Dit artikel bespreekt de betekenis van lichaamstaalgebaren die met het hoofd te maken hebben, zoals aan het hoofd krabben, aan het voorhoofd krabben of wrijven en de handen achter het hoofd houden. Laten we beginnen met aan het hoofd of haar krabben.

Wanneer we met één of meer vingers aan ons hoofd krabben, ergens op de bovenkant, achterkant of zijkant van ons hoofd, het geeft de emotionele staat van verwarring aan Kijk naar elke leerling die een moeilijk probleem probeert op te lossen en je zult waarschijnlijk dit gebaar zien.

Er is geen betere plek om dit gebaar te observeren dan in een examenzaal, waar studenten vaak in de war raken als ze het vragenpapier krijgen.

Als je als leerkracht een concept probeert uit te leggen aan je leerlingen en ze krabben op hun hoofd, moet je proberen het concept op een andere manier uit te leggen.

Soms gebruikt een leerling in plaats van zijn vingers een voorwerp zoals een pen, potlood of liniaal om aan zijn hoofd te krabben. De boodschap is in alle gevallen hetzelfde: verwarring.

Krabben of wrijven over het voorhoofd

Krabben of slaan of wrijven op het voorhoofd duidt meestal op vergeetachtigheid. We krabben of slaan vaak op ons voorhoofd als we ons iets proberen te herinneren.

Dit gebaar wordt echter ook gemaakt als iemand een of andere vorm van mentaal ongemak die het gevolg is van het uitvoeren van een moeilijke mentale activiteit, zoals hard nadenken.

Laten we eerlijk zijn: denken is voor de meesten van ons moeilijk. Het was Bertrand Russel die zei: "De meeste mensen gaan liever dood dan dat ze nadenken. Sterker nog, dat doen ze."

Elke activiteit die mentale inspanning vereist, kan iemand dwingen om op zijn voorhoofd te krabben en niet alleen als hij zich iets probeert te herinneren, wat ook moeilijk kan zijn.

Als je iemand bijvoorbeeld een moeilijke vraag stelt, krabt hij misschien aan zijn haar (verwarring) of aan zijn voorhoofd. Als hij het antwoord weet en het zich probeert te herinneren, krabt hij misschien aan zijn voorhoofd. Als hij hard moet nadenken (mentaal ongemak) om de oplossing te vinden, krabt hij misschien ook aan zijn voorhoofd.

Merk op dat hard nadenken over een probleem niet noodzakelijkerwijs een staat van verwarring impliceert. Houd ook rekening met de context van de situatie. Soms krabben we alleen aan ons hoofd omdat we jeuk hebben.

Mentaal ongemak kan ook het gevolg zijn van mensen die je irriteren of ergeren. Als je er genoeg van hebt, krab je je voorhoofd of erger nog, val je de bron van je irritatie en frustratie fysiek aan.

Je hebt vast wel eens gezien, tenminste in films, dat als iemand tijdens een gesprek helemaal pissig is, hij eerst even op zijn voorhoofd krabt voordat hij de vervelende persoon slaat of slaat.

Dus als je met iemand praat en hij krabt vaak aan zijn voorhoofd zonder iets te zeggen, dan is de kans groot dat je hem stoort.

Handen achter het hoofd

Dit gebaar wordt bijna altijd zittend uitgevoerd en kent twee variaties: één met gespreide ellebogen en één met ellebogen die naar voren wijzen in een hoek van ongeveer 90 graden ten opzichte van het lichaamsvlak.

Als iemand zijn hand achter zijn hoofd klemt met zijn ellebogen gespreid, voelt hij zich zelfverzekerd, dominant en superieur. Dit gebaar communiceert de boodschap: "Ik ben zelfverzekerd. Ik weet alles. Ik heb alle antwoorden. Ik ben hier de baas. Ik ben de baas."

Als iemand klaar is met een moeilijke taak, bijvoorbeeld op een computer, kan hij of zij dit gebaar maken terwijl hij of zij zit. Hij of zij kan ook licht achterover leunen om aan te geven dat hij of zij tevreden is over het goed uitgevoerde werk. Een leidinggevende kan dit gebaar maken als een ondergeschikte om advies vraagt.

Als je iemand complimenteert voor zijn of haar goede werk, neemt hij of zij misschien meteen deze lichaamstaalpositie aan. Je kunt er zeker van zijn dat jouw compliment hem of haar een goed gevoel over zichzelf heeft gegeven.

Hoewel dit gebaar zelfvertrouwen uitstraalt, is het niet aan te raden voor sollicitatiegesprekken omdat het de superieure positie van de interviewer kan bedreigen. De interviewer bedreigen is het laatste wat een sollicitant zou willen doen.

"Dit is ongelooflijk schokkend"

Als we onze handen achter ons hoofd klemmen met onze ellebogen naar voren gericht, is dat een teken van ongeloof en onaangename verrassing. Een verrassing zo groot dat we geneigd zijn tot ongeloof en ontkenning.

Het communiceert de boodschap: "Dit is ongelooflijk. Het kan niet waar zijn. Ik ben schokkend teleurgesteld."

Het gaat vaak gepaard met het neerlaten of weg bewegen van het bovenlichaam en het sluiten van de ogen omdat we onbewust de schok of verrassing blokkeren die te veel voor ons is om te verwerken. Soms zijn de handen bovenop het hoofd geklemd in plaats van achterop het hoofd.

Laten we dit gebaar eens vanuit evolutionair oogpunt bekijken. Stel je voor dat je een jager bent die zijn blik op de prooi richt terwijl je langzaam door hoog gras loopt. Je wacht op het juiste moment om aan te vallen, het juiste moment om je speer te werpen.

Plotseling springt er een luipaard uit een nabijgelegen boom op je af. Stel het je voor en probeer te visualiseren wat je onmiddellijke reactie zou zijn. Ja, je zou wegleunen van het luipaard en je handen achter je hoofd houden.

Dit gebaar beschermt de delicate achterkant van je hoofd en de ellebogen voorkomen schade die van voren aan je gezicht kan ontstaan, zoals een luipaard die zijn klauwen in je gezicht zet.

Vandaag de dag hebben wij mensen minder kans om zulke situaties tegen te komen, maar in onze voorouderlijke tijden was het heel gewoon. Deze reactie zit dus ingebakken in onze psyche en we gebruiken hem wanneer we geconfronteerd worden met een situatie die ons emotioneel schokt, zelfs als er geen echt fysiek gevaar dreigt.

In de moderne tijd wordt dit gebaar gemaakt als iemand schokkend nieuws hoort, zoals het overlijden van een dierbare. Als iemand die gewond is geraakt bij een ongeluk met spoed naar de eerste hulp van een ziekenhuis wordt gebracht, zie je misschien een familielid of vriend dit gebaar maken in de wachtruimte.

Wanneer een voetballer een doelpunt mist, maakt hij dit gebaar om zijn schok en ongeloof uit te drukken: "Dit is onmogelijk. Hoe kon ik missen? Ik was er zo dichtbij."

Bekijk deze compilatievideo van gemiste doelpunten en je zult dit gebaar verschillende keren zien, waaronder een dramatisch gebaar van de coach.

Wat interessant is, is dat je fans dit gebaar zelfs ziet maken als hun gesteunde team een cruciale kans mist of een grote klap krijgt. Het maakt niet uit of ze op de tribune zitten of in hun woonkamer naar de wedstrijd op tv kijken.

Als je thrillerfilms, tv-programma's of documentaires bekijkt en je komt een scène tegen die je schokt, kun je dit gebaar maken.