Neurose verwijst over het algemeen naar een mentale stoornis die wordt gekenmerkt door gevoelens van angst, depressie en vrees die niet in verhouding staan tot de omstandigheden van iemands leven, maar niet volledig uitschakelen.

In dit artikel bekijken we neurose echter vanuit het psychoanalytische perspectief, waarin staat dat neurose het resultaat is van mentale conflicten. Dit artikel is gebaseerd op het werk van Karen Horney, die het boek Neurose en menselijke groei waarin ze een theorie van neurotische behoeften naar voren bracht.

Neurose is een vervormde manier om naar zichzelf en de wereld te kijken. Het zorgt ervoor dat iemand zich op een dwangmatige manier gedraagt. Dit dwangmatige gedrag wordt gedreven door neurotische behoeften. We kunnen dus zeggen dat een neurotisch persoon iemand is die neurotische behoeften heeft.

Zie ook: 6 Tekenen van verslaving

Neurotische behoeften en hun oorsprong

Een neurotische behoefte is gewoon een buitensporige behoefte. We hebben allemaal behoeften zoals goedkeuring willen, prestatie, sociale erkenning, enzovoort. Bij een neurotisch persoon zijn deze behoeften buitensporig, onredelijk, onrealistisch, willekeurig en intens geworden.

We willen bijvoorbeeld allemaal geliefd zijn, maar we verwachten niet dat anderen ons de hele tijd overladen met liefde. De meesten van ons zijn ook verstandig genoeg om te beseffen dat niet alle mensen van ons zullen houden. Een neurotisch persoon met een neurotische behoefte aan liefde verwacht de hele tijd door iedereen geliefd te worden.

Zie ook: Zung zelfbeoordelende depressieschaal

Neurotische behoeften worden voornamelijk gevormd door iemands vroege levenservaringen met hun ouders. Kinderen zijn hulpeloos en hebben constante liefde, genegenheid en steun van hun ouders nodig.

Ouderlijke onverschilligheid en gedrag zoals directe/indirecte dominantie, niet voldoen aan de behoeften van het kind, gebrek aan begeleiding, overbescherming, onrechtvaardigheid, niet nagekomen beloften, discriminatie, enz. veroorzaken van nature wrok bij kinderen. Karen Horney noemde dit basale wrok.

Omdat kinderen te afhankelijk zijn van hun ouders, genereert dit een conflict in hun hoofd. Moeten ze hun wrok uiten en het risico lopen de liefde en steun van hun ouders te verliezen of moeten ze het niet uiten en het risico lopen niet aan hun behoeften te voldoen?

Als ze hun wrok uiten, verergert dit alleen maar hun mentale conflict. Ze hebben er spijt van en voelen zich schuldig, omdat ze denken dat dit niet de manier is waarop ze zich zouden moeten gedragen tegenover hun primaire verzorgers. De strategieën die ze gebruiken om dit conflict op te lossen, vormen hun neurotische behoeften op volwassen leeftijd.

Een kind kan een aantal strategieën aannemen om met wrok om te gaan. Naarmate het kind ouder wordt, zal een van deze strategieën of oplossingen zijn dominante neurotische behoefte worden. Het zal zijn zelfbeeld en perceptie van de wereld vormen.

Stel bijvoorbeeld dat een kind altijd het gevoel heeft gehad dat zijn ouders niet in staat waren om aan zijn belangrijke behoeften te voldoen. Het kind kan proberen zijn ouders voor zich te winnen door zich meer te conformeren aan dit programma dat in zijn hoofd draait:

Als ik lief en zelfopofferend ben, zal er aan mijn behoeften worden voldaan.

Als deze nalevingsstrategie niet werkt, kan het kind agressief worden:

Ik moet machtig en dominant zijn om aan mijn behoeften te voldoen.

Als ook deze strategie mislukt, heeft het kind geen andere keuze dan zich terug te trekken:

Het heeft geen zin om op mijn ouders te vertrouwen. Ik kan maar beter onafhankelijk en zelfredzaam worden, zodat ik in mijn eigen behoeften kan voorzien.

Ouders die in elke behoefte van het kind voorzien, is op de lange termijn ongezond omdat het kind hierdoor te afhankelijk en te bevoorrecht kan worden, wat kan doorwerken in de volwassenheid.

Natuurlijk kan een kind van 6 jaar nog niet denken aan zelfredzaamheid. Hij zal waarschijnlijk door middel van meegaandheid of agressie (driftbuien zijn ook een vorm van agressie) proberen zijn ouders ervan te overtuigen dat ze aan zijn behoeften moeten voldoen.

Naarmate het kind ouder wordt en beter in staat is om in zijn eigen behoeften te voorzien, is het waarschijnlijker dat de strategie van terugtrekken en 'onafhankelijk willen zijn' wordt toegepast.

Een kind dat een neurotische behoefte aan onafhankelijkheid en zelfredzaamheid ontwikkelt, kan opgroeien om sociale interacties en relaties te vermijden omdat hij het gevoel heeft dat hij niets van andere mensen nodig heeft.

Hij kan feestjes en andere sociale bijeenkomsten vermijden en heel selectief zijn in het maken van vrienden. Hij kan ook de neiging hebben om normale banen te vermijden en liever zelfstandig ondernemer zijn.

Drie strategieën om basiswrok op te lossen

Laten we één voor één de strategieën bespreken die kinderen gebruiken om basale wrok en de neurotische behoeften die daaronder vallen op te lossen:

1. Op weg naar strategie (naleving)

Deze strategie geeft vorm aan de neurotische behoefte aan genegenheid en goedkeuring. De persoon wil dat iedereen hem de hele tijd aardig vindt en van hem houdt. Ook is er een neurotische behoefte aan een partner. De persoon denkt dat het vinden van een partner die van hem houdt de oplossing is voor al zijn problemen en behoeften. Hij wil dat zijn partner zijn leven overneemt.

Ten slotte is er een neurotische behoefte om iemands leven te beperken tot nauwe grenzen. De persoon wordt zelfgenoegzaam en tevreden met minder dan wat zijn ware potentieel hem zou kunnen helpen bereiken.

2. Bewegen tegen de strategie (Agressie)

Deze strategie geeft waarschijnlijk vorm aan een neurotische behoefte aan het verkrijgen van macht, het uitbuiten van anderen, sociale erkenning, prestige, persoonlijke bewondering en persoonlijke prestatie. Het is waarschijnlijk dat veel politici en beroemdheden deze neurotische behoeften hebben. Deze persoon probeert zichzelf vaak groter te laten lijken en anderen kleiner.

3. Afstand nemen van de strategie (Terugtrekking)

Zoals eerder gezegd, geeft deze strategie vorm aan de neurotische behoefte aan zelfredzaamheid, zelfstandigheid en onafhankelijkheid. Het kan ook leiden tot perfectionisme. De persoon wordt te afhankelijk van zichzelf en verwacht te veel van zichzelf. Hij stelt onrealistische en onmogelijke normen voor zichzelf.

Een conflict over het zelfbeeld

Net als veel andere dingen in de menselijke persoonlijkheid, is neurose een identiteitsconflict. De kindertijd en adolescentie zijn periodes waarin we onze identiteit opbouwen. Neurotische behoeften drijven mensen ertoe om ideale zelfbeelden voor zichzelf op te bouwen die ze het grootste deel van de rest van hun leven proberen na te leven.

Ze zien de strategieën om met basiswrok om te gaan als positieve kwaliteiten: meegaand zijn betekent dat je een goed en aardig persoon bent, agressief zijn betekent dat je machtig en een held bent en afstandelijkheid betekent dat je wijs en onafhankelijk bent.

De persoon probeert te voldoen aan dit geïdealiseerde zelfbeeld, kweekt trots en voelt zich gerechtigd om aanspraken te maken op het leven en mensen. Hij stelt onrealistische gedragsnormen aan zichzelf en anderen en probeert zijn neurotische behoeften te projecteren op andere mensen.

Als de persoon volwassen wordt, stolt zijn geïdealiseerde zelfbeeld en probeert hij het te handhaven. Als ze het gevoel hebben dat hun neurotische behoefte niet vervuld wordt of in de toekomst niet vervuld zal worden, ervaren ze angst.

Als iemand met een neurotische behoefte aan zelfredzaamheid bijvoorbeeld een baan krijgt waarbij hij afhankelijk is van anderen, zal hij gemotiveerd zijn om ontslag te nemen. Op dezelfde manier zal iemand met een neurotische behoefte aan afstandelijkheid merken dat zijn geïdealiseerde zelfbeeld bedreigd wordt als hij zich onder mensen begeeft.

Laatste woorden

Er schuilt een neuroot in ons allemaal. Als we begrijpen hoe deze behoeften ons gedrag vormgeven, kunnen we ons ervan bewust worden wanneer ze in ons leven spelen. Dit kan ons dan weer in staat stellen om ze te reguleren en te voorkomen dat ze een te centrale rol gaan spelen in ons bestaan.

Zelfbewustzijn kan ons in staat stellen om door het leven te navigeren en op gebeurtenissen te reageren zonder dat het neurotische in ons de overhand krijgt.