Czy wiesz, co jest największym czynnikiem powodującym problemy w związkach? Jest to zjawisko zwane podstawowy błąd atrybucji w oparciu o teorię psychologii społecznej zwaną teorią atrybucji.

Zanim porozmawiamy o przyczynach podstawowego błędu atrybucji, dobrze zrozummy, co on oznacza. Rozważmy następujący scenariusz:

Sam: Co się z tobą dzieje?

Rita: Odpisanie zajęło ci godzinę. Czy ty mnie w ogóle lubisz?

Sam: Co? Byłem na spotkaniu. Oczywiście, że cię lubię.

Zakładając, że Sam nie kłamał, Rita popełniła w tym przykładzie podstawowy błąd atrybucji.

Aby zrozumieć podstawowy błąd atrybucji, należy najpierw zrozumieć, co oznacza atrybucja. Atrybucja w psychologii oznacza po prostu przypisywanie związku przyczynowego zachowaniom i zdarzeniom.

Kiedy obserwujesz zachowanie, masz tendencję do szukania przyczyn tego zachowania. To "szukanie przyczyn zachowania" nazywa się procesem atrybucji. Kiedy obserwujemy zachowanie, mamy nieodłączną potrzebę zrozumienia tego zachowania. Dlatego staramy się je wyjaśnić, przypisując mu jakąś przyczynę.

Do czego przypisujemy zachowanie?

Teoria atrybucji koncentruje się na dwóch głównych czynnikach - sytuacji i usposobieniu.

Kiedy szukamy przyczyn danego zachowania, przypisujemy je do sytuacji i usposobienia. Czynniki sytuacyjne to czynniki środowiskowe, podczas gdy czynniki usposobienia to wewnętrzne cechy osoby zachowującej się w dany sposób (nazywane usposobieniem). Aktor ).

Powiedzmy, że widzisz szefa krzyczącego na swojego pracownika. Pojawiają się dwa możliwe scenariusze:

Scenariusz 1: Zrzucasz winę za gniew szefa na pracownika, ponieważ uważasz, że jest on leniwy i nieproduktywny.

Scenariusz 2: Obwiniasz szefa za jego gniew, ponieważ wiesz, że zachowuje się tak w stosunku do wszystkich przez cały czas. Wnioskujesz, że szef jest porywczy.

Korespondencyjna teoria wnioskowania o atrybucji

Zadaj sobie pytanie: Co było innego w drugim scenariuszu? Dlaczego uważasz, że szef był porywczy?

To dlatego, że miałeś wystarczający dowód, aby przypisać jego zachowanie do jego osobowości. Dokonałeś odpowiedniego wniosku na temat jego zachowania.

Dokonanie korespondencyjnego wnioskowania na temat czyjegoś zachowania oznacza, że przypisujesz jego zewnętrzne zachowanie do jego wewnętrznych cech. Istnieje zgodność między zewnętrznym zachowaniem a wewnętrznym stanem psychicznym. Dokonałeś atrybucji dyspozycyjnej.

Model kowariancji

Model kowariancji teorii atrybucji pomaga nam zrozumieć dlaczego Ludzie dokonują atrybucji dyspozycyjnych lub sytuacyjnych. Mówi się, że ludzie zauważają kowariancję zachowań z czasem, miejscem i celem zachowania przed dokonaniem atrybucji.

Dlaczego doszedłeś do wniosku, że szef jest porywczy? Oczywiście dlatego, że jego zachowanie było spójne. Sam ten fakt powiedział ci, że sytuacje odgrywają mniejszą rolę w jego gniewnym zachowaniu.

Zgodnie z modelem kowariancji, zachowanie szefa miało wysoki poziom spójność Inne czynniki uwzględniane w modelu kowariancji to konsensus oraz odrębność .

Gdy zachowanie ma wysoki poziom konsensusu, inni ludzie również je wykonują. Gdy zachowanie ma wysoki poziom odrębności, jest ono wykonywane tylko w określonej sytuacji.

Poniższe przykłady wyjaśnią te pojęcia:

• Szef jest zły na wszystkich przez cały czas (wysoka spójność, atrybucja dyspozycyjna)
• Szef rzadko jest zły (niska spójność, atrybucja sytuacyjna)
• Kiedy szef jest zły, inni wokół niego też są źli (wysoki konsensus, atrybucja sytuacyjna).
• Kiedy szef jest zły, nikt inny nie jest (niski konsensus, atrybucja dyspozycyjna)
• Szef jest zły tylko wtedy, gdy pracownik zrobi X (wysoka rozróżnialność, atrybucja sytuacyjna)
• Szef jest zły przez cały czas i na wszystkich (niska dystynktywność, atrybucja dyspozycyjna)

Możesz zobaczyć, dlaczego doszedłeś do wniosku, że szef jest porywczy w scenariusz 2 Zgodnie z modelem kowariancji jego zachowanie charakteryzowało się wysoką spójnością i niską odrębnością.

W idealnym świecie ludzie postępowaliby racjonalnie i analizowali zachowania innych osób w powyższej tabeli, a następnie dochodzili do najbardziej prawdopodobnego przypisania. Ale nie zawsze tak się dzieje. Ludzie często popełniają błędy atrybucji.

Podstawowy błąd przypisania

Podstawowy błąd atrybucji oznacza popełnienie błędu w przypisaniu związku przyczynowego do zachowania. Występuje, gdy przypisujemy zachowanie czynnikom dyspozycyjnym, ale czynniki sytuacyjne są bardziej prawdopodobne oraz gdy przypisujemy zachowanie czynnikom sytuacyjnym, ale czynniki dyspozycyjne są bardziej prawdopodobne.

Chociaż jest to podstawowy błąd atrybucji, wydaje się on występować w określony sposób. Ludzie wydają się mieć większą tendencję do przypisywania zachowania innych czynnikom dyspozycyjnym. Z drugiej strony ludzie przypisują swoje własne zachowanie czynnikom sytuacyjnym.

"Kiedy inni coś robią, to kim są. Kiedy ja coś robię, to moja sytuacja mnie do tego zmusiła".

Ludzie nie zawsze przypisują swoje zachowania czynnikom sytuacyjnym. Wiele zależy od tego, czy wynik zachowania jest pozytywny czy negatywny. Jeśli jest pozytywny, ludzie przypisują go sobie, ale jeśli jest negatywny, obwiniają innych lub swoje otoczenie.

Jest to znane jako tendencyjność służąca sobie, ponieważ w obu przypadkach dana osoba służy sobie, budując / utrzymując własną reputację i poczucie własnej wartości lub szkodząc reputacji innych.

Możemy więc również rozumieć podstawowy błąd atrybucji jako następującą zasadę:

" Kiedy inni robią coś złego, to oni są winni. Kiedy ja robię coś złego, to moja sytuacja jest winna, a nie ja. "

Podstawowy eksperyment błędu atrybucji

Współczesne rozumienie tego błędu opiera się na badaniu przeprowadzonym pod koniec lat 60-tych, w którym grupa studentów czytała eseje na temat Fidela Castro, postaci politycznej. Eseje te zostały napisane przez innych studentów, którzy albo chwalili Castro, albo pisali o nim negatywnie.

Gdy czytelnikom powiedziano, że autor wybrał rodzaj eseju do napisania, pozytywny lub negatywny, przypisali to zachowanie do usposobienia. Jeśli autor zdecydował się napisać esej chwalący Castro, czytelnicy wywnioskowali, że autor lubił Castro.

Podobnie, gdy pisarze zdecydowali się na uwłaczanie Castro, czytelnicy wywnioskowali, że ci pierwsi nienawidzili Castro.

Co ciekawe, ten sam efekt stwierdzono, gdy czytelnikom powiedziano, że autorzy zostali losowo wybrani do pisania za lub przeciw Castro.

W tym drugim warunku autorzy nie mieli wyboru co do rodzaju eseju, ale czytelnicy wywnioskowali, że ci, którzy chwalili Castro, lubili go, a ci, którzy go nie lubili, nienawidzili go.

Eksperyment wykazał więc, że ludzie dokonują błędnych atrybucji na temat usposobienia innych ludzi (lubi Castro) na podstawie ich zachowania (napisał esej chwalący Castro), nawet jeśli zachowanie to miało przyczynę sytuacyjną (został losowo poproszony o pochwalenie Castro).

Przykłady podstawowych błędów atrybucji

Kiedy nie otrzymujesz wiadomości od swojego partnera, zakładasz, że cię ignoruje (usposobienie), zamiast zakładać, że może być zajęty (sytuacja).

Ktoś jadący za tobą wielokrotnie trąbi. Wnioskujesz, że jest to irytująca osoba (usposobienie), zamiast zakładać, że może spieszyć się do szpitala (sytuacja).

Kiedy twoi rodzice nie słuchają twoich żądań, myślisz, że nie dbają o ciebie (usposobienie), zamiast rozważyć możliwość, że twoje żądania są nierealistyczne lub szkodliwe dla ciebie (sytuacja).

Co powoduje podstawowy błąd atrybucji?

1) Postrzeganie zachowania

Podstawowy błąd atrybucji wynika z tego, że inaczej postrzegamy własne zachowanie i zachowanie innych. Kiedy postrzegamy zachowanie innych, zasadniczo widzimy, że się poruszają, podczas gdy ich otoczenie pozostaje niezmienne.

To sprawia, że oni i ich działania są w centrum naszej uwagi. Nie przypisujemy ich zachowania do ich środowiska, ponieważ nasza uwaga jest odwrócona od środowiska.

Wręcz przeciwnie, gdy postrzegamy własne zachowanie, nasz stan wewnętrzny wydaje się stały, podczas gdy środowisko wokół nas się zmienia. Dlatego skupiamy się na naszym środowisku i przypisujemy nasze zachowanie zachodzącym w nim zmianom.

2) Przewidywanie zachowań

Podstawowy błąd atrybucji pozwala ludziom gromadzić informacje o innych. Wiedza o innych pomaga nam przewidywać ich zachowanie.

Mamy tendencję do zbierania jak największej ilości informacji o innych ludziach, nawet jeśli prowadzi to do błędów. Dzięki temu wiemy, kto jest naszym przyjacielem, a kto nie; kto traktuje nas dobrze, a kto nie.

Dlatego też szybko przypisujemy negatywne zachowania innych do ich usposobienia. Uważamy ich za winnych, chyba że jesteśmy przekonani, że jest inaczej.

W czasie ewolucji koszty błędnego wnioskowania o usposobieniu danej osoby były wyższe niż koszty błędnego wnioskowania o jej sytuacji.2

Innymi słowy, jeśli ktoś oszukuje, lepiej jest nazwać go oszustem i oczekiwać, że będzie zachowywał się tak samo w przyszłości, niż obwiniać jego wyjątkową sytuację. Obwinianie czyjejś wyjątkowej sytuacji nic nam nie mówi o tej osobie i o tym, jak prawdopodobnie zachowa się w przyszłości. Dlatego jesteśmy mniej skłonni do tego.

Niepowodzenie w oznaczeniu, uwłaczaniu i ukaraniu oszusta będzie miało dla nas bardziej drastyczne konsekwencje w przyszłości niż niesłuszne oskarżenie go, w którym nie mamy nic do stracenia.

3. "Ludzie dostają to, na co zasługują"

Jesteśmy skłonni wierzyć, że życie jest sprawiedliwe, a ludzie dostają to, na co zasługują. To przekonanie daje nam poczucie bezpieczeństwa i kontroli w przypadkowym i chaotycznym świecie. Wiara w to, że jesteśmy odpowiedzialni za to, co się z nami dzieje, daje nam poczucie ulgi, że mamy wpływ na to, co się z nami dzieje.

Branża samopomocy od dawna wykorzystuje tę tendencję u ludzi. Nie ma nic złego w chęci pocieszenia się, wierząc, że jesteśmy odpowiedzialni za wszystko, co nam się przydarza. Ale przybiera to brzydki obrót z fundamentalnym błędem atrybucji.

Kiedy jakaś tragedia dotyka innych, ludzie mają tendencję do obwiniania ofiar za ich tragedię. Nierzadko ludzie obwiniają ofiary wypadku, przemocy domowej i gwałtu za to, co im się przydarzyło.

Ludzie, którzy obwiniają ofiary za swoje nieszczęścia, myślą, że w ten sposób stają się odporni na te nieszczęścia. "Nie jesteśmy tacy jak oni, więc nam się to nigdy nie przydarzy".

Logika "ludzie dostają to, na co zasługują" jest często stosowana, gdy współczucie dla ofiar lub obwinianie prawdziwych winowajców prowadzi do dysonansu poznawczego. Zapewnienie współczucia lub obwinianie prawdziwego winowajcy jest sprzeczne z tym, w co już wierzymy, powodując, że w jakiś sposób racjonalizujemy tragedię.

Na przykład, jeśli głosowałeś na swój rząd, a on wdrożył złą politykę międzynarodową, trudno będzie ci go winić. Zamiast tego powiesz: "Te kraje zasługują na taką politykę", aby zmniejszyć dysonans i potwierdzić swoją wiarę w rząd.

4. lenistwo poznawcze

Innym powodem podstawowego błędu atrybucji jest to, że ludzie mają tendencję do bycia leniwymi poznawczo w tym sensie, że chcą wnioskować na podstawie minimum dostępnych informacji.

Kiedy obserwujemy zachowanie innych osób, mamy niewiele informacji na temat ich sytuacji. Nie wiemy, przez co przechodzą lub przeszli, więc przypisujemy ich zachowanie ich osobowości.

Aby przezwyciężyć tę tendencyjność, musimy zebrać więcej informacji o sytuacji aktora. Zebranie większej ilości informacji o sytuacji aktora wymaga wysiłku.

Badania pokazują, że gdy ludzie mają mniej motywacji i energii do przetwarzania informacji sytuacyjnych, popełniają podstawowy błąd atrybucji w większym stopniu.3

5) Spontaniczna mentalizacja

Kiedy obserwujemy zachowanie innych, zakładamy, że te zachowania są wynikiem ich stanów psychicznych. Nazywa się to spontaniczna mentalizacja .

Mamy taką tendencję, ponieważ stany mentalne ludzi i ich działania często się pokrywają. Dlatego uważamy, że działania ludzi są wiarygodnymi wskaźnikami ich stanów mentalnych.

Stany mentalne (takie jak postawy i intencje) nie są tym samym, co dyspozycje w tym sensie, że są bardziej tymczasowe. Jednak spójne stany mentalne w czasie mogą wskazywać na trwałe dyspozycje.

Badania sugerują, że proces spontanicznej mentalizacji może stać za tendencją ludzi do przypisywania zachowań przyczynom dyspozycyjnym, a nie sytuacyjnym.4

Czy to sytuacja czy usposobienie?

Ludzkie zachowanie często nie wynika ani z samej sytuacji, ani z samego usposobienia. Jest to raczej produkt interakcji między nimi. Oczywiście istnieją zachowania, w których sytuacja odgrywa większą rolę niż usposobienie i odwrotnie.

Jeśli chcemy zrozumieć ludzkie zachowanie, powinniśmy spróbować wyjść poza tę dychotomię. Skupianie się na jednym czynniku często odbywa się kosztem ignorowania innego, co prowadzi do niepełnego zrozumienia.

Podstawowy błąd atrybucji można zminimalizować, jeśli nie całkowicie uniknąć, pamiętając, że sytuacje odgrywają kluczową rolę w ludzkim zachowaniu.

Referencje

1. Jones, E. E., Davis, K. E., & Gergen, K. J. (1961). Warianty odgrywania ról i ich wartość informacyjna dla percepcji osoby. Journal of Abnormal and Social Psychology (Czasopismo psychologii społecznej i anormalnej) , 63 (2), 302.
2. Andrews, P. W. (2001), Psychologia szachów społecznych i ewolucja mechanizmów atrybucji: Wyjaśnienie podstawowego błędu atrybucji. Ewolucja i ludzkie zachowanie , 22 (1), 11-29.
3. Gilbert, D. T. (1989), Lekkie myślenie o innych: automatyczne komponenty procesu wnioskowania społecznego. Niezamierzona myśl , 26 , 481.
4. Moran, J. M., Jolly, E., & Mitchell, J. P. (2014). Spontaniczne mentalizowanie przewiduje podstawowy błąd atrybucji. Journal of cognitive neuroscience , 26 (3), 569-576.