De kwaliteit van ons leven wordt grotendeels bepaald door de kwaliteit van onze gewoonten. Daarom is het van het grootste belang om het model van gewoontevorming te begrijpen. Dit artikel bespreekt de mechanismen van gewoontevorming.

Gewoonten zijn routinegedragingen die we doen zonder er veel bij na te denken. In dit artikel onderzoeken we de anatomie van een gewoonte.

Gelukkig heeft neurologisch onderzoek de afgelopen decennia zeer overtuigende resultaten opgeleverd over hoe gewoonten werken in de hersenen.

Als je eenmaal het mechanisme van gewoontevorming begrijpt, kun je met de versnellingen rommelen zoals jij dat wilt.

Gewoontevormingsmodel (TRR)

Gewoonte is in wezen een proces dat uit drie stappen bestaat, zoals beschreven in het boek The Power of Habit. Eerst is er een externe trigger die je herinnert aan de gewoonte die je met die trigger hebt geassocieerd. Die trigger activeert onmiddellijk je onderbewuste gedragspatroon, wat betekent dat je onderbewuste geest vanaf nu de leiding neemt over je gedrag.

De externe trigger is als een knop waarvan het indrukken het hele gedragspatroon in werking zet. Dat gedragspatroon noemen we routine, de tweede stap in het gewoonteproces.

Deze routine kan fysiek of mentaal zijn, wat betekent dat het een soort handeling kan zijn die je uitvoert of gewoon een denkpatroon waar je mee bezig bent. Denken is tenslotte ook een soort handeling.

Tot slot leidt de routine altijd tot een beloning - De derde stap in het gewoonteproces. Ik heb hier op PsychMechanics herhaaldelijk gezegd dat achter elke menselijke actie een beloning schuilgaat, bewust of onbewust.

Als je alleen al dit ene feit onthoudt, krijg je een enorm inzicht in menselijk gedrag.

Hoe dan ook, dat is het mechanisme van gewoontevorming - trigger, routine en beloning. Hoe vaker je de gewoonte doet, hoe meer de trigger en beloning met elkaar verweven raken en hoe meer het lijkt alsof je onbewust door de routine glijdt.

Dus wanneer je een trigger tegenkomt, is je onderbewustzijn zoiets als

"Ik weet wat ik moet doen om de beloning te krijgen die deze trigger je kan geven. Doe geen moeite om erover na te denken, vriend! De beloning is er, ik ben er zeker van, ik ben er al vaak geweest en nu breng ik je ernaartoe."

En voor je het weet ben je al bij de beloning aangekomen en vraag je je af (als je op mij lijkt) wie je tot nu toe in de hand had.

De beloning motiveert je geest om de routine steeds automatischer te herhalen de volgende keer dat je de trigger tegenkomt.

Dit gebeurt omdat je geest steeds zekerder wordt van de beloning elke keer dat je de gewoonte doet, omdat een gewoonte altijd leidt tot een beloning. Dat is de reden waarom het steeds opnieuw doen van de gewoonte deze alleen maar stolt en het minder vaak doen de neiging heeft om het te verzwakken.

Een voorbeeld

Laten we zeggen dat je er een gewoonte van hebt gemaakt om 's ochtends als eerste je mail of chatberichten te checken. Dus als je wakker wordt, grijp je naar je telefoon en check je hem vrijwel automatisch.

In dit geval herinnert de telefoon (trigger) je eraan dat er misschien nog ongelezen berichten (beloning) zijn om te controleren en dus ga je elke ochtend je telefoon controleren (routine).

Gewoonten verdwijnen niet

Als een gewoontepatroon eenmaal in je geest is gecodeerd, blijft het daar voor altijd. Alles wat we doen vormt zijn eigen specifieke neurale netwerk in de hersenen. Dit netwerk wordt sterker als je de activiteit herhaalt en zwakker als je de activiteit staakt, maar het verdwijnt nooit echt.

Dat is de reden waarom mensen die hun slechte gewoontes lange tijd hadden opgegeven in de veronderstelling dat ze ze hadden overwonnen, terugkeren naar die gewoontes wanneer de externe triggers hen overmeesteren.

De enige manier om gewoontes te veranderen is om nieuwe gewoontes te vormen en ze sterk genoeg te maken zodat ze de vorige gewoontepatronen kunnen overschrijven.