Je bent vast wel eens een van die mensen tegengekomen die geloven dat ze tekenen van het universum ontvangen. Misschien ben jij wel een van hen. Ik heb in het verleden zeker zo gedacht.

Je weet wel, je werkt aan een moeilijke taak en je komt voor een obstakel te staan. Dan zeg je tegen jezelf dat het een teken van het universum is dat je moet stoppen. Of wanneer je erover denkt om in een bedrijf te investeren en een vriend tegenkomt die zegt dat hij al in hetzelfde bedrijf heeft geïnvesteerd.

"Boem! Dat is een teken dat ik op de goede weg ben. Hoe groot is de kans dat mijn beste vriend heeft geïnvesteerd in hetzelfde bedrijf waarin ik wilde investeren? We zijn telepathisch met elkaar verbonden."

Niet zo snel.

In dit artikel zullen we onderzoeken waarom we de neiging hebben om te geloven dat we boodschappen van het universum krijgen en waarom we zijn geprogrammeerd om aandacht te besteden aan deze "tekens".

Tekens zien van het universum

Andere voorbeelden zijn:

• Denken aan een vriend waar je al een tijdje niet meer aan gedacht hebt en dan een sms of een telefoontje van hem ontvangen.
• Een pizza bestellen voor $10 en erachter komen dat je precies $10 op zak hebt.
• Het zien van het nummer 1111 of 2222 of 333 op nummerplaten.
• Overal zie je de auto die je wilde kopen.
• Een woord lezen in een boek en dan precies hetzelfde woord tegenkomen in je social media feed.

Velen hebben deze voorbeelden gebruikt om het bestaan van de wet van aantrekking te rechtvaardigen, d.w.z. we trekken in onze realiteit aan waar we aan denken. Ik heb een heel artikel geschreven waarin ik de wet ontkracht als je geïnteresseerd bent.

Oké, wat gebeurt er hier?

Waarom zijn deze gebeurtenissen zo bijzonder dat mensen een wet hebben verzonnen om ze te verklaren? Als zulke gebeurtenissen plaatsvinden, waarom geloven mensen dan dat het tekenen van het universum zijn?

De behoefte aan geruststelling en troost

Als je kijkt naar het soort betekenissen dat mensen aan dergelijke gebeurtenissen toekennen, is het eerste wat je opvalt dat ze proberen deze gebeurtenissen persoonlijk relevant te maken. Deze gebeurtenissen moeten iets met hen doen. Het universum stuurt ze berichten.

Als we ons dan afvragen welk doel deze boodschappen dienen, is het antwoord bijna altijd dat ze dienen om de ontvanger gerust te stellen. Ze geven de ontvanger een gevoel van troost of hoop.

Waarom zou een ontvanger gerustgesteld willen worden? En waarom uitgerekend door het universum?

Als mensen door het leven gaan, worden ze geconfronteerd met veel onzekerheid - onzekerheid in hun carrière, relaties, toekomst en wat al niet meer. Deze onzekerheid leidt tot een verlies van het gevoel van controle. Maar mensen willen geloven dat ze hun leven en lot op de een of andere manier onder controle hebben.

Ga het universum binnen.

Het universum of de energie of wat dan ook wordt gezien als een gigantische alwetende en almachtige entiteit die mensen kan leiden en alles beter kan maken. Het heeft meer controle over het leven en de realiteit van mensen dan zijzelf. Dus luisteren ze naar de tekenen en wijsheden van het universum.

Op deze manier kennen mensen het universum agency toe. Het universum is een actieve agent die hen boodschappen stuurt om hen te leiden. (Zie ook Is karma echt?)

Daarom, wanneer mensen een moeilijke of onzekere tijd tegemoet gaan en gerustgesteld willen worden dat alles goed komt, bevredigen ze deze behoeften van het universum.

Iemand die bijvoorbeeld een nieuw bedrijf begint, neemt een risico. Hij kan niet echt zeker zijn van succes. In de diepte van de onzekerheid hunkert hij naar een "teken" van het almachtige universum, zodat hij zijn angst kan verlichten.

Het "teken" biedt geruststelling en troost. Het kan van alles zijn, zolang de persoon bereid is het als een teken te zien. Meestal zijn het toevalligheden.

Het nemen van belangrijke beslissingen in het leven kan een heel moeilijk en angstig proces zijn. Het universum komt tussenbeide en vergemakkelijkt de besluitvorming van mensen.

Alles gebeurt met een reden

Wanneer we een moeilijke beslissing proberen te nemen, helpt het om wat verantwoordelijkheid van onze schouders te verschuiven naar de schouders van het lot, het lot of het universum. Het is een verdedigingsmechanisme dat het zelf beschermt tegen de mogelijke negatieve gevolgen van een moeilijke beslissing.

Als het immers het universum is dat je het teken "ga je gang" gaf, zie je er niet zo slecht uit nadat je een slechte beslissing hebt genomen.

Mensen kunnen jou de schuld geven, maar niet het universum. Dus verschuif je de schuld subtiel naar het universum. Het universum is wijs. Het universum heeft vast andere plannen met jou. Alles gebeurt met een reden. Het universum is hier meer verantwoordelijk voor dan jij.

Natuurlijk speelt het willen geloven dat alles met een reden gebeurt ook een rol in onze behoefte aan geruststelling.

Wat grappig is, is dat wanneer mensen echt iets willen doen - wanneer ze geen enkele twijfel hebben over hun beslissingen - ze de wijsheid van het universum lijken weg te gooien. Ze lijken op deze momenten minder afgestemd te zijn op het lezen van de tekens van het universum.

Elke keer dat je volhoudt in het aangezicht van obstakels, negeer je dan niet de signalen van het universum (obstakels) dat je het niet zou moeten doen?

Mensen lijken de tekenen van het universum alleen te lezen bij onzekerheid en wanneer het hen uitkomt, om hun behoefte aan geruststelling te bevredigen.

Als je voor een obstakel staat en zegt: "Het universum wil niet dat ik dit doe", dan ben jij het die het op een diep niveau niet wil doen. Waarom zou je het arme universum erbij betrekken? Je beschermt jezelf gewoon tegen het nemen van een potentieel slechte beslissing (stoppen).

Je rechtvaardigt je levensbeslissingen met behulp van het universum. Mensen hebben een sterke behoefte om hun levensbeslissingen te rechtvaardigen.

Geloven dat alles weer met een reden gebeurt, helpt hen zichzelf te troosten. Ze willen geloven dat hoe ze zijn geworden de beste manier is waarop ze hadden kunnen worden.

Natuurlijk, het is geruststellend, maar het is ook irrationeel. Je hebt geen manier om te weten hoe het misschien met je was afgelopen. Als je 5 of 10 jaar geleden een andere beslissing had genomen, was je misschien beter af geweest, slechter af of zelfs hetzelfde. Je hebt echt geen manier om het te weten.

Wat is er zo bijzonder aan toevalligheden?

Laten we nu eens kijken naar deze zogenaamde tekenen en proberen uit te vinden wat ze zo speciaal maakt in vergelijking met andere gebeurtenissen. Zoals eerder gezegd, zijn de meeste van deze tekenen eigenlijk toevalligheden. Maar mensen lijken het moeilijk te vinden om te geloven dat ze slechts toevalligheden zijn.

"Dat kan geen toeval zijn", zeggen ze vol ongeloof.

Het toekennen van een persoonlijke, grotere betekenis aan toevalligheden komt voort uit de volgende drie factoren:

1. Opvallende opvallendheid

We zijn geprogrammeerd om opmerkzaamheid in onze omgeving op te merken omdat het een zoektocht naar oorzakelijke verklaringen oproept. Oorzakelijke verklaringen helpen ons op hun beurt om te leren.

Eenvoudig gezegd, we merken dingen in onze omgeving op die opvallen tussen het lawaai omdat ze een leermogelijkheid bieden.

Stel dat een dier elke dag naar een rivier gaat om water te drinken. Na verloop van tijd verwacht het dier bepaalde dingen in deze context - de stromende rivier, de aanwezigheid van andere dieren en andere regelmatigheden in de omgeving.

Op een dag, terwijl het dier van het water drinkt, springt er een krokodil uit de rivier om het aan te vallen. Het dier is verrast en veert terug. Deze gebeurtenis was een opvallende gebeurtenis met een lage waarschijnlijkheid van voorkomen, althans in de gedachten van dat dier.

Het dier schrijft dus opzet toe aan de krokodil ("De krokodil wil me doden") en leert dat het gevaarlijk is om hier water te komen drinken. Het dier zou de rivier in de toekomst zelfs kunnen vermijden.

Alle dieren reageren op de een of andere manier op dergelijke opvallendheid in hun omgeving. Loop een weiland in waar een stel koeien vredig staat te grazen en je maakt ze aan het schrikken. Tik hard met je voeten op de vloer en je maakt die muis bang.

Dit zijn lage waarschijnlijkheid Het zijn opvallende gebeurtenissen die deze dieren de kans geven om te leren hoe hun omgeving werkt. Mensen functioneren op dezelfde manier.

"Wat heeft dit alles met toeval te maken?" vraag je.

De meeste gebeurtenissen die je in je dagelijkse leven tegenkomt, zijn gebeurtenissen met een hoge waarschijnlijkheid, die niet saillant zijn. Als je op een dag een vliegende hond zou zien, zou je verrast zijn en het aan iedereen vertellen - een gebeurtenis met een lage waarschijnlijkheid, die saillant is.

Het punt is: als we zulke opvallende gebeurtenissen met een lage waarschijnlijkheid tegenkomen, gaat ons verstand op zoek naar verklaringen voor zulke gebeurtenissen.

"Waarom vloog de hond?"

"Was ik aan het hallucineren?"

"Was het een grote vleermuis?"

Onderzoekers hebben een raamwerk voorgesteld dat de stadia in de detectie van een toeval benadrukt.

Ze wijzen erop dat niet alleen de detectie van een patroon belangrijk is bij het ervaren van toevalligheden, maar dat de herhaling van dat patroon er ook toe doet. Herhaling maakt in wezen een niet-saliente gebeurtenis salient.

Een klop op je deur horen als je gaat slapen is misschien niet saillant genoeg voor je. Je kunt het gemakkelijk verwerpen. Maar als hetzelfde de volgende nacht gebeurt, maakt dat de hele zaak saillant. Het vraagt om een causale verklaring.

Wanneer twee of meer gebeurtenissen met een lage waarschijnlijkheid samen voorkomen, wordt de waarschijnlijkheid dat ze samen voorkomen nog lager.

Een gebeurtenis A kan op zichzelf een lage waarschijnlijkheid hebben. Nou en? Niet echt een groot probleem en gemakkelijk af te doen als toeval.

Beschouw nu een andere gebeurtenis B, die ook een lage waarschijnlijkheid heeft. De waarschijnlijkheid dat A en B samen gebeuren is nog lager, en je staat versteld.

"Dat kan geen toeval zijn. Ik neuriede 's ochtends een liedje en hetzelfde liedje speelde op de radio op weg naar mijn werk."

Zulke toevalligheden zijn verrassend, en we hebben de neiging te vergeten dat een zeer lage waarschijnlijkheid nog steeds enige waarschijnlijkheid is. Je zou moeten verwachten dat zulke dingen gebeuren, zij het zelden. En dat is wat er gebeurt.

Het kader van het ervaren van een toeval bestaat uit de volgende stappen:

1. Herhaling van twee of meer vergelijkbare gebeurtenissen/patronen.
2. Waarschijnlijkheid dat ze toevallig samen voorkomen.
3. Zoeken naar een causale verklaring.

Als de waarschijnlijkheid dat twee gebeurtenissen samen gebeuren hoog is, concluderen we dat het toeval is en zijn we niet verrast. Bijvoorbeeld, een alarm dat afgaat (gebeurtenis A) en jij die 's ochtends wakker wordt (gebeurtenis B).

Als de waarschijnlijkheid laag is, gaan we op zoek naar een causale verklaring. Bijvoorbeeld, je denkt aan een vriend (gebeurtenis A) die vervolgens onmiddellijk belt (gebeurtenis B). Veel mensen concluderen dat "het een teken van het universum is" omdat er geen andere verklaring lijkt te passen.

De "Het gebeurde door toeval" verklaring lijkt ook onwaarschijnlijk, zelfs als het de meest accurate verklaring is.

Mensen hebben dringend behoefte aan een verklaring en kunnen blijkbaar geen genoegen nemen met "Het gebeurde toevallig". Dus nemen ze hun toevlucht tot de verklaring "Het is een teken" - een verklaring die nog ongeloofwaardiger is dan te geloven dat "Het gebeurde toevallig".

De rationelere mensen onder ons, die genoegen nemen met de "Het gebeurde door toeval" verklaring, waarderen de lage waarschijnlijkheid van het hele scenario.

Ze zijn ook enigszins verrast, omdat ze getuige zijn geweest van een gebeurtenis waarvan de kans heel klein was dat die zou plaatsvinden. Maar ze weerstaan de verleiding om hun toevlucht te nemen tot ongeloofwaardige verklaringen.

2. Bedoeling toeschrijven

Geloven dat het universum je tekens stuurt impliceert dat het universum opzettelijk is. Hoe kan het universum opzettelijk zijn? Het universum is geen organisme. Organismen zijn opzettelijk en dat zijn er maar een paar.

Waar komt onze neiging vandaan om intentie toe te schrijven aan dingen zonder intentie?

Dit heeft weer te maken met hoe we leren.

De omgevingen waarin onze leersystemen evolueerden, legden de nadruk op intentie. We moesten de intentie van onze roofdieren en medemensen achterhalen. Onze voorouders die dit vermogen hadden om intentie te achterhalen, overtroffen degenen die dat niet hadden.

Met andere woorden, onze leersystemen zijn ontworpen om de bedoeling te achterhalen. Als een voorouder van de mens een takje hoorde breken in het bos, had de aanname dat het een roofdier was dat wilde aanvallen meer overlevingsvoordelen dan de aanname dat het een willekeurig takje was dat toevallig brak.2

Als gevolg daarvan zijn we biologisch bereid om een bedoeling toe te schrijven aan gebeurtenissen zonder voor de hand liggende verklaring en hebben we de neiging om ze over ons te laten gaan.

3. Overtuigingen en percepties

Als we iets leren, vormen we ergens een overtuiging over. Overtuigingen kunnen onze waarneming veranderen doordat we informatie zoeken die onze bestaande overtuigingen bevestigt. En we vermijden informatie die onze overtuigingen ontkracht.

Mensen die geloven dat het universum hen boodschappen stuurt, zullen veel moeite doen om gebeurtenissen als tekens te interpreteren.

Hun voorspellingen hebben bijvoorbeeld meerdere eindpunten, d.w.z. ze passen meerdere gebeurtenissen in hun voorspellingen om te bewijzen dat hun voorspellingen waar zijn.3

Bij ons in de buurt geloven veel mensen dat wanneer vogels hevig tjilpen, dat een teken is dat er gasten aankomen. Grappig, ik weet het.

Het bijgeloof specificeert niet wanneer, hoe of welke gasten zullen komen. Bijgeloof is meestal vaag op deze manier, waardoor bijgelovige mensen een hele reeks gebeurtenissen in hun voorspellingen kunnen inpassen.

Eén eindpunt of mogelijkheid is dat de gasten onmiddellijk na het tsjirpen arriveren. Voorspelling bevestigd. Tweede mogelijkheid is dat de gasten uren later arriveren. Voorspelling bevestigd.

De derde mogelijkheid is dat de gasten dagen later arriveren. Nou en? Ze zijn er toch nog? Voorspelling bevestigd.

Vierde mogelijkheid is dat iemand belt. Dat is hetzelfde als een gast ontmoeten, alleen niet persoonlijk, zeggen ze. Voorspelling bevestigd. Je ziet waar ik hiermee naartoe ga.

We passen dubbelzinnige informatie aan volgens onze eigen percepties. Als onze percepties eenmaal op een bepaalde manier zijn afgestemd, zien we de werkelijkheid door hun filters.

Ten eerste maakt de opmerkelijkheid van een gebeurtenis misbruik van onze aandachtsvoorkeur en merken we het op. Het blijft hangen in onze geest en dan raken we erop afgestemd om het op te merken in onze omgeving. Dan verbinden we de twee gebeurtenissen in onze geest en zijn we verrast door hun herhaling.

Het geheugen speelt hier een sleutelrol. We onthouden opvallende gebeurtenissen. We besteden geen aandacht aan gevallen waarin deze gebeurtenissen zich niet voordoen.

Stel dat je erover denkt om een auto te kopen en je ziet die auto in de loop van een week overal. In die week heb je die auto misschien wel zeven keer gezien.

Je herinnert je deze opvallende gebeurtenissen levendig. Tijdens dezelfde week zag je ook veel andere auto's. In feite zag je meer van zulke auto's dan de auto die je wilde kopen.

Je geest besteedde weinig aandacht aan deze vele andere auto's omdat je perceptie was afgestemd op het opmerken van de auto waar je aan dacht.

Dit is geen teken van het universum dat je die auto moet kopen. Het is gewoon hoe onze geest werkt.

De beste manier om belangrijke beslissingen te nemen is niet om te vertrouwen op bijgeloof zoals dit, maar om alle kosten en baten van deze beslissingen goed af te wegen.

Referenties

1. Johansen, M. K., & Osman, M. (2015). Toevalligheden: een fundamenteel gevolg van rationele cognitie. Nieuwe ideeën in de psychologie , 39 , 34-44.
2. Beck, J., & Forstmeier, W. (2007). Bijgeloof en geloof als onvermijdelijke bijproducten van een adaptieve leerstrategie. Menselijke natuur , 18 (1), 35-46.
3. Watt, C. (1990). Psychologie en toeval. Europees Tijdschrift voor Parapsychologie , 8 , 66-84.