Om je een idee te geven van hoe lichaamstaal een rol speelt in communicatie, wil ik je voorstellen aan Ahmed.

Ahmed was een heel vrolijk en blij persoon. Je kent het wel, degene die altijd lacht en bij de kleinste grap in een vriendelijk, opgewekt lachsalvo uitbarst.

Degene die iedereen liefdevol op de rug slaat als hij aankomt als begroetingsgebaar en voortdurend mensen aanraakt, vasthoudt en naar zich toe leunt tijdens gesprekken.

Ik kan je verstikking en irritatie bijna voelen als je probeert je Ahmed voor te stellen. Je wilt Ahmed aardig vinden, maar iets aan hem is zo irritant dat je zijn kop eraf wilt bijten.

Hoewel Ahmed zijn best doet om aardig en vriendelijk te zijn, overtreedt hij een fundamenteel psychologisch principe dat het menselijk comfort bepaalt.

Het concept van territorium of persoonlijke ruimte

Territorium of persoonlijke ruimte in de lichaamstaal van communicatie is de ruimte rond een persoon waarvan hij beweert dat die van hem is. Net zoals iemand hekken of muren rond zijn huis bouwt om zijn eigendom af te bakenen, is er een onzichtbare ruimte rond zijn lichaam waarvan hij gelooft dat die van hem is en van hem alleen.

Wanneer deze persoonlijke ruimte van hem wordt geschonden, voelt hij zich ongemakkelijk, bedreigd en geïntimideerd, net zoals iemand dat zou doen als een vreemde zijn huis binnenkomt zonder toestemming te vragen.

Omgekeerd, als iemand zich niet ongemakkelijk voelt als iemand zijn persoonlijke ruimte binnenkomt, betekent dit dat hij de bezoeker accepteert, hem niet als een bedreiging ziet, zich op zijn gemak voelt in zijn aanwezigheid of zelfs geniet van zijn gezelschap - net zoals iemand zou doen als een familielid of een goede vriend zijn huis zou bezoeken.

Hieruit volgt dat de mate waarin persoon A persoon B toelaat in zijn persoonlijke ruimte, een nauwkeurige manier is om te meten hoe comfortabel de eerste zich voelt in het gezelschap van de tweede. Eenvoudiger gezegd: hoe meer je iemand toelaat in je persoonlijke ruimte, hoe comfortabeler je je voelt in zijn gezelschap.

Om het nog eenvoudiger te maken: fysieke nabijheid geeft ook emotionele nabijheid aan, d.w.z. hoe dichter je iemand bij je brengt, hoe dichter hij emotioneel bij je staat, behalve natuurlijk als je de persoon opzettelijk probeert te verwonden tijdens het vechten, worstelen of kickboksen.

Veel dieren hebben ook hun eigen territorium dat ze afbakenen door te poepen of te urineren om andere dieren duidelijk te maken dat ze het niet mogen betreden. Het is interessant dat dieren meer respect lijken te hebben voor je persoonlijke ruimte dan andere mensen voor die van jou.

Als je op straat loopt, is het je vast opgevallen hoe een hond of kat loopt als hij je vanuit de tegenovergestelde richting nadert. Hij loopt naar de rand van de straat, zo ver mogelijk van je vandaan, tot hij je kruist en loopt dan terug naar het midden van de straat. Het arme dier doet zijn best om je persoonlijke ruimte niet te schenden, zodat je je niet geïntimideerd voelt.

Zelfs vogels hebben hun eigen territorium. Bijna iedereen heeft wel eens de teleurstellende ervaring gehad dat je een vogel van dichtbij wilt bekijken, maar als je dichtbij genoeg komt en het territorium van de vogel binnendringt, vliegt hij weg.

Het doel van leunen in communicatie

Naar iemand toe of van iemand af leunen is een poging om de ruimte tussen jou en die persoon te vergroten of te verkleinen. Als we naar iemand toe leunen, proberen we in hun persoonlijke ruimte te komen of nodigen we hen uit in onze persoonlijke ruimte.

Hoe dan ook, de emotie die we voor die persoon voelen is dezelfde - comfort. We vinden die persoon leuk genoeg om ons op ons gemak te voelen in zijn persoonlijke ruimte of om hem toe te laten in onze persoonlijke ruimte. Kortom, als we in iemand geïnteresseerd zijn, proberen we de afstand tussen ons en die persoon te verkleinen.

Dit is de reden waarom koppels die erg verliefd zijn altijd naar elkaar toe leunen. Als je naar een groep mensen kijkt, kun je goede vrienden en vreemden gemakkelijk onderscheiden door de afstand die ze onderling bewaren te observeren.

Als een vrouw een man onaantrekkelijk vindt, maar hij blijft met haar flirten, zal ze achterover leunen en zich van hem verwijderen totdat ze uiteindelijk een excuus verzint om weg te gaan.

Achterover leunen kan soms ook luiheid of apathie overbrengen. Maar de emotie van desinteresse is er altijd.

We leunen niet alleen naar mensen toe, maar naar alles wat onze interesse wekt. Of het nu een toespraak is die je hoort, een tv-programma waar je naar kijkt of een lezing die je bijwoont, als er iets interessants gebeurt, zul je waarschijnlijk naar voren leunen.

Lichaamstaal van leunen en territoriale aanspraak

Sommige mensen tillen het leren naar een hoger niveau en aanraken Als mensen elkaar aanraken, is dat het toppunt van intimiteit, het hoogste niveau van comfort dat ze bij elkaar kunnen voelen.

Knuffelen, bijvoorbeeld, is niets anders dan een poging om elke letterlijke of figuurlijke ruimte tussen twee mensen volledig te elimineren.

Maar aanraken duidt ook op iets anders dan intimiteit. Als je iets aanraakt, vooral in het bijzijn van anderen, claim je ook dat je eigenaar bent van dat ding en verwacht je dat anderen dat respecteren. Je zegt non-verbaal tegen andere mensen: 'Dit ding is van mij. Ik bezit het'.

Iemand die een foto neemt van zichzelf met zijn auto leunt vaak naar de auto toe en raakt de auto aan. Het doel hiervan is om anderen te laten zien dat de auto van hem is.

Op dezelfde manier, wanneer een zakenman achterover leunt in zijn stoel en zijn voeten op tafel legt, eist hij non-verbaal het eigendom op van het kantoor en de inrichting ervan. Stel je een assistent voor die op deze manier in de stoel van zijn baas zit.

Als de baas dit ziet, zal hij zich bedreigd voelen, zijn hart zal sneller kloppen en hij zal een evolutionaire drang voelen om zijn territorium terug te winnen.

Wil je iemand intimideren? Raak hun bezittingen aan zonder hun toestemming.

Het is naïef om te denken dat dit 'eigendom opeisen'-gedrag geldt voor objecten zoals auto's en niet ook voor andere mensen.

Hoe erg we de objectivering van mensen ook haten, als we publiekelijk op iemand leunen of onze arm om iemand heen slaan, eisen we eigenlijk het eigendom van die persoon op.

Nu zullen sommigen misschien beweren dat het intimiteit is, maar het is vaak meer dan dat. Iemand die dit doet, zegt duidelijk tegen anderen: "Dit ding is van mij".

Ahmed was een aardige kerel, maar als hij mensen onnodig aanraakte, schond hij hun persoonlijke ruimte en claimde hij op een subtiele manier zijn eigendom over hen. De meeste mensen vinden dat vervelend.