ວິທີການຢຸດເຊົາການເຮັດຜິດພາດໂງ່ໃນຄະນິດສາດ
ສາລະບານ
ບົດຄວາມນີ້ຈະເນັ້ນໃສ່ວ່າເປັນຫຍັງພວກເຮົາເຮັດຜິດພາດໂງ່ໃນຄະນິດສາດ. ເມື່ອທ່ານເຂົ້າໃຈສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນໃນໃຈຂອງເຈົ້າ, ເຈົ້າຈະບໍ່ມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກໃນການຄິດຫາວິທີຫຼີກລ່ຽງຄວາມຜິດພາດທີ່ໂງ່ໆໃນຄະນິດສາດ.
ຄັ້ງໜຶ່ງ, ຂ້ອຍໄດ້ແກ້ໄຂບັນຫາຄະນິດສາດໃນຂະນະທີ່ກຽມການສອບເສັງ. ເຖິງແມ່ນວ່າແນວຄວາມຄິດແມ່ນຈະແຈ້ງສໍາລັບຂ້ອຍແລະຂ້ອຍຮູ້ວ່າສູດໃດທີ່ຂ້ອຍຕ້ອງໃຊ້ເມື່ອຂ້ອຍຈົບບັນຫາຂ້ອຍໄດ້ຮັບຄໍາຕອບທີ່ຜິດພາດ.
ຂ້ອຍແປກໃຈເພາະວ່າຂ້ອຍໄດ້ແກ້ໄຂບັນຫາທີ່ຄ້າຍຄືກັນເກືອບຫນຶ່ງສິບບັນຫາກ່ອນຫນ້ານີ້ຢ່າງຖືກຕ້ອງ. ສະນັ້ນຂ້ອຍໄດ້ສະແກນປື້ມບັນທຶກຂອງຂ້ອຍເພື່ອຊອກຫາບ່ອນທີ່ຂ້ອຍເຮັດຜິດພາດ. ໃນລະຫວ່າງການສະແກນຄັ້ງທໍາອິດ, ຂ້າພະເຈົ້າພົບວ່າບໍ່ມີຫຍັງຜິດພາດກັບວິທີການຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ແຕ່ຍ້ອນວ່າຂ້ອຍມາຮອດຄໍາຕອບທີ່ຜິດພາດບາງຢ່າງຕ້ອງເປັນ.
ດັ່ງນັ້ນຂ້ອຍຈຶ່ງສະແກນອີກຄັ້ງແລະຮູ້ວ່າຂ້ອຍໄດ້, ໃນຂັ້ນຕອນຫນຶ່ງ, ຄູນ 13 ກັບ 267 ແທນ 31 ກັບ 267. ຂ້ອຍໄດ້ຂຽນ 31 ໄວ້. ເຈ້ຍແຕ່ອ່ານຜິດເປັນ 13!
ຄວາມຜິດພາດທີ່ໂງ່ໆແບບນີ້ເປັນເລື່ອງທຳມະດາຂອງນັກຮຽນ. ບໍ່ພຽງແຕ່ນັກຮຽນເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຜູ້ຄົນຈາກທຸກຊັ້ນຄົນກໍ່ເຮັດຄວາມຜິດພາດທີ່ຄ້າຍຄືກັນໃນຄວາມເຂົ້າໃຈເປັນໄລຍະໆ.
ເມື່ອຂ້ອຍຈົບການຈົ່ມຄວາມງຽບໆ ແລະຕີໜ້າຜາກ, ຄວາມຄິດກໍເກີດຂຶ້ນໃນໃຈຂອງຂ້ອຍ... ເປັນຫຍັງຂ້ອຍຈຶ່ງເຂົ້າໃຈຜິດ 31 ຄື 13 ເທົ່ານັ້ນ ແລະບໍ່ແມ່ນ 11, 12 ຫຼື 10 ຫຼືຕົວເລກອື່ນໆສຳລັບເລື່ອງນັ້ນບໍ?
ເຫັນໄດ້ວ່າ 31 ມີລັກສະນະຄ້າຍຄືກັນກັບ 13. ແຕ່ເປັນຫຍັງຈິດໃຈຂອງພວກເຮົາຈຶ່ງຮັບຮູ້ວັດຖຸຄ້າຍຄືກັນ?
ຖືຄວາມຄິດນັ້ນຢູ່ບ່ອນນັ້ນ. ພວກເຮົາຈະກັບມາຫາມັນໃນພາຍຫຼັງ. ທໍາອິດ, ໃຫ້ເບິ່ງບາງການບິດເບືອນການຮັບຮູ້ອື່ນໆຂອງຈິດໃຈຂອງມະນຸດ.
ວິວັດທະນາການແລະການບິດເບືອນການຮັບຮູ້
ເຈົ້າຮູ້ບໍວ່າສັດບາງຊະນິດບໍ່ເຫັນໂລກດັ່ງທີ່ພວກເຮົາເຮັດ? ຕົວຢ່າງ, ງູບາງໂຕເບິ່ງໂລກດັ່ງທີ່ເຮົາຢາກໄດ້ ຖ້າເຮົາເບິ່ງຜ່ານກ້ອງອິນຟາເຣດ ຫຼື ກ້ອງກວດຈັບຄວາມຮ້ອນ. ເຊັ່ນດຽວກັນ, ແມງວັນບ້ານບໍ່ສາມາດຮູ້ຮູບຮ່າງ, ຂະໜາດ, ແລະຄວາມເລິກຂອງວັດຖຸໄດ້ດັ່ງທີ່ພວກເຮົາເຮັດ.
ເມື່ອງູສັງເກດເຫັນສິ່ງທີ່ອົບອຸ່ນ (ເຊັ່ນ: ໜູເລືອດອຸ່ນ) ຢູ່ໃນສາຍຕາຂອງມັນ, ມັນ. ຮູ້ວ່າມັນເປັນເວລາທີ່ຈະກິນອາຫານ. ເຊັ່ນດຽວກັນ, ແມງວັນບ້ານສາມາດລ້ຽງ ແລະ ແຜ່ພັນໄດ້ເຖິງວ່າມີຄວາມສາມາດໃນການຮັບຮູ້ຄວາມເປັນຈິງຢ່າງຈຳກັດກໍຕາມ.
ຄວາມສາມາດໃນການຮັບຮູ້ຄວາມເປັນຈິງໄດ້ຢ່າງຖືກຕ້ອງຮຽກຮ້ອງໃຫ້ມີການຄິດໄລ່ທາງຈິດຫຼາຍຂື້ນ ແລະດ້ວຍເຫດນີ້ສະໝອງທີ່ໃຫຍ່ກວ່າ ແລະກ້າວໜ້າ. ເບິ່ງຄືວ່າມະນຸດເຮົາມີສະໝອງທີ່ກ້າວໜ້າພໍທີ່ຈະຮັບຮູ້ຄວາມເປັນຈິງຕາມຄວາມເປັນຈິງ, ບໍ່ແມ່ນບໍ?
ບໍ່ແມ່ນແທ້.
ເມື່ອປຽບທຽບກັບສັດອື່ນໆ, ພວກເຮົາອາດມີສະໝອງທີ່ກ້າວໜ້າທີ່ສຸດ ແຕ່ພວກເຮົາບໍ່ເຫັນຄວາມເປັນຈິງສະເໝີໄປ. ຄວາມຄິດ ແລະອາລົມຂອງພວກເຮົາບິດເບືອນວິທີທີ່ພວກເຮົາຮັບຮູ້ຄວາມເປັນຈິງເພື່ອເພີ່ມປະສິດທິພາບການວິວັດທະນາການຂອງພວກເຮົາເຊັ່ນ: ຄວາມສາມາດໃນການຢູ່ລອດແລະການແຜ່ພັນ.
ຄວາມຈິງທີ່ວ່າພວກເຮົາທຸກຄົນເຮັດຄວາມຜິດພາດໃນການຮັບຮູ້ຫມາຍຄວາມວ່າຄວາມຜິດພາດເຫຼົ່ານີ້ຕ້ອງມີວິວັດທະນາການບາງຢ່າງ. ປະໂຫຍດ. ຖ້າບໍ່ດັ່ງນັ້ນ, ພວກມັນຄົງຈະບໍ່ມີຢູ່ໃນບົດລະຄອນຈິດຕະວິທະຍາຂອງພວກເຮົາ.
ບາງຄັ້ງເຈົ້າເຮັດຜິດເຊືອກທີ່ນອນຢູ່ເທິງພື້ນດິນເພື່ອງູເພາະງູມີ.ເປັນອັນຕະລາຍຕໍ່ພວກເຮົາຕະຫຼອດປະຫວັດສາດວິວັດທະນາການຂອງພວກເຮົາ. ເຈົ້າເຮັດຜິດເຊືອກມັດຂອງແມງມຸມ ເພາະແມງມຸມເປັນອັນຕະລາຍຕໍ່ພວກເຮົາຕະຫຼອດປະຫວັດການວິວັດທະນາການຂອງພວກເຮົາ.
ເບິ່ງ_ນຳ: ພຶດຕິກໍາການຮຸກຮານຕົວຕັ້ງຕົວຕີ subtleໂດຍການປ່ອຍໃຫ້ເຈົ້າເຮັດຜິດເຊືອກສຳລັບງູ, ຈິດໃຈຂອງເຈົ້າແມ່ນເພີ່ມໂອກາດຂອງຄວາມປອດໄພ ແລະຄວາມຢູ່ລອດຂອງເຈົ້າ. . ມັນປອດໄພກວ່າທີ່ຈະຮັບຮູ້ບາງສິ່ງບາງຢ່າງທີ່ປອດໄພເປັນຄວາມຕາຍ ແລະ ປະຕິບັດທັນທີເພື່ອປົກປ້ອງຕົນເອງ ກ່ວາການເຂົ້າໃຈສິ່ງທີ່ເປັນອັນຕະລາຍເຖິງຕາຍວ່າປອດໄພ ແລະ ບໍ່ໄດ້ປົກປ້ອງຕົນເອງ.
ສະນັ້ນຈິດໃຈຂອງເຈົ້າຈຶ່ງຜິດພາດຢູ່ຂ້າງຂອງຄວາມປອດໄພເພື່ອໃຫ້ເຈົ້າມີເວລາພຽງພໍເພື່ອ ປົກປ້ອງຕົນເອງໃນກໍລະນີທີ່ອັນຕະລາຍເກີດຂຶ້ນຈິງ.
ຕາມສະຖິຕິ, ພວກເຮົາມີໂອກາດຕາຍໃນອຸປະຕິເຫດລົດຍົນຫຼາຍກວ່າການຕົກຈາກຕຶກສູງ. ແຕ່ຄວາມຢ້ານກົວຂອງຄວາມສູງແມ່ນມີຫຼາຍແຜ່ຫຼາຍແລະເຂັ້ມແຂງໃນມະນຸດກ່ວາຄວາມຢ້ານກົວຂອງການຂັບລົດ. ມັນເປັນຍ້ອນວ່າ, ໃນປະຫວັດສາດວິວັດທະນາການຂອງພວກເຮົາ, ພວກເຮົາໄດ້ພົບກັບສະຖານະການທີ່ພວກເຮົາຕ້ອງປົກປ້ອງຕົນເອງຈາກການລົ້ມລົງເປັນປະຈໍາ.
ການທົດລອງໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າພວກເຮົາຮັບຮູ້ການປ່ຽນແປງຂອງສຽງທີ່ໃກ້ເຂົ້າມາຫຼາຍກວ່າການປ່ຽນແປງຂອງສຽງທີ່ຫຼຸດລົງ. ນອກຈາກນີ້, ສຽງທີ່ເຂົ້າມາໃກ້ແມ່ນຮັບຮູ້ໄດ້ວ່າເປັນການເລີ່ມຕົ້ນ ແລະຢຸດໃກ້ຕົວເຮົາຫຼາຍກວ່າສຽງທີ່ຫຼຸດລົງທຽບເທົ່າ.
ເວົ້າອີກຢ່າງໜຶ່ງ, ຖ້າຂ້ອຍປິດຕາເຈົ້າແລ້ວພາເຈົ້າໄປປ່າ ເຈົ້າຈະໄດ້ຍິນສຽງດັງດັງຢູ່ໃນພຸ່ມໄມ້ທີ່ມາຈາກ 10. ແມັດ ໃນຄວາມເປັນຈິງ ມັນອາດຈະມາຈາກ 20 ຫຼື 30 ແມັດຫ່າງຈາກ.
ການບິດເບືອນການຟັງນີ້ຕ້ອງໄດ້ເຮັດໃຫ້ບັນພະບຸລຸດຂອງພວກເຮົາມີຂອບເຂດຂອງ.ຄວາມປອດໄພເພື່ອປ້ອງກັນຕົນເອງໄດ້ດີກວ່າຈາກການເຂົ້າໃກ້ອັນຕະລາຍເຊັ່ນ: ຜູ້ລ້າ. ເມື່ອມັນເປັນເລື່ອງຂອງຊີວິດແລະຄວາມຕາຍ, ທຸກໆມິນລິວິນາທີນັບ. ໂດຍການຮັບຮູ້ຄວາມເປັນຈິງໃນແບບທີ່ບິດເບືອນ, ພວກເຮົາສາມາດໃຊ້ເວລາເພີ່ມເຕີມທີ່ມີໃຫ້ກັບເຮົາໄດ້ດີທີ່ສຸດ.
ການເຮັດຜິດໃນຄະນິດສາດ
ກັບມາສູ່ຄວາມລຶກລັບຂອງຄວາມໂງ່ຈ້າ ຄວາມຜິດພາດທີ່ຂ້ອຍເຮັດໃນບັນຫາຄະນິດສາດ, ຄໍາອະທິບາຍທີ່ເປັນໄປໄດ້ທີ່ສຸດແມ່ນວ່າໃນບາງສະຖານະການມັນເປັນປະໂຫຍດສໍາລັບບັນພະບຸລຸດຂອງພວກເຮົາທີ່ຈະຮັບຮູ້ວັດຖຸທີ່ມີລັກສະນະຄ້າຍຄືກັນ.
ຕົວຢ່າງ, ເມື່ອຜູ້ລ້າເຂົ້າໄປຫາຝູງຊົນ. ບັນພະບຸລຸດຂອງພວກເຮົາ, ມັນບໍ່ສໍາຄັນແທ້ໆວ່າມັນຈະເຂົ້າຫາຈາກຂວາຫຼືຈາກຊ້າຍ.
ບັນພະບຸລຸດຂອງພວກເຮົາມີສະຕິປັນຍາພຽງພໍທີ່ຈະຮັບຮູ້ວ່າມັນບໍ່ແຕກຕ່າງກັນບໍ່ວ່າຜູ້ລ້າເຂົ້າມາຈາກຂວາຫຼືຈາກຊ້າຍ. ມັນຍັງຄົງເປັນນັກລ້າ ແລະພວກເຂົາຕ້ອງແລ່ນ
ສະນັ້ນ, ພວກເຮົາສາມາດເວົ້າໄດ້ວ່າຈິດໃຈຂອງພວກເຂົາຖືກຕັ້ງໂຄງການເພື່ອເບິ່ງສິ່ງທີ່ຄ້າຍຄືກັນຄືກັນ, ບໍ່ວ່າຈະເປັນທິດທາງໃດ.
ຕໍ່ຈິດໃຕ້ສຳນຶກຂອງຂ້ອຍ. , ບໍ່ມີຄວາມແຕກຕ່າງກັນລະຫວ່າງ 13 ແລະ 31. ຄວາມແຕກຕ່າງແມ່ນເປັນທີ່ຮູ້ຈັກກັບສະຕິຂອງຂ້ອຍເທົ່ານັ້ນ.ໃນມື້ນີ້, ໃນລະດັບທີ່ບໍ່ຮູ້ຕົວ, ພວກເຮົາຍັງຮັບຮູ້ວັດຖຸທີ່ຄ້າຍຄືກັນບາງຢ່າງວ່າເປັນອັນດຽວກັນ.
ເບິ່ງ_ນຳ: ເອົາແບບສອບຖາມແບບຕະຫຼົກອະຄະຕິທາງສະຕິປັນຍາຂອງພວກເຮົາຫຼາຍອັນອາດບໍ່ມີຫຍັງນອກເໜືອໄປຈາກພຶດຕິກຳທີ່ມີປະໂຫຍດຕໍ່ພວກເຮົາໃນສະພາບການຂອງພວກເຮົາ. ສະພາບແວດລ້ອມຂອງບັນພະບູລຸດ.
ສະຕິຂອງຂ້ອຍອາດຈະຖືກລົບກວນໃນຂະນະທີ່ແກ້ໄຂບັນຫານັ້ນ ແລະຈິດໃຈທີ່ບໍ່ຮູ້ຕົວຂອງຂ້ອຍໄດ້ເຂົ້າມາ ແລະເຮັດວຽກຕາມປົກກະຕິ, ໂດຍບໍ່ມີການລົບກວນຫຼາຍກ່ຽວກັບເຫດຜົນ ແລະພຽງແຕ່ພະຍາຍາມເພີ່ມປະສິດທິພາບການວິວັດທະນາການຂອງຂ້ອຍໃຫ້ສູງສຸດ.
ວິທີດຽວທີ່ຈະຫຼີກເວັ້ນຄວາມຜິດພາດທີ່ໂງ່ຄືການຕັ້ງໃຈເພື່ອວ່າ. ເຈົ້າຢ່າປ່ອຍໃຫ້ຈິດສຳນຶກຂອງເຈົ້າຫຼົງໄຫຼອອກໄປ ແລະອີງໃສ່ຈິດໃຕ້ສຳນຶກຂອງເຈົ້າ, ເຊິ່ງອາດເປັນປະໂຫຍດສຳລັບບັນພະບຸລຸດຂອງພວກເຮົາ ແຕ່ເປັນສິ່ງທີ່ບໍ່ໜ້າເຊື່ອຖືໃນສະພາບແວດລ້ອມຂອງທຸກມື້ນີ້.
