. W rzeczywistości wszyscy bierzemy fragmenty od różnych postaci, aby budować naszą osobowość.3

Jeśli jednak masz obsesję na punkcie jednej postaci, może to oznaczać problem. Może to sygnalizować, że twoje poczucie własnej wartości jest zbyt słabe, by polegać na własnym "ja". Prawdopodobnie używasz fikcyjnej postaci jako kuli dla swojej osobowości.

Dzieci i nastolatki mają słabe poczucie własnego "ja". Są więc znacznie bardziej skłonne do obsesji na punkcie fikcyjnych postaci. Muszą mieć tę sukienkę Batmana i te statuetki Supermana, ponieważ wciąż próbują zbudować swoją tożsamość4.

Kiedy dorośli zachowują się w ten sposób, wydają się dziecinni, głupi i mają słabe poczucie własnej wartości.

2. relacyjne relacje pasożytnicze

Są to relacje pasożytnicze, w których konsument mediów wierzy, że jest w romantycznym związku z fikcyjną postacią. Fiktofilia jest definiowana jako "silne i trwałe uczucie miłości lub pożądania do fikcyjnej postaci".

To coś więcej niż utożsamianie się z tymi postaciami - coś, co wszyscy robimy do pewnego stopnia.

Dlaczego ktoś miałby zakochać się w fikcyjnej postaci?

Dla mózgu media masowe są po prostu kolejnym sposobem interakcji z ludźmi. Głównym celem interakcji społecznych jest znalezienie potencjalnych partnerów. Ponieważ fikcyjne postacie mają zwykle pożądane cechy, często są to cechy, których ludzie szukają w potencjalnych partnerach.

Dlatego też zakochują się w tych postaciach, które wydają się idealne. Oczywiście są one stworzone tak, aby wyglądały idealnie. Wspaniałe cechy tych fikcyjnych postaci są często przesadzone.

Ludzie są złożeni i rzadko pasują do wąskich kategorii dobra i zła.

Z biegiem lat odkryłem, że śmieci głównego nurtu, które większość ludzi lubi konsumować, przedstawiają bardzo uproszczony obraz ludzkiej psychiki.

Dlatego już dawno przestawiłem się na oglądanie rzeczy spoza głównego nurtu i nie żałuję. Tego typu rzeczy oddają wiele odcieni ludzkiej psychiki, złożoności, sprzeczności i dylematów moralnych.

Plusy i minusy obsesji na punkcie fikcyjnych postaci

Zaletą zakochania się w fikcyjnej postaci jest to, że daje ci to wgląd we własny umysł. Mówi ci, jakich cech i cech szukasz u potencjalnego partnera.

Ale ponieważ pozytywne cechy takich postaci są wyolbrzymione, możesz być rozczarowany, gdy ludzie w prawdziwym świecie nie spełniają twoich oczekiwań.

Niektórzy ludzie tworzą romantyczne związki z fikcyjnymi postaciami jako substytut prawdziwych relacji, prawdopodobnie z powodu samotności, lęku społecznego lub niezadowolenia ze swoich prawdziwych związków.

Warto wiedzieć, że mózgu nie da się długo oszukiwać. W końcu świadomy umysł zrozumie, że związek z osobą, która nie istnieje, nie jest możliwy. Zauważenie tej rozbieżności między rzeczywistością a fantazją może spowodować znaczny niepokój.

Łatwiej jest mieć obsesję na punkcie fikcyjnej postaci i zakochać się w niej. W przeciwieństwie do ludzi w prawdziwym świecie, którzy są bardziej strzeżeni, można łatwo poznać fikcyjne postacie.

Ponadto, ponieważ relacja jest jednostronna, nie musisz radzić sobie z odrzuceniem, które jest powszechne w prawdziwym świecie5.

Nie musisz radzić sobie ze złożonością ludzkiej natury.

Relacje parasocjalne nie są tak satysfakcjonujące, jak relacje w świecie rzeczywistym, których budowanie wymaga pracy i przynosi większe korzyści.

Obsesja na punkcie fikcyjnej postaci może być również sposobem na udowodnienie światu, że jesteś wartościową osobą. Logika jest następująca:

"Jestem bardzo zakochany w tej super pożądanej osobie. Wierzę, że jesteśmy w romantycznym związku. Ponieważ związki są dwustronne, ona również musiała mnie wybrać. Dlatego ja też jestem super pożądany".

Należy pamiętać, że dana osoba może nie być świadoma, że ta podświadoma logika kieruje jej zachowaniem.

Ludzie, którzy wierzą, że nie są pożądani, są bardziej skłonni do korzystania z tej logiki, aby zaprezentować się jako pożądani.

Rzadko widuje się super pożądanych ludzi tworzących pasożytnicze związki, ponieważ wiedzą, że mogą przyciągnąć super pożądanych ludzi w prawdziwym świecie.

Czy obsesja na punkcie fikcyjnych postaci jest zaburzeniem?

Krótka odpowiedź: Nie.

Fiksofilia nie jest oficjalnie uznanym zaburzeniem. Głównym powodem jest to, że większość ludzi tworzy zdrowe relacje pasożytnicze. Uczą się od swoich ulubionych postaci, podziwiają je, przyswajają ich cechy i idą dalej ze swoim życiem6.

Obsesja na punkcie fikcyjnych postaci to rzadkie zjawisko.

Jeśli twoje pasożytnicze relacje nie utrudniają ci normalnego życia i nie powodują u ciebie niepokoju, nie masz powodów do obaw. Zawsze jednak dobrze jest wiedzieć, dlaczego robimy to, co robimy.

Pamiętaj o różnicy między podziwem a obsesją. Kiedy kogoś podziwiasz, komunikujesz się z nim:

"Są tacy wspaniali. Chcę być i wierzę, że mogę być taki jak oni".

Twoje poczucie własnej wartości pozostaje nienaruszone.

Kiedy masz obsesję na czyimś punkcie, tracisz swoje "ja" na rzecz tej osoby. Tworzysz między sobą a nią mur, którego nie można pokonać. Komunikujesz się:

"Są tacy wspaniali. Nigdy nie będę mógł być taki jak oni, więc porzucę siebie, by się nimi stać".

Referencje

1. Derrick, J. L., Gabriel, S., & Tippin, B. (2008). Związki parasocjalne i rozbieżności dotyczące samego siebie: związki Faux przynoszą korzyści osobom o niskiej samoocenie. Relacje osobiste , 15 (2), 261-280.
2. Liebers, N., & Schramm, H. (2019). Interakcje parasocjalne i relacje z postaciami medialnymi - inwentaryzacja 60 lat badań. Trendy w badaniach nad komunikacją , 38 (2), 4-31.
3. Kaufman, G. F., & Libby, L. K. (2012). Zmiana przekonań i zachowań poprzez podejmowanie doświadczeń. Czasopismo z zakresu psychologii osobowości i psychologii społecznej , 103 (1), 1.
4. Lind, A. (2015), Rola fikcyjnych narracji w kształtowaniu tożsamości nastolatków: badanie teoretyczne.
5. Shedlosky-Shoemaker, R., Costabile, K. A., & Arkin, R. M. (2014). Samorozwój poprzez fikcyjne postacie. Jaźń i tożsamość , 13 (5), 556-578.
6. Stever, G. S. (2017) Teoria ewolucji i reakcje na media masowe: Zrozumienie przywiązania pasożytniczego. Psychologia popularnej kultury medialnej , 6 (2), 95.