Velen geloven dat onze eerste reactie op stress of dreigend gevaar de vecht-of-vluchtreactie is. Maar voordat we vluchten of vechten, hebben we wat tijd nodig om de situatie te beoordelen en te beslissen wat de beste actie zou zijn - vechten of wegrennen.

Dit resulteert in wat bekend staat als 'de bevriesreactie' en wordt ervaren wanneer we geconfronteerd worden met een stressvolle of angstige situatie. De bevriesreactie heeft een aantal gemakkelijk herkenbare lichamelijke symptomen.

Het lichaam wordt stil, alsof we vastgenageld zijn aan de plek. De ademhaling wordt oppervlakkig, tot het punt dat iemand enige tijd zijn adem kan inhouden.

De duur van deze bevriezingsreactie kan variëren van een paar milliseconden tot een paar seconden, afhankelijk van de ernst van de situatie. De duur van de bevriezingsreactie hangt ook af van de tijd die we nodig hebben om de situatie te beoordelen en te beslissen wat we het beste kunnen doen.

Soms, nadat we bevroren zijn, zijn we niet in staat om te kiezen tussen vechten en vluchten, maar blijven we in onze bevroren toestand omdat dit het beste is wat we kunnen doen om te overleven. Met andere woorden, we bevriezen om gewoon te bevriezen. Dit is een voorbeeld van dissociatie. De ervaring is zo traumatisch en afschuwelijk dat de geest, net als het lichaam, gewoon wordt uitgeschakeld.

Oorsprong van de bevriezingsreactie

Onze voorouders moesten voortdurend op hun hoede zijn voor roofdieren om te kunnen overleven. Een van de overlevingsstrategieën die mensen en veel andere dieren ontwikkelden, was bevriezen bij gevaar.

Elke beweging zou de aandacht kunnen trekken van een roofdier, wat hun overlevingskansen zou verminderen.

De bevriesreactie zorgde er niet alleen voor dat ze zo min mogelijk bewogen, maar stelde onze voorouders ook in staat om de situatie volledig te beoordelen en de beste actie te kiezen.

Dierenliefhebbers weten dat wanneer sommige zoogdieren niet kunnen ontsnappen aan het gevaar van een roofdier, ze de dood veinzen door bewegingsloos en zelfs ademloos te blijven liggen. Het roofdier denkt dat ze dood zijn en negeert ze.

Dit komt omdat de meeste katachtige roofdieren (tijgers, leeuwen, enz.) geprogrammeerd zijn door het 'jaag, struikel en dood'-mechanisme om hun prooi te vangen. Als je een van die tijgerjachtshows hebt gezien, is het je misschien opgevallen dat de grote katten vaak een bewegingsloze prooi negeren.

Sommige experts geloven dat ze dit doen omdat een gebrek aan beweging een teken van ziekte zou kunnen zijn. De leeuwen en tijgers vermijden dus stilstaande prooien om geen ziekte op te lopen. In plaats daarvan geven ze de voorkeur aan gezond, beweeglijk en rennend voedsel.

Deze korte clip van Nature video demonstreert de bevriesreactie van een muis bij een bedreiging:

Voordat ik deze post verander in een aflevering van Animal Planet, laten we verder gaan en kijken naar enkele voorbeelden van de bevriezingsreactie in ons moderne leven.

Voorbeelden van bevriezingsreacties bij mensen

De bevriesreactie is een genetische erfenis van onze voorouders en blijft tot op de dag van vandaag bij ons als onze eerste verdedigingslinie tegen een waargenomen bedreiging of gevaar. We gebruiken de uitdrukking 'bevroren van angst' vaak in ons dagelijks leven.

Als je wel eens naar die dierenshows of circussen bent geweest waar ze een leeuw of tijger loslaten op het podium, dan is het je misschien opgevallen dat de mensen op de eerste twee of drie rijen bewegingsloos worden. Ze vermijden alle onnodige bewegingen of gebaren.

Hun ademhaling vertraagt en hun lichaam wordt stijf omdat ze verstijfd zijn van angst omdat ze te dicht bij een gevaarlijk dier zijn.

Een soortgelijk gedrag wordt vertoond door sommige mensen die voor het eerst op sollicitatiegesprek komen. Ze zitten gewoon stil in hun stoel met een lege uitdrukking, alsof ze een marmeren beeld zijn. Hun ademhaling en lichaam ondergaan de typische veranderingen van een bevriesreactie.

Als het interview voorbij is en ze de kamer verlaten, halen ze misschien opgelucht adem om de opgekropte spanning kwijt te raken.

Je hebt misschien een sociaal angstige vriend of vriendin die privé ontspannen is, maar plotseling stijf wordt in sociale situaties. Het is een onbewuste poging om elke 'fout' te vermijden die onnodige aandacht of publieke vernedering zou veroorzaken.

Tijdens de vele tragische schietpartijen op scholen die de afgelopen tijd hebben plaatsgevonden, werd opgemerkt dat veel kinderen aan de dood ontsnapten door stil te liggen en te doen alsof ze dood waren. Alle topmilitairen weten dat dit een zeer nuttige overlevingstactiek is.

Slachtoffers van misbruik bevriezen vaak wanneer ze in de aanwezigheid zijn van hun misbruikers of mensen die op hen lijken zoals toen ze daadwerkelijk misbruikt werden.

Veel van deze slachtoffers voelen zich, wanneer ze hulp zoeken om verlichting te krijgen van hun traumatische symptomen, schuldig omdat ze niets hebben gedaan en gewoon zijn blijven staan toen ze werden misbruikt.

Bevriezen was de beste optie die hun onderbewustzijn op dat moment kon bedenken, dus het is echt niet hun schuld dat ze gewoon bevroren en niets deden. Het onderbewustzijn maakt zijn eigen berekeningen. Misschien besloot het dat het misbruik ernstiger kon zijn als ze besloten om te vechten of te vluchten, tegen de wens van de misbruiker in.

Ons gedrag wordt in grote mate beïnvloed door het onbewust afwegen van potentiële voordelen en risico's van een bepaalde handelwijze in een bepaalde situatie (Waarom we doen wat we doen en niet wat we niet doen).

Stel je voor dat je midden in de nacht met je vrienden aan het dineren of pokeren bent. Er wordt onverwacht op de deur geklopt. Natuurlijk is deze situatie niet intens angstig, maar er zit wel een element van angst in de onzekerheid wie er aan de deur zou kunnen staan.

Iedereen wordt plotseling bewegingsloos, alsof een bovennatuurlijke entiteit op een 'pauze'-knop op zijn afstandsbediening heeft gedrukt om ieders acties en bewegingen te stoppen.

Ze verzamelen alle mogelijke informatie en volgen zorgvuldig de bewegingen van het 'roofdier' buiten.

Eén man verzamelt genoeg moed om zijn bevriezingsreactie te doorbreken. Hij loopt langzaam en opent aarzelend de deur. Zijn hart klopt inmiddels snel, zich voorbereidend om het roofdier te bevechten of weg te rennen.

Hij mompelt iets tegen de vreemdeling en wendt zich met een ongerijmde glimlach tot zijn vrienden: "Jongens, het is Ben, mijn buurman. Hij heeft ons gelach en geschreeuw gehoord en wil meedoen met de pret."

Iedereen hervat zijn eigen activiteiten alsof de bovennatuurlijke entiteit nu op de 'play'-knop van zijn afstandsbediening heeft gedrukt.

Nou, laten we hopen dat ons leven niet gewoon een tv-programma is dat wordt bekeken door een eenhoornige demon.