توهان کي هڪ خيال ڏيڻ لاءِ ته جسماني ٻولي رابطي ۾ ڪيئن ڪردار ادا ڪري ٿي، مان توهان کي احمد سان متعارف ڪرائڻ چاهيان ٿو.

احمد ڏاڍو خوش مزاج ۽ خوش نصيب قسم جو ماڻهو هو. توھان کي خبر آھي قسم- اھو جيڪو ھميشہ مسڪرائيندو رھندو آھي ۽ ھڪ دوستانه، بلند ترين کلڻ ۾ تمام گھٽ مذاق تي ڀڃندو آھي.

جيڪو پيار سان سڀني جي پٺيءَ تي چماٽ هڻي ٿو جڏهن هو اچي ٿو سلام جي اشاري سان ۽ گفتگو دوران مسلسل ماڻهن ڏانهن ڇڪي ٿو، جهلي ٿو ۽ جهڪي ٿو.

مان به توهان وانگر توهان جي گهڙي ۽ جلن کي لڳ ڀڳ محسوس ڪري سگهان ٿو احمد کي تصور ڪرڻ جي ڪوشش ڪريو. توھان احمد کي پسند ڪرڻ چاھيو ٿا پر ھن جي باري ۾ ڪا ڳالھھ ايتري ڏکوئيندڙ آھي جو توھان ھن جو مٿو ڦاڙي ڇڏڻ چاھيو ٿا.

جيتوڻيڪ احمد بھترين ۽ ملنسار ھجڻ جي پوري ڪوشش ڪري رھيو آھي، پر ھو ھڪ بنيادي نفسياتي اصول جي ڀڃڪڙي ڪري رھيو آھي جيڪو انساني آرام کي سنڀاليندو آھي.

علائقه يا پرسنل اسپيس جو تصور

ڪميونيڪيشن جي جسماني ٻولي ۾ علائقو يا پرسنل اسپيس ڪنهن شخص جي چوڌاري خلا آهي جنهن کي هو پنهنجي هجڻ جو دعويٰ ڪري ٿو. جيئن ڪو ماڻهو پنهنجي ملڪيت کي نشانو بڻائڻ لاءِ پنهنجي گهر جي چوڌاري باهه يا ديوار لڳائيندو آهي، تيئن هن جي جسم جي چوڌاري هڪ پوشيده جاءِ هوندي آهي جنهن کي هو سمجهندو آهي ته اهو صرف ۽ صرف هن جو آهي.

جڏهن هن جي هن ذاتي جاءِ جي خلاف ورزي ڪئي وڃي ٿي، ته هو بي آرامي محسوس ڪري ٿو، ڌمڪيون ڏئي ٿو ۽ ڊڄي ٿو، جيئن ڪو ماڻهو جيڪڏهن ڪو اجنبي سندس گهر ۾ بغير اجازت جي داخل ٿئي.

ڏسو_ پڻ: الڳ ٿيڻ کي ڪيئن روڪيو (4 مؤثر طريقا)جيڪڏهن ڪو ماڻهو بي آرامي محسوس نه ڪندو آهي جڏهنڪو ماڻهو پنهنجي ذاتي جاءِ ۾ داخل ٿئي ٿو، ان جو مطلب آهي ته هو گهمڻ واري کي قبول ڪري ٿو، هن کي خطري جي طور تي نه ٿو ڏسي، هن جي موجودگي ۾ آرام سان محسوس ڪري ٿو يا هن جي صحبت ۾ به لطف اندوز ٿئي ٿو- جيئن ڪو ماڻهو هوندو جيڪڏهن ڪو مائٽ يا ويجهو دوست هن جي گهر گهمڻ لاءِ ايندو. .

ان جي پٺيان اهو آهي ته درجي تائين جنهن تائين ماڻهو A کي اجازت ڏئي ٿو B کي پنهنجي ذاتي جاءِ ۾ داخل ٿيڻ لاءِ اهو اندازو ڪرڻ جو هڪ صحيح طريقو آهي ته اڳوڻو بعد ۾ ايندڙ جي صحبت ۾ ڪيترو آرامده محسوس ڪندو آهي. آسان اصطلاحن ۾، وڌيڪ توهان ڪنهن کي پنهنجي ذاتي جاء تي اجازت ڏيو ٿا وڌيڪ آرام سان توهان انهن جي ڪمپني ۾ محسوس ڪيو.

ان کي وڌيڪ سادو ڪرڻ لاءِ- جسماني قربت پڻ جذباتي قربت جي نشاندهي ڪري ٿي، يعني جيترو توهان ڪنهن شخص کي پنهنجي جسم جي ويجهو آڻيندؤ، اوترو ئي جذباتي طور تي توهان جي ويجهو هوندو، سواءِ ان وقت جي جڏهن توهان جان بوجھ ڪري ان شخص کي نقصان پهچائڻ جي ڪوشش ڪري رهيا آهيو. وڙهڻ، ريسلنگ يا ڪِڪ باڪسنگ.

ڪيترن ئي جانورن جا پنهنجا علائقا به هوندا آهن، جن کي هو پيشاب ڪرڻ يا پيشاب ڪرڻ سان نشان لڳائيندا آهن ته جيئن ٻين جانورن کي واضح پيغام ڏئي سگهجي ته هو ظلم نه ڪن. دلچسپ ڳالهه اها آهي ته، جانور توهان جي ذاتي جاءِ لاءِ ٻين انسانن جي ڀيٽ ۾ وڌيڪ عزت رکن ٿا.

جڏهن توهان گهٽي ۾ هلندا آهيو، توهان اهو ضرور ڏٺو هوندو ته ڪتو يا ٻلي ڪيئن هلندي آهي جيئن توهان جي سامهون کان توهان جي ويجهو ايندي آهي. هدايت. اهو توهان کان جيترو پري ٿي سگهي گهٽيءَ جي ڪناري ڏانهن وڌي ٿو، جيستائين اهو توهان کي پار ڪري ۽ پوءِ واپس گهٽي جي وچ ۾ هليو وڃي. غريب جانورڪوشش ڪري ٿو ته توهان جي ذاتي جاءِ تي ڪاهه نه ڪري ته جيئن توهان کي خوف محسوس نه ٿئي.

جيتوڻيڪ پکين جا پنهنجا علائقا آهن. تقريبن هر ماڻهوءَ کي مايوس ڪندڙ تجربو هوندو آهي ته ڪنهن پکيءَ کي ويجهو کان ڏسڻ چاهيندو آهي پر جڏهن توهان ڪافي ويجهو ايندا آهيو، جڏهن توهان پکيءَ جي علائقي تي چڙهائي ڪندا آهيو ته اهو ڀڄي ويندو آهي.

ڪميونيڪيشن ۾ ٽيڪ ڏيڻ جو مقصد

ڪنهن شخص ڏانهن جھڪائڻ يا ان کان پري رهڻ توهان جي ۽ انهن جي وچ ۾ خلا کي وڌائڻ يا گهٽائڻ جي ڪوشش آهي. جڏهن اسان هڪ شخص ڏانهن رخ ڪندا آهيون، اسان يا ته ڪوشش ڪري رهيا آهيون انهن جي ذاتي جاءِ ۾ يا انهن کي دعوت ڏئي رهيا آهيون اسان جي ذاتي جاءِ ۾.

ڪنهن به صورت ۾، جذبو جيڪو اسان ان شخص لاءِ محسوس ڪندا آهيون اهو ئي آهي- آرام. اسان ان شخص کي ڪافي پسند ڪريون ٿا جيڪي آرام سان محسوس ڪن ٿا انهن جي ذاتي جاءِ ۾ يا انهن کي اجازت ڏيڻ اسان جي ذاتي جاءِ ۾. مختصر ۾، جڏهن اسان ڪنهن ۾ دلچسپي رکون ٿا، تڏهن اسان پنهنجي ۽ انهن جي وچ ۾ فاصلو گهٽائڻ جي ڪوشش ڪندا آهيون.

اهو ئي سبب آهي ته جيڪي جوڙا تمام گهڻو پيار ۾ هوندا آهن، انهن کي هميشه هڪ ٻئي ڏانهن جهڪندي ڏٺو ويندو آهي. ماڻهن جي هڪ گروهه کي ڏسي توهان آساني سان ويجهن دوستن ۽ اجنبي ماڻهن کي سڃاڻي سگهو ٿا انهن فاصلن جو مشاهدو ڪندي جيڪي اهي پاڻ ۾ برقرار رکندا آهن.

ڪنهن کان پري ٿيڻ انهن لاءِ اسان جي تڪليف ۽ ناپسنديدگي کي ظاهر ڪري ٿو. جيڪڏهن ڪا عورت ڪنهن مرد کي اڻ وڻندڙ ​​​​لڳندي آهي پر هو ان سان فلرٽ ڪندو رهي ٿو، ته هوءَ پوئتي هٽي ويندي ۽ ان کان پري ٿي ويندي جيستائين هوءَ ڇڏڻ جو عذر نه ڪري.

پوئتي جھڪائڻ ڪڏهن ڪڏهن به پهچائي سگھي ٿوسستي يا بي حسي. پر عدم دلچسپيءَ جو جذبو هميشه موجود هوندو آهي.

اسان نه رڳو ماڻهن ڏانهن، پر هر اهڙي شيءِ ڏانهن، جيڪا اسان جي دلچسپي کي جنم ڏئي. چاهي اها تقرير هجي جيڪا توهان ٻڌي رهيا آهيو، هڪ ٽي وي شو آهي جيڪو توهان ڏسي رهيا آهيو يا هڪ ليڪچر جنهن ۾ توهان شرڪت ڪري رهيا آهيو، جڏهن به ڪا دلچسپ ڳالهه سامهون ايندي، توهان کي ممڪن آهي ته توهان پاڻ کي اڳتي وڌو.

ڏسو_ پڻ: ڇو مرد پنهنجون ٽنگون پار ڪندا آهن (ڇا اهو عجيب آهي؟)

جسماني ٻولي جھڪائڻ ۽ علائقائي دعويٰ

ڪجهه ماڻهو سکيا کي ايندڙ سطح تي وٺي ويندا آهن. اهي اصل ۾ پنهنجي دلچسپيءَ واري شئي کي ٽچ ڪن ٿا ته جيئن انهن ۽ ان شئي جي وچ ۾ ڪنهن به قسم جي خلا مڪمل طور تي ختم ٿي وڃي. جڏهن ماڻهو هڪ ٻئي کي ڇڪيندا آهن، اهو قربت جي اونچائي آهي، آرام جي اعلي سطح تي اهي هڪ ٻئي جي چوڌاري محسوس ڪري سگهن ٿا. مثال طور، ڀاڪر پائڻ، مثال طور، ٻن ماڻهن جي وچ ۾ ڪنهن لفظي يا علامتي خلا کي مڪمل طور تي ختم ڪرڻ جي ڪوشش کان سواءِ ٻيو ڪجهه به ناهي.

پر ڇهائڻ، قربت کان علاوه ڪنهن ٻي شيءِ جي نشاندهي به ڪري ٿو. جڏهن توهان ڪنهن شيءِ کي ڇهيو، خاص طور تي ٻين جي موجودگيءَ ۾، توهان پڻ ان شيءِ جي پنهنجي مالڪيءَ جي دعويٰ ڪريو ٿا ۽ ٻين کان ان جي عزت ڪرڻ جي اميد رکو ٿا. توهان غير زباني طور تي ٻين ماڻهن کي ٻڌائي رهيا آهيو، 'هي شيء منهنجي آهي. مان ان جو مالڪ آهيان.’

هڪ ماڻهو جيڪو پنهنجي ڪار سان گڏ پنهنجي تصوير ڪڍندو آهي، اڪثر ڪري ڪار ڏانهن لڪندي ۽ ان کي ڇڪيندي ڏٺو ويندو آهي. مقصد ٻين کي ڏيکارڻ آهي ته ڪار هن جي آهي.

اهڙيءَ طرح، جڏهن هڪ ڪاروباري ايگزيڪيوٽو پنهنجي ڪرسيءَ تي پوئتي ٽيڪ ڏئي ۽ پنهنجا پير ميز تي رکي، هو غير زبانيآفيس ۽ ان جي سامان جي ملڪيت جي دعويٰ ڪرڻ. تصور ڪريو هڪ اسسٽنٽ هن طرح پنهنجي باس جي ڪرسي تي ويٺي.

جڏهن باس اهو ڏسندو، هن کي خطرو محسوس ٿيندو، هن جي دل ڊوڙي ويندي ۽ هو پنهنجي علائقي کي ٻيهر حاصل ڪرڻ لاءِ ارتقائي خواهش محسوس ڪندو.

ڇا توھان چاھيو ٿا ڪنھن کي ڊيڄارڻ؟ انهن جي اجازت کان سواءِ انهن جي ملڪيتن کي ڇهيو.

اهو سوچڻ بيوقوفي آهي ته هي ’ملڪيت جي دعويٰ‘ وارو رويو ڪارن جهڙين شين لاءِ صحيح آهي ۽ ٻين انسانن تائين به نه ٿو وڌي.

جيترو اسان انسانن جي اعتراض کان نفرت ڪريون ٿا، جڏهن اسان عوامي طور تي ڪنهن جي چوڌاري پنهنجي هٿ کي ڍڪيندا آهيون يا لپيندا آهيون، اسان اصل ۾ ان شخص جي ملڪيت جي دعوي ڪري رهيا آهيون.

هاڻي ڪجهه بحث ڪري سگهي ٿو ته اها قربت آهي پر اهو گهڻو ڪري ان کان وڌيڪ آهي. ائين ڪرڻ وارو ماڻهو صاف صاف ٻين کي ٻڌائي رهيو آهي ته، ’هي شيءِ منهنجي آهي‘.

احمد هڪ مهربان ماڻهو هو، پر جڏهن هو ماڻهن کي غير ضروري طور تي ڇڪيندو هو، ته هن انهن جي ذاتي جاءِ جي خلاف ورزي ڪئي ۽ ٿلهي انداز ۾، انهن تي پنهنجي مالڪيءَ جي دعويٰ ڪئي. . گھڻا ماڻھو ڳولھندا آھن پريشان ڪندڙ.